Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, Ελευθεροτυπία, 12.3.11
Ο μύθος του τσαμπουκά δεν παραβιάζει μόνο την κοινή λογική επειδή προτείνει να πάμε στο σπίτι του δανειστή μας, να βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο και να τον απειλήσουμε ότι, αν δεν δεχθεί τους δικούς μας όρους αποπληρωμής, θα του λερώσουμε το χαλί. Φέρνει επίσης στην επιφάνεια και μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που αποτελεί μέρος της νεοελληνικής ιδεολογίας: την αίσθηση ότι φταίνε μονίμως κάποιοι άλλοι και ότι υπάρχει πάντα ένας απλός και ανώδυνος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, χωρίς να χρειαστεί να κοιταχτούμε εμείς στον καθρέφτη και να πούμε, ναι, κάναμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε.Είναι ανθρώπινο να πιστεύουμε οτιδήποτε μας κάνει τη ζωή εύκολη και επιβεβαιώνει την καλή ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Εδώ που φτάσαμε όμως, εννοώ στο απροχώρητο, καλά θα κάνουμε να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί. Γιατί την απλή αυτή αλήθεια εκμεταλλεύονται όσοι θέλουν να γίνουν αρεστοί, κατασκευάζοντας μύθους, οι οποίοι δεν λύνουν προβλήματα αλλά εξασφαλίζουν το εύκολο χειροκρότημα.
Ενας τέτοιος μύθος καλλιεργείται συστηματικά από κάποιους στην αντιπολίτευση: ότι, δηλαδή, αντί να δεχόμαστε τους όρους που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας, θα πρέπει να τσαμπουκαλευτούμε και να δηλώσουμε ότι αν δεν μας διευκολύνουν, θα χρεοκοπήσουμε κι αυτό θα τους πονέσει περισσότερο από μας. Ετσι, έντρομοι μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα σπεύσουν να ικανοποιήσουν τα δίκαια αιτήματά μας, για να επιστρέψει η ζωή στους παλιούς ευδαιμονικούς ρυθμούς της.
Διευκρινίζω ότι δεν εννοώ μια συνεπή, ακόμα και μαχητική προσπάθεια να αλλάξει η κατεύθυνση της οικονομικής διακυβέρνησης στην Ευρώπη, με την έμφαση στην ανάπτυξη και το κοινωνικό κράτος, αντί της πλήρους υποταγής στα κελεύσματα της χρηματοπιστωτικής αγοράς, η οποία στο εξωτερικό -όχι εδώ- φέρει ακέραια την ευθύνη για την οικονομική κρίση. Αυτό και μπορεί και πρέπει να γίνει. Νομίζω όμως ότι όποιοι προωθούν το μύθο του τσαμπουκά, δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν δύο προφανέστατα πράγματα: το πρώτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι ξένοι ηγέτες που μας βασανίζουν (διαβάστε Μέρκελ) εκλέγονται. Συνεπώς, τους ενδιαφέρει πρωτίστως η παραμονή τους στην εξουσία.
Οπως θα θυμόσαστε, όταν μας χορήγησαν το δάνειο των 110 δισ., και παρά τους όντως επαχθέστατους όρους του, οι Γερμανοί ψηφοφόροι ανέβηκαν στα κεραμίδια. Η δε βασική γραμμή τους, εκτός από κάποια προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια, ήταν η εξής: Γιατί εγώ να παίρνω σύνταξη στα 67 και οι Ελληνες στα 50 ή τα 55; Γιατί εγώ που πληρώνω τους φόρους μου να ξελασπώσω εκείνους που δεν τους πληρώνουν; Γιατί εγώ να επιδοτώ ένα κράτος που επιβιώνει σκορπίζοντας δανεικά; Γερμανός δεν έχω υπάρξει ποτέ. Τα επιχειρήματα αυτά, όμως, δεν μου φαίνονται και πολύ παράλογα. Για να το πω με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ηγέτης στη βόρεια Ευρώπη που θα άντεχε πολιτικά την ευνοϊκή μεταχείριση της Ελλάδας, με τη φήμη που αποκτήσαμε τελευταία.
Οσο για το πλήγμα κατά της ευρωζώνης από τη χρεοκοπία μας, θα ήταν πραγματικά βαρύ και κανείς δεν το θέλει. Αν όμως οι εταίροι μας φοβούνται την αντίδραση των αγορών, τι νομίζετε ότι θα τις ενοχλούσε περισσότερο; Το γεγονός ότι μια μικρή και άσωτη χώρα βάρεσε κανόνι, ή ότι μπόρεσε με τον τσαμπουκά της όχι μόνο να πάρει το δάνειο, αλλά και να επιβάλει τους όρους αποπληρωμής του; Μεγαλοεπενδυτής δεν έχω υπάρξει ποτέ. Κάτι όμως μου λέει ότι, αν ήμουν, θα με προβλημάτιζε το δεύτερο.
Κλείνοντας, ο μύθος του τσαμπουκά δεν παραβιάζει μόνο την κοινή λογική επειδή προτείνει να πάμε στο σπίτι του δανειστή μας, να βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο και να τον απειλήσουμε ότι, αν δεν δεχθεί τους δικούς μας όρους αποπληρωμής, θα του λερώσουμε το χαλί. Φέρνει επίσης στην επιφάνεια και μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που αποτελεί μέρος της νεοελληνικής ιδεολογίας: την αίσθηση ότι φταίνε μονίμως κάποιοι άλλοι και ότι υπάρχει πάντα ένας απλός και ανώδυνος τρόπος να λύνονται τα προβλήματα, χωρίς να χρειαστεί να κοιταχτούμε εμείς στον καθρέφτη και να πούμε, ναι, κάναμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε.
Ο κ. Γιαννουλόπουλος εξακολουθεί να επιμένει να ανοησιολογεί και να απευθύνεται σε ένα κοινό ανθρώπων το οποίο αγνοεί (ή καμώνεται πως αγνοεί, για λόγους που έχουν να κάνουν με την ψυχολογική του καθήλωση στην υπεράσπιση ιδεών, που αιφνιδιαστικά η έλευση της οικονομικής ύφεση των subprime δανείων στις Η.Π.Α. τον Σεπτέμβριο του 2008 και η κρίση χρέους της ευρωζώνης το 2010, έδειξαν ότι έχουν χρεωκοπήσει, τουλάχιστον ως προς το πρακτικό σκέλος της εφαρμογής τους, έτσι όπως αυτές οικοδομήθηκαν, κατά την διαδικασία συγκρότησης της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, γενικώς και της θεσμικής οργάνωσης της ευρωζώνης ειδικώς) τα δεδομένα στο σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παραδοξολογικές απόψεις του κ. Γιαννουλόπουλου και της ελληνικής «πνευματικής» ελίτ (δηλαδή των δημοσιογραφικών φερέφωνων της έντρομης και αλαφιασμένης πολιτικοοικονομικής ελίτ του τόπου, η οποία βλέπει ότι η ολοένα και μεγαλύτερη ένταση του γιαουρτοπόλεμου, που έχει εσχάτως ξεσπάσει, μπορεί να μετεξελιχθεί σε πολύ χειρότερες στάσεις και συμπεριφορές του ελληνικού πληθυσμού) φυσικά δεν αντέχουν στην βάσανο της πραγματικότητας, ακόμα και όταν έχουν έναν εκλεπτυσμένο χαρακτήρα, ή όταν εκφράζονται με μια επιτηδευμένη αμφισημία, η οποία επιχειρεί να συγκαλύψει την ουσία των όσων προτείνονται από τους εκάστοτε αρθρογράφους – χαρακτηριστικό παράδειγμα το άρθρο του κ. Τάσου Τέλλογλου στο Protagon.gr, με τίτλο : «Σαν σάπιο πόδι» http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5832 , όπου ο κ. Τέλλογλου, λέει ότι το ελληνικό δημόσιο πρέπει να περικόψει τις υποχρεώσεις του, χωρίς όμως να διευκρινίζει το τι εννοεί.
Θα μπορούσα να πω ότι το κείμενο του κ. Τέλλογλου είναι συνέχεια της ακατάσχετης ανοησιολογίας των όσων έχει υποστηρίξει - μέσα στην πλήρη σύγχυση στην οποία έχει περιέλθει - η ελληνική πνευματική και πολιτικοοοικονομική ελίτ από τα μέσα Δεκεμβρίου του 2009 και μετά και ιδίως, ύστερα από όσα συνέβησαν, με την κρίση δανεισμού και το οποικιοκρατικό Μνημόνιο της ντροπής, στην οποία και στο οποίο έσυρε την Ελλάδα η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ.
Όμως, οι διατυπώσεις το άρθρο του κ. Τέλλογλου μπορούν να χαρακτηρισθούν ως αμφίσημες, αφού, ούτε η αναφορά του στην "περικοπή των υποχρεώσεων της χώρας", ούτε η αντίστοιχη στο "κόψιμο του ποδιού" προσδιορίζουν το είδος και την προέλευση της περικοπής.
Μέχρι τώρα, η έντρομη και αποπροσανατολισμένη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, μαζί με τα "πνευματικά" (δημοσιογραφικά και άλλα - π.χ. οι κύριοι Μπάμπης Παπαδημητρίου και Πάσχος Μανδραβέλης και πλείστοι άλλοι) της παπαγαλάκια, μιλώντας για περικοπές και για "κάψιμο λίπους", εννοούν την αμείλικτη περικοπή (το "κούρεμα") των μισθών και των συνολικών εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού και φυσικά αρνούνται κατηγορηματικά να αναφερθούν στην περικοπή (στο "κούρεμα") των απαιτήσεων των ξένων και εντοπίων δανειστών της χώρας, οι οποίες συμποσούνται στο αστρονομικό ποσόν των 345 δισ. €, ποσόν το οποίο αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και πνίγει την ελληνική οικονομία, ακριβώς επειδή, υπό τις παρούσες υπαναπτυξιακές συνθήκες, που έχει επιβάλλει το επαχθές Μνημόνιο των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας, στους οποίους ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του έχουν παραδώσει την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας, το χρέος αυτό είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί έστω και στοιχειωδώς, ακόμα και αν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού πωληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Αφρικής ή της Ινδίας, υπό καθεστώς πεονίας.
Πεονία είναι μια κατάσταση ή συνθήκη υποχρεωτικής υπηρεσίας βασισμένη πάνω στο χρέος ενός προσώπου προς ένα άλλο. Η πεονία, δηλαδή, είναι καθεστώς στο οποίο ο εργαζόμενος, ως άτομο, ή ως σύνολο, ασκεί ελάχιστο ή και καθόλου έλεγχο στις συνθήκες και τους όρους της εργασίας του διότι είναι υπόχρεος στον δανειστή του ή στους δανειστές του. Ανάμεσα στην δουλεία και την ελεύθερη εργασία, υπάρχουν ενδιάμεσοι τύποι και η ανελεύθερη εργασία η δουλοπαροικία, η πεονία, η καταναγκαστική εργασία είναι κάποιοι από τους τύπους αυτούς. Οι πεόν είναι αγρότες ή εργάτες γης δεμένοι με συγκεκριμένους εργοδότες, λόγω των δανείων που χρωστούν. Η υποχρέωσή τους να δουλέψουν φθάνει, μέχρις ότου να αποπληρωθεί το χρέος, αλλά στην πράξη, ο δανειστής παραποιεί τους λογαριασμούς, έτσι ώστε το χρέος να μην αποπληρώνεται ποτέ και να συνεχίζει να αυξάνεται και έτσι να μεταβιβάζεται, ως υποχρέωση και στα παιδιά του οφειλέτη. Φυσικά, το καθεστώς αυτό δεν έχει πάψει να ισχύει, παρά τα όσα λένε τα επίσημα κείμενα και απαντάται, ατόφιο στον τρίτο κόσμο - στην Ινδία, αλλά και στις αφρικανικές χώρες).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα τέτοιο καθεστώς πεονίας, σε μοντέρνα έκδοση για τις αναπτυγμένες χώρες, ήλθε να επιβάλλει το κατοχικό Μνημόνιο της ντροπής, που υπέγραψε ο ευήθης ΓΑΠ και υπερασπίζεται με θέρμη η πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, μέρος της οποίας έχει και άμεσα προσωπικά συμφέροντα από την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας, λόγω των επενδύσεων που έχει κάνει πάνω στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, αλλά και τα τραπεζικά, τα οποία επηρεάζονται από αυτά. Γι' αυτό και έχει επιλέξει και υπερασπίζεται, με πάθος, το κούρεμα των μισθών και των εισοδημάτων του πληθυσμού και γενικώτερα της πραγματικής οικονομίας, υπέρ των εικονικών (fiat money) εισοδημάτων του χρηματοπιστωτικού τομέα και των εισοδηματιών (των ραντιέρηδων, για να θυμηθώ έναν παλαιό, αλλά και πλήρως χαρακτηριστικό όρο, που χρησιμοποίησε ο John Maynard Keynes, ήδη από το μακρινό 1924, μιλώντας για την αναγκαιότητα να απαξιωθούν τα εισοδήματά τους - τα οποία μπλοκάρουν την ομαλή μετατροπή των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις και οδηγούν σε κρίση την καπιταλιστική οικονομία -, προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο βαθύς πόνος που προκαλούν σε πλατιά στρώματα του πληθυσμού, να αυξηθεί η ενεργός συναθροιστική ζήτηση και η ολική κατανάλωση και να απομπλοκαριστεί ο χρηματοπιστωτικός μηχανισμός μετατροπής των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις).
Φυσικά, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ αρνείται να πει τα αυτονόητα. Ότι, δηλαδή, το πρόβλημα είναι ευρύτερο και υπερβαίνει την χώρα μας, την οποία ενέταξε στο ευρώ και την ζώνη του, ενώ αυτή ήταν πλήρως ανέτοιμη να ενταχθεί σε αυτόν το εικονικό νόμισμα, χρησιμοποιώντας μια οργιαστική και ψευδολόγα προπαγάνδα, προκειμένου να εξαπατήσει το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού, από τον οποίο, όμως, τώρα ζητεί να πληρώσει τον βαρύτατο λογαριασμό των δικών της ανόητων και εγκληματικά εσφαλμένων στρατηγικών επιλογών, οι οποίες απογύμνωσαν την χώρα από τα απαραίτητα νομισματικά (την δραχμή και το εκδοτικό δικαίωμα της Τράπεζας της Ελλάδος), αλλά και τα δημοσιονομικά όπλα, που είχε για να αντιμετωπίσει μια ύφεση, σαν αυτήν που έπληξε το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα τον Σεπτέμβριο του 2008, με την κρίση της αμερικανικής κτηματαγοράς.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι ότι τα συνολικά δανειακά και τα προς δανεισμό κεφάλαια, σε παγκόσμιο επίπεδο, ανέρχονται κοντά στα 900 τρισ. $., όταν το παγκόσμιο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ανέρχεται το 2010 στα 75 τρισ. $ περίπου. Όταν λοιπόν, κάποιος έχει κεφάλαια της τάξεως των 900 τρισ. $ και επιδιώκει μία μέση απόδοση της τάξης του 6% (ή του 5%, ή του 4%, ή ακόμα και του 3%) δηλαδή θέλει κάθε χρόνο να του αποφέρουν 30 - 60 τρισ. $ από μία οικονομία που είναι μόλις 75 τρισ. $, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί, με ομαλό τρόπο, ή μέσα από το κύκλωμα της οικονομίας. Τέτοια κερδοφορία, απλώς, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι’ αυτό και βρισκόμαστε και θα βρεθούμε μπροστά σε φαινόμενα ολοκληρωτικής καταστροφής χωρών με τεράστιες υπερχρεώσεις και μάλιστα ανεπτυγμένων χωρών, όπως η Ελλάδα.
Δεν έχουμε λοιπόν να κάνουμε με σενάρια συνομωσιολογίας. Το πρόβλημα είναι αντικειμενικό : Ό,τι δαπανάει η Ελληνική οικονομία σε μισθούς και συντάξεις, ανέρχεται περίπου στο 36% του ΑΕΠ. Το σύνολο των εισοδημάτων των μισθωτών και των συνταξιούχων της Ελλάδας, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει ούτε καν την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους για ένα έτος. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση. Το 1932 η χώρα χρεοκόπησε έχοντας εξυπηρέτηση χρέους της τάξης του 60% των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού. Σήμερα, η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους υπερβαίνει το 140% των τακτικών εσόδων του Προϋπολογισμού, δηλαδή την φορολογία και τις άλλες τακτικές πηγές εσόδων που έχει ο Προϋπολογισμός. Ακόμα και αν δίναμε όλα τα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού δεν θα έφθαναν. Δαπανούμε πάνω από 40% του ΑΕΠ σε εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο την τελευταία 10ετία πληρώθηκαν για εξυπηρέτηση των χρεών της χώρας 450 δις ευρώ, όταν στις 31-12-2009 το δημόσιο χρέος ήταν 298 τρις, δηλ. μέσα σε μία δεκαετία είχαμε πληρώσει το τρέχον χρέος 1 ½ φορά. Το χρέος, λόγω των τόκων υπερδιπλασιάστηκε. Τις 31/12/2000 το δημόσιο χρέος ήταν 122 δισ. € και στις 31/12/2009 ήταν 298 δισ. € και τώρα - Σεπτέμβριος 2010 - "αισίως" έφθασε στα 345 δισ. €.
Η αιτία αυτής της εξέλιξης βρίσκεται στο γεγονός ότι ο λόγος που δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο δεν είναι για να καλύψει τις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, ή το κρατικό έλλειμμα, αλλά καταφεύγει στις διεθνείς χρηματαγορές για να πληρώσει παλαιότερα δάνεια και για να πληρώνει κεφαλαιοποιήσεις τόκων ή πανωτόκια, γεγονός που αυξάνει το χρέος με γεωμετρική πρόοδο.
Εάν η όποια ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να παύσει να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος, το πραγματικό έλλειμμα του (περί το 3,1 έως 3,9% του ΑΕΠ) χρηματοδοτείται άνετα από την ελληνική οικονομία, χωρίς καταφυγή στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Την τελευταία 10ετία, από τα 490 δις ευρώ, που συνολικά δανείστηκε η Ελλάδα, το 97% χρησιμοποιήθηκε για την εξυπηρέτηση παλαιότερων δανείων, ενώ, μόλις, το 3% χρηματοδότησε στο κρατικό έλλειμμα.
Το κράτος, λοιπόν, πληρώνει τοκοχρεολύσια, δαπάνες εξυπηρέτησης, μαζί με τις μεσιτείες των τραπεζών (αφού το χρέος κατά κύριο λόγο, περίπου το 95% είναι δομημένο από ομόλογα). Όταν μια χώρα βρεθεί στην κατάσταση να δανείζεται συνεχώς για να πληρώνει δάνεια, είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο.
[Για το ελληνικό δημόσιο χρέος και τις καθόλου ευχάριστες εξελίξεις, που η εξυπηρέτησή του θα επιφέρει, μπορείτε να δείτε, ανάμεσα στα άλλα, το κατατοπιστικό θέμα στο μπλογκ μου, με τίτλο : "Ό,τι και να συμβεί, υπό τις παρούσες συνθήκες, το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. € δεν μπορεί να αποπληρωθεί. (Η χρησιμότητα των κινημάτων "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ")" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/02/345-den-plirono.html , όπως, επίσης μπορείτε να δείτε και το ανάλογα κατατοπιστικό θέμα "Γιατί η Γερμανία θα υποχρεωθεί να πληρώσει για τις χώρες της ευρωζωνικής περιφέρειας, αν θέλει να σώσει το ευρώ. (Οι μεταβιβαστικές πληρωμές από τις χώρες με πραγματική υποτίμηση, προς τις χώρες με πραγματική ανατίμηση, μέσα σε μια νομισματική ένωση)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/01/germania-kai-metavivastikes-pliromes.html , σχετικά με την αναγκαιότητα να υπάρξουν μεταβιβαστικές πληρωμές από την Γερμανία και τον ευρωπαϊκό βορρά, προς τις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ως προϊόν της θεσμικής συγκρότησης της ευρωζώνης, ως νομισματικής (και μερικώς οικονομικής) ένωσης. Επίσης, μπορείτε να δείτε και το θέμα : "Ο δεκάλογος του καλού δημαγωγού". (Η αποπροσανατολιστική ανοησιολογία του Γιώργου Γιαννουλόπουλου, το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ € και ο ατταβισμός των απομειναριών του ελληνικού ευρωκομμουνισμού)
http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/03/345-giorgos-giannoulopoulos.html ].
Προφανώς, λοιπόν, η χώρα πρέπει να περικόψει τις υποχρεώσεις της, όπως λέει και ο κ. Τέλλογλου στο άρθρο του στο Protagon.gr, με τίτλο : «Σαν σάπιο πόδι» http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5832 , στο οποίο έχω, ήδη, αναφερθεί. (ο κ. Γιαννουλόπουλος δεν λέει κάτι τέτοιο και προφανώς, ούτε καν το διαννοείται, αφού αυτό θυμίζει ... ελληνικό τσαμπουκά και ... λερώνει το χαλί των δανειστών του ελληνικού δημοσίου), χωρίς το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, που θα αναλάβει να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση (και το οποίο, τώρα, δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν είναι ορατό) να ανησυχεί για το εάν θα λερώσουμε το χαλί των δανειστών, όπως αναφέρει ο αναλαβών (όπως ο ευήθης ΓΑΠ) τον ρόλο της υπεράσπισης των συμφερόντων τους κ. Γιαννουλόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λύση είναι απλή (αν και δύσκολη) : Παύση εξυπηρέτησης του ελληνικού δημόσιου χρέους, αφού η Ε.Κ.Τ. δεν αναλαμβάνει την εξυπηρέτησή του.
Βρίσκεται μια τέτοια λύση, μέσα σε αυτήν την λογική της περικοπής των κρατικών υποχρεώσεων, που αναπτύσσει ο κ. Τέλλογλου (ο οποίος είναι, προφανώς, πολύ πιο σοβαρός και πολύ πιο προσεκτικός στην διατύπωση των απόψεών του, από τον γραφικό υπερασπιστή των συμφερόντων των τοκογλυφούντων δανειστών της χώρας κ. Γιαννουλόπουλο) , ή απλώς αναμασά τα όσα ισχυρίζονται και πράττουν οι ΓΑΠ - Πάγκαλος - Παπακωνσταντίνου - Λοβέρδος - Δασκαλόπουλος και η λοιπή κομπανία της έντρομης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που διακηρύσσουν, urbi ei orbi, την αναγκαιότητα περιφρούρησης των αξιώσεων των δανειστών της χώρας, της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, μέχρι το τελευταίο ευρώ και με τόκο και το αντίστοιχο κούρεμα των εισοδημάτων των μισθωτών, των συνταξιούχων και εν γένει των παραγωγικών συντελεστών της πραγματικής οικονομίας της χώρας ;
Θα ήταν ενδιαφέρον ο κ. Τέλλογλου να μας διευκρινίσει το περιεχόμενο της πρότασής του, πλην όμως φοβούμαι ότι δεν θα το πράξει - εκτός αν η έντρομη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, του το επιτρέψει. Κάτι που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, τουλάχιστον, μέχρι το ορατό μέλλον...
(Ο κ. Γιαννουλόπουλος δεν χρειάζεται να μας διευκρινίσει τίποτε. Μας τα είπε όλα, επιδεικνύοντας το πλήρες και αμέριστο ενδιαφέρον του, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των δανειστών της χώρας και για την καθαρότητα του χαλιού της οικίας τους από τον μπανάλ ελληνικό τσαμπουκά...)
Στο παραπάνω - τρίτο στην σειρά - σχόλιό μου και στην δεύτερη παράγραφο, αναφέρω εσφαλμένα ότι :
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μόνο την τελευταία 10ετία πληρώθηκαν για εξυπηρέτηση των χρεών της χώρας 450 δις ευρώ, όταν στις 31-12-2009 το δημόσιο χρέος ήταν 298 τρις,...".
Το ορθό είναι ότι : "Μόνο την τελευταία 10ετία πληρώθηκαν για εξυπηρέτηση των χρεών της χώρας 450 δις ευρώ, όταν στις 31-12-2009 το δημόσιο χρέος ήταν 298 δισ...".
Δηλαδή το δημόσιο χρέος της χώρας, στις 31/12/2009, ήταν 298 δισ. € και όχι 298 τρισ. €, όπως, εκ παραδρομής έγραψα.