Η Άνοιξη στην πρωτεύουσα της σκουπιδοχώρας

8 Μαΐου,  η δεύτερη Κυριακή της Άνοιξης και μείς μιλάμε για … σκουπίδια!

Κυριακή 8 Μαίου, 10:30 στο Πνευματικό Κέντρο σύζήτηση με θέμα

 "Καύση ή Ανακύκλωση"

Είμαστε καλά; Τι αμαρτίες πληρώνουμε και πρέπει να κλειστούμε μέσα σε τέσσερις τοίχους και να μιλάμε για τον μεσαίωνα των σκουπιδιών;

Είναι Άνοιξη αλλά η χώρα μας είναι η χώρα του μεσαίωνα των σκουπιδιών και η πρωτεύουσα της σκουπιδοχώρας  βρίσκεται στη Δυτική Αθήνα, στη Φυλή, ακριβώς πίσω από το βουνό μας, το Ποικίλο. Αν δεν αντιδράσουμε οι μυρουδιές που θα γεμίζουν τον αέρα μας δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου Ανοιξιάτικες.

Στην πρωτεύουσα της σκουπιδοχώρας κάθε χρόνο θάβονται όλα τα σκουπίδια Αττικής και περιχώρων, εκατομμύρια τόνοι  όχι μόνο οικιακών αλλά  και τοξικών, και νοσοκομειακών αποβλήτων σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά «υγειονομική ταφή» θυμίζουν. Είναι αδύνατο να γίνει αλλιώς όταν σε ένα και μόνο χώρο οδηγούνται τα μισά απορρίμματα όλης της χώρας. Ο ΧΥΤΑ  Φυλής – Άνω Λιοσίων έχει καταστεί , μετά από μισό αιώνα λειτουργίας, μια επικίνδυνη υπόγεια περιβαλλοντική βόμβα τα στραγγίσματα της οποίας έχουν μολύνει σε βάθος τον υδροφόρο ορίζοντα με τα νερά του οποίου ποτίζονται μπαξέδες και περιβόλια. Ο ΧΥΤΑ Φυλής έχει γίνει μια επίγεια περιβαλλοντική βόμβα που διαχέει τόνους αερίων ρύπων στον αέρα που αναπνέουμε.

Και όμως ο μεσαίωνας αυτός δεν λέει να πάρει τέλος. Οικονομικά συμφέροντα (είναι πολλά τα λεφτά από τα σκουπίδια), ανάξιοι πολιτικοί εκπρόσωποι ( η πελατεία μου να είναι καλά) και στείροι αρνητισμοί τοπικών κοινωνιών ( μακριά από εμάς τα σκουπίδια, ας πάνε στου γείτονα την αυλή) έχουν προκαλέσει αδιέξοδο και σχεδόν έχουν «κάψει» όλες τις ορθολογικές προτάσεις για φιλική στο περιβάλλον και την υγεία μας, λύσεις.

Μπροστά στο αδιέξοδο που τεχνητά έχει δημιουργηθεί ( λύσεις υπάρχουν) προετοιμάζουν το έδαφος για ένα άλλον εφιάλτη. Την επιλογή της μαζικής καύσης των σκουπιδιών. Αλλάζουν τις λέξεις (βιοξήρανση) , χρησιμοποιούν τεχνικούς όρους (αεριοποίηση) για να θολώσουν τα νερά, αλλά η αλήθεια είναι μία. Σχεδιάζουν την καύση εκατοντάδων χιλιάδων τόνων σκουπιδιών αδιαφορώντας για τους κινδύνους στην δημόσια υγεία, αδιαφορώντας για  το κόστος που εκτοξεύεται, αδιαφορώντας τελικά για την σπατάλη φυσικών και ανθρώπινων πόρων.

Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να οργανώσουμε την αντίστασή μας. Όχι για να φωνάξουμε και μείς «μακριά από την γειτονιά μας»,  αλλά για να απαιτήσουμε την δίκαιη γεωγραφική  κατανομή των εγκαταστάσεων διαχείρισης απορριμμάτων. Η διασπορά των μονάδων διαχείρισης με την δημιουργία μικρών και αποκεντρωμένων εγκαταστάσεων, είναι ανυπέρβλητη προϋπόθεση για την περιβαλλοντικά ορθή διαχείριση η οποία θα βασίζεται στην ανακύκλωση, στην ανάκτηση , στην λιπασματοποίηση και τελικά στην ταφή όλο και μικρότερου μέρους των οικιακών αποβλήτων.

Χωρίς την δίκαιη γεωγραφικά διασπορά της ευθύνης για την τύχη των σκουπιδιών μας και χωρίς απόφαση να προχωρήσουμε προς την κοινωνία της ανακύκλωσης (όχι της καύσης), δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουμε από τον μεσαίωνα γιατί πολύ απλά δεν θα εξασφαλίσουμε την απαραίτητη κοινωνική αποδοχή. Καμιά τοπική κοινωνία δεν πρόκειται να δεχτεί να γίνει μια νέα τερατώδης χωματερή, όλοι όμως μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα νέο και δίκαιο σχεδιασμό.