Μετά την ομιλία του Κώστα Σημίτη στο ίδρυμα Ηeinrich Boell στο Βερολίνο την 23-1-2012 με τίτλο « Ελλάδα quo vadis;» άρχισε η καθιερωμένη συζήτηση και μουρμούρα. Οι περισσότεροι από τους δυσφορούντες...είναι βέβαιο ότι δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν την ομιλία αλλά περιορίστηκαν σε τίτλους. Το ίδιο έκαναν και όλα αυτά τα χρόνια όταν ο Κώστας Σημίτης από τον Δεκέμβριο του 2008 προειδοποιούσε για τα επερχόμενα αδιέξοδα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ τότε γκρίνιαζαν γιατί μιλούσε και «υπονόμευε» την εθνική προσπάθεια τώρα διαμαρτύρονται γιατί δήθεν μίλησε με καθυστέρηση. Αλλά scripta manent και είναι ευκαιρία για όσους δεν διάβαζαν όταν έπρεπε (αρρώστια μεταδοτική εσχάτως) να το κάνουν τώρα ώστε να ανακαλύψουν -έστω και με καθυστέρηση- την κόκκινη γραμμή που διαπερνά όλα τα κείμενα του.
Στην συζήτηση στην Βουλή για τον προϋπολογισμό στις 18 Δεκεμβρίου προειδοποιούσε:
Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας, που στηρίχθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του ΑΕΠ, την γρήγορη ολοκλήρωση της διαδικασίας της επιτήρησης, εκμεταλλεύτηκε αυτή τη συμπαράσταση για να χειροτερεύσει κατά πολύ τα πράγματα και να μην τηρήσει δεσμεύσεις. Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της Ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αφορμές για μια τέτοια κίνηση μπορούν, να βρεθούν, αν συνεχιστεί η σημερινή πορεία. Η Ελλάδα σύμφωνα με τον προϋπολογισμό που συζητάμε θα πρέπει να δανειστεί το 2009 τουλάχιστον 40 δις. αλλά πιθανότατα ένα ποσό 50 δις. Τα χρήματα στις διεθνείς χρηματαγορές θα είναι δύσκολο να βρεθούν την περίοδο που θα επιδιώξει τον δανεισμό η Ελλάδα. Γιατί και άλλες χώρες και προπαντός ξένες τράπεζες θα επιθυμούν να δανειστούν και θα προσφέρουν ικανοποιητικότερο επιτόκιο ή περισσότερη φερεγγυότητα. Στην περίπτωση που παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο Δ.Ν.Τ. Θα είναι μια ταπεινωτική για την Ελλάδα εξέλιξη, η πιο καταστροφική κατάληξη της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας.
Ίσως η κυβέρνηση και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ή και άλλοι δεν ανησυχούν ή και αν ανησυχούν δεν αισθάνονται ότι πρέπει να αντιμετωπίσουν με αποτελεσματικότητα την δύσκολη κατάσταση που διαμορφώνεται.
Βυθισμένοι στην μακαριότητα τους η ΝΔ δια του κ. Αλογοσκούφη τον ειρωνεύτηκε ενώ «οι άλλοι», δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, διέρρευσαν την δυσφορία τους. Θεωρούσαν ότι η προειδοποίηση δυσχέραινε την επικείμενη εκλογική νίκη που στηριζόταν στην αυταπάτη (επιεικώς) ότι «λεφτά υπάρχουν. Αλλά και η παραδοσιακή Αριστερά αγρόν ηγόρασε. Δείτε τις ομιλίες όλων στην Βουλή και τις παρεμβάσεις στον δημόσιο διάλογο. Ή δεν έβλεπαν ή έχωναν το κεφάλι τους στην άμμο χτυπημένοι από το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου.Συνεχίστηκε από μέρους του μια πληθώρα έμμεσων προειδοποιήσεων, μήπως και αντιληφθούν την κινούμενη άμμο στην οποία βυθίζονταν. Και στις 7 Απριλίου 2011 με άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Απορίες» αμφισβήτησε άμεσα και με απόλυτη σαφήνεια την δυνατότητα να επιτευχθούν οι στόχοι του Μνημονίου. Έγραφε όταν η κυβέρνηση πανηγύριζε για τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου:
Η εμπειρία έχει δείξει ότι ένα χρέος που ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο. Κατά την επικρατούσα αντίληψη το χρέος δεν πρέπει να ξεπερνά το 90% του ΑΕΠ. Μπορεί να αντιμετωπιστεί ακόμη και όταν φτάσει επίπεδα περί το 100% του ΑΕΠ αλλά οπωσδήποτε με όλο και πιο αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της χώρας. Το ελληνικό χρέος ύψους περίπου 153% του ΑΕΠ είναι από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δραστική μείωσή του ήταν και είναι λοιπόν αναγκαία. Όμως το χρονικό διάστημα περιορισμού του και ο ρυθμός μείωσης των ετησίων ελλειμμάτων θα έπρεπε να είναι πολύ πιο εκτεταμένα από τα προβλεπόμενα στο Μνημόνιο. Η πολιτική μείωσης με κάθε τρόπο σε ελάχιστο χρόνο περιορίζει την οικονομική δραστηριότητα και την ανάπτυξη. Η χώρα οδηγήθηκε σε καθοδική σπειροειδή πορεία την οποία δύσκολα θα ανατρέψει. Οι ρυθμίσεις που πετύχαμε στη Σύνοδο Κορυφής για την επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης του δανείου και τη μείωση του επιτοκίου βελτιώνουν μεν αλλά όχι αποφασιστικά τη θέση μας. Μειώνουν τα 345 δις που χρωστάμε μόνο κατά 10 δις περίπου. Ο ρυθμός ανάπτυξης είναι καθοριστικής σημασίας για την αντιμετώπιση της κρίσης. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης εξασφαλίζουν πόρους για την μείωση του χρέους. Χαμηλοί ρυθμοί αντίθετα επιτείνουν την κρίση. Η ύφεση προβλέπεται να συνεχισθεί το 2011 με μείωση του ΑΕΠ κατά 3%. Για τα επόμενα χρόνια προβλέπεται από το Μνημόνιο ονομαστική ανάπτυξη περί το 4% του ΑΕΠ ετησίως, ένας στόχος χαμηλός, αλλά δύσκολα πραγματοποιήσιμος με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία. Αν το τραπεζικό σύστημα συναντήσει δυσκολίες χρηματοδότησης, η εξέλιξη θα είναι δυσμενής. Ο απεγκλωβισμός από την κατάσταση αυτή δεν είναι εύκολος και δεν θα επέλθει αυτόματα. Χρειάζονται επενδύσεις, αλλά το οικονομικό κλίμα δεν τις ευνοεί. Ο ρυθμός ανάπτυξης στην Ευρωζώνη δεν πρόκειται ν’ αυξηθεί θεαματικά τα επόμενα χρόνια. .
Πρόκειται για τα ίδια σχεδόν λόγια που χρησιμοποίησε πριν λίγες μέρες στο Βερολίνο περιγράφοντας «το μοιραίο πολιτικό λάθος».
Η συμφωνία μεταξύ της ΟΝΕ και της Ελλάδας για την πολιτική, που οφείλει να εφαρμόσει η Ελλάδα, ώστε να της χορηγηθεί το σύνολο των δόσεων του συμφωνηθέντος δανείου, γνωστή ως Μνημόνιο, συντάχτηκε χωρίς να υπάρχει ικανοποιητική προετοιμασία και λειτούργησε με τρόπο που επιδείνωσε την κατάσταση. Το κύριο χαρακτηριστικό της ήταν ότι απαιτούσε από την Ελλάδα να αποκαταστήσει σε μόλις τρία χρόνια δηλαδή μέχρι το 2013 μια δημοσιονομική κατάσταση σύμφωνη με τις επιταγές των Συνθηκών, να περιοριστεί δηλαδή το έλλειμμά της από 15,4% του ΑΕΠ σε 3% δηλαδή κατά 12%. Για να επιτευχθεί αυτό το αποτέλεσμα η περικοπή των δαπανών θα έπρεπε να φτάσει το 18% συνολικά, ώστε να καλυφθούν οι μειώσεις εσόδων λόγω της υποχώρησης της οικονομικής δραστηριότητας. Αυτοί οι όροι συνεπάγονταν περιορισμούς στις δαπάνες και επιδόσεις ως προς την αναπτυξιακή προσπάθεια που ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτό που μπορούν να επιτύχουν χώρες με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις ανάκαμψης απ’ ό,τι η Ελλάδα. Ήταν εξωπραγματικοί. Το Μνημόνιο δεν προέβλεπε επίσης ειδική ρύθμιση να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις της περικοπής δαπανών στις επενδύσεις, όπως π.χ. τη δυνατότητα άντλησης των πόρων των διαθρωτικών ταμείων χωρίς να υπάρχει εθνική συμμετοχή. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να επιτύχει μεν περιορισμό του ελλείμματος κατά 6% του ΑΕΠ περίπου συνολικά το 2010 και το 2011, γνώρισε όμως μια πρωτόγνωρη ύφεση για τα χρόνια 2009-2012 πολύ υψηλότερη εκείνης που καθόριζε το Μνημόνιο. Αντί για 8,6% περίπου υπολογίζεται να φτάσει συνολικά στο -15% περίπου. Οι αισιόδοξες προβλέψεις του Μνημονίου για αρχή ανάπτυξης από το 2012, πρωτογενή πλεονάσματα ήδη από το 2012 και προσφυγή στις διεθνείς αγορές για δανεισμό επίσης από το 2012 αποδείχθηκαν τελείως λανθασμένες. Η ύφεση και η αβεβαιότητα ματαίωσαν τέλος τα όποια σχέδια επενδύσεων.
Οι συντάκτες του Μνημονίου είχαν παραλείψει επίσης να συναρτήσουν τους στόχους τους με τις πραγματικές εξελίξεις, να προβλέψουν δηλαδή ότι σε περίπτωση ύφεσης θα παρατείνεται αυτόματα ο χρόνος πραγματοποίησης των στόχων ή και θα περιορίζονται ορισμένες επιδιώξεις. Ήταν ένα πολιτικά μοιραίο λάθος. Η παράλειψη είχε ως αποτέλεσμα να εξακολουθεί το αρχικό σκληρό πρόγραμμα λιτότητας παρά την ύφεση που επήλθε και να επιτείνει κατά πολύ την ύφεση.
Θα θυμάστε την οργή με την οποία αντιμετώπισαν κυβερνητικοί κύκλοι το άρθρο του στην Καθημερινή. Εγκλωβισμένοι στον μονόδρομο τους και με την ανασφάλεια του αδαούς ανακάλυψαν εκ νέου υπονόμευση. Αλλά και οι άλλοι, δεξιοί και παραδοσιακοί αριστεροί, έκαναν ότι δεν άκουσαν. Γιατί ο Σημίτης δεν έδειξε να συγκινείται από το ουγγρικό μοντέλο το οποίο μέχρι πρότινος -δηλαδή μέχρι την κατάρρευση του- θαύμαζαν οι επιτελείς του «ανένδοτου» κ. Σαμαρά, ούτε βέβαια από τις ασυνάρτητες κραυγές της παραδοσιακής αριστεράς. Και οι δυο αυτές υποτιθέμενες λύσεις προετοιμάζουν το έδαφος για την δραχμή και την καταστροφή. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μέσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ (το ΚΚΕ δεν είχε πρόβλημα αφού προπαγανδίζει την έξοδο από την ΕΕ) το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι λαϊκίστικες φωνές για επιστροφή στην δραχμή.
Θα θυμάστε επίσης ότι η οργή και η αμηχανία κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης κορυφώθηκαν όταν σε συνέντευξη του στο «ΒΗΜΑ της Κυριακής» τάχθηκε καθαρά υπερ της ταχείας αναδιάρθρωσης του χρέους. Θυμίζω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Μια καλά προετοιμασμένη αναδιάρθρωση θα βελτιώσει ουσιαστικά τη θέση μας. Ήδη τώρα δεν ξέρουμε πώς θα βγάλουμε πέρα το 2012 και το 2013, μια που είναι πολύ πιθανό να μην εξασφαλίσουμε δανεισμό με ένα ανεκτό επιτόκιο. Το ζητούμενο δεν είναι να τα καταφέρουμε «κουτσά στραβά» με βάση τις ισχύουσες ρυθμίσεις. Η εμπειρία δείχνει, ότι μια λύση που κινείται στα απώτατα όρια των δυνατοτήτων της οικονομίας δεν αποτελεί ενδεδειγμένη αντιμετώπιση ενός προβλήματος. Είναι επιπόλαιο να ελπίζουμε ότι τα επόμενα 20 χρόνια, που κατά τα διάφορα σενάρια είναι ο αναγκαίος χρόνος για την πλήρη ομαλοποίηση της κατάστασης, δεν θα προκύψουν οικονομικές αναταραχές, νομισματικές κρίσεις, ανατιμήσεις του πετρελαίου. Θα απορρυθμίσουν το μηχανισμό τακτοποίησης του χρέους που με τόση επιμέλεια και κόπο δημιουργήσαμε. Θα αναπαράγονται οι κρίσεις. Χρειάζεται μια λύση που θα έχει σταθερότητα και δεν θα ακυρωθεί από τις μεταγενέστερες διεθνείς εξελίξεις. Η αναδιάρθρωση ξεκαθαρίζοντας το τοπίο μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις. Τα επόμενα 15-20 χρόνια πρέπει να είναι περίοδος στην οποία θα ξαναχτίσουμε με αισιοδοξία μια σταθερή οικονομία και θα επανενταχτούμε στην ευρωπαϊκή εξέλιξη και όχι ένα διάστημα μιζέριας, όπου θα ζούμε στο έλεος των κλυδωνισμών της παγκόσμιας οικονομίας.
...Οι τράπεζες που έχουν δανείσει την Ελλάδα επίσης δεν θα είναι σύμφωνες με την περικοπή των απαιτήσεών τους. Δεν θέλουν να χάσουν χρήματα. Αλλά δεν είναι κατανοητό γιατί οι Έλληνες πολίτες και ιδίως οι εργαζόμενοι θα πρέπει οπωσδήποτε να ζήσουν για είκοσι χρόνια περίπου σε κατάσταση στενότητας και συνεχών δυσκολιών λόγω των υψηλών επιτοκίων που συμφωνήθηκαν σε μια κατάσταση κρίσης. Οι περιφερειακές χώρες της Ένωσης πληρώνουν όχι μόνο τις απροσεξίες και τις λανθασμένες πολιτικές τους αλλά και τις ανισορροπίες που προκαλεί το χάσμα ανάπτυξης μεταξύ Βορρά και Νότου. Η αντιμετώπιση των συνεπειών αυτού του χάσματος απαιτεί κοινοτική αλληλεγγύη και διευκόλυνση των οφειλετριών χωρών...
Αναδιαρθρώσεις είναι σκόπιμο να μην καθυστερούν. Η Ελλάδα με το δάνειο των 110 δις εξοφλεί παλαιούς ιδιώτες ομολογιούχους δημιουργώντας νέες υποχρεώσεις προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ τις οποίες θα εξοφλήσει στο μέλλον. Με την πάροδο του χρόνου το χρέος προς τους ιδιώτες ομολογιούχους (κυρίως τις τράπεζες του εξωτερικού) μετατρέπεται έτσι σε νέο χρέος προς τους Διεθνείς Οργανισμούς που μας στηρίζουν. Οι νέες αυτές υποχρεώσεις δεν μπορούν να περικοπούν γιατί προέκυψαν από αιτήματα της Ελλάδας για βοήθεια και συμφωνήθηκαν στο πλαίσιο των διεθνών σχέσεών της. Όσο λοιπόν καθυστερεί η αναδιάρθρωση τόσο αυξάνεται το χρέος που δεν μπορεί να αναδιαρθρωθεί. Περιορίζεται έτσι το αποτέλεσμα το οποίο επιδιώκεται, το χρέος παραμένει υψηλό. Η καθυστέρηση έχει επίσης αρνητική επίδραση στο κλίμα των αγορών. Όλο και περισσότεροι αναλυτές αμφιβάλλουν για τη δυνατότητα της Ελλάδας να εξοφλήσει το σύνολο του χρέους της. Είναι επόμενο λοιπόν το επιτόκιο του δανεισμού της χώρας να παραμένει απαγορευτικό. Υπό τις συνθήκες αυτές η αναδιάρθρωση πρέπει να επαναφέρει σαφήνεια για το μέλλον. Πρέπει να είναι πειστική και να αποτελεί βιώσιμη λύση. Μια ατελής αναδιάρθρωση θα προκαλέσει την ένταση των αμφιβολιών για τη δυνατότητα θετικής έκβασης της κρίσης με αποτέλεσμα τη φυγή των καταθέσεων προς το εξωτερικό και τον αισθητό περιορισμό των ισχνών δυνατοτήτων ανάκαμψης.
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να παραθέσω και άλλα κομμάτια για να αποδειχθεί ότι η πολιτική είναι πράγματι η τέχνη του προβλέπειν. Και αμέσως μετά «του συστηματικώς εργάζεσθαι». Και για να γίνουν και τα δύο πρέπει να ανοίγεις και κανένα βιβλίο, να παρακολουθείς τις εξελίξεις. Δεν ευτυχήσαμε μετά το 2004. Και το μέλλον δυσοίωνο.
Μπίστιες παπάρες (ή παπαριές).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ γλύφτης του καταστροφέα του τόπου (περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος) και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, πρέπει να μας εξηγήσουν το πως και το γιατί - αφού, όπως λέει, ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο - έβαλαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, με τις γνωστές αλχημείες του Λουκά Παπαδήμου, ενώ η χώρα είχε ένα δημόσιο χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ.
Αν ο Μπίστης δεν ήταν ο εαυτός του θα έλεγε την αλήθεια, γύρω από το όλο θέμα και θα αποκάλυπτε το πόσα η διαλυτική, για τον τόπο, παρέα του Κώστα Σημίτη έδωσε στην γαλλογερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και (πόσα πήρε από αυτήν), για να εντάξει την Ελλάδα στην ευρωζώνη και να την οδηγήσει στην παρούσα καταστροφή, που ήλθε ως αποτέλεσμα της μετατροπής του δημόσιου χρέους της από ένα μαλακό/εικονικό χρέος, εκφρασμένο σε δραχμές και αυτοεξυπηρετούμενο, δια της κοπής νομίσματος από την Τράπεζα της Ελλάδος, σε ένα σκληρό/πραγματικό χρέος, εκφρασμένο σε ευρώ και μη δυνάμενο να εξυπηρετηθεί, αφού η κοπή του νομίσματος και οι διαδικασίες έκδοσής του μετεφέρθησαν σε υπερεθνικά όργανα (Φραγκφούρτη, Βρυξέλλες, Βερολίνο, Παρίσι), επί των οποίων η χώρα ουδεμία επιρροή ασκεί.
Αυτή την ωμή αλήθεια, που αφορά τις χρηματικές και λοιπές δωσοληψίες της παρέας Σημίτη, με την γαλλογερμανική ελίτ, ο Μπίστης δεν μας την λέει. Μας λέει άλλα πράγματα, άσχετα, για να γλύψει τον αυθέντη του, τα οποία είναι και εκτός πάσης λογικής.
Μας λέει π.χ. ότι ένα χρέος της τάξης του 90% του ΑΕΠ μιας χώρας είναι διαχειρίσιμο. Μπούρδες. Και μάλιστα μπίστιες μπούρδες. Κάθε δημόσιο χρέος έχει την δική του ιδιαιτερότητα, που έχει να κάνει με την κάθε μία χώρα που έχει αυτό το χρέος και με την σύνθεση αυτού του χρέους, όσον αφορά την νομισματική του βάση.
Έτσι, το ελληνικό δημόσιο χρέος, προ ευρωζώνης, ήταν απολύτως διαχειρίσιμο, επειδή η νομισματική του βάση και σύνθεση, ήταν, κατά συντριπτική πλειοψηφία (της τάξης άνω του 85% του συνόλου αυτού του χρέους) δραχμική. Και ας ήταν αυτό το χρέος μεγαλύτερο από το 100% του ελληνικού ΑΕΠ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Ομοίως, το ιαπωνικό δημόσιο χρέος, με μια νομισματική βάση/σύνθεση της τάξεως του 95% σε γιεν, είναι απολύτως διαχειρίσιμο και ας υπρβαίνει, εδώ και πολύν καιρό, το 200% του ιαπωνικού ΑΕΠ.
Και τα δύο αυτά δημόσια χρέη και το ελληνικό, (προ ευρωζώνης) και το ιαπωνικό είχαν τα εχέγγυα της εύκολης διαχειρισιμότητας, επειδή η εξυπηρέτησή τους υπήρξε και είναι αρμοδιότητα των Κεντρικών τους Τραπεζών και ας έφθανε το ύψος του σε ακόμα μεγαλύτερα επίπεδα. Αυτή είναι η απλή και ωμή αλήθεια.
Αυτό είναι και το τεράστιο έγκλημα του ελλεινού και τρισάθλιου Κ. Σημίτη, σε βάρος του τόπου και του πληθυσμού που κατοικεί σε αυτόν τον τόπο, ό,τι και αν λέει ο λειτουργικά αγράμματος τσανακογλύφτης του.
(Και κάτι ακόμα, για να μην μας παραμυθιάζει ο κυρ-Μπίστης. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, εντός ευρωζώνης είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όσο ξεπερνάει το 35% του ΑΕΠ, ακριβώς επειδή πρέπει να πληρωθεί σε ευρώ, το οποίο, παρεμπιπτόντως είναι, κατά πολύ, υπερτιμημένο, προς χάρη της ικανοποίησης των ανασφαλειών της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ - βρίσκεται περίπου σε μια ισοτιμία της τάξης του 1 ευρώ προς 1,35 δολλάριο, ενώ η πραγματική του ισοτιμία είναι 1 ευρώ προς 0,95 δολλάριο. Με αυτή την ισοτιμία και με την αδυναμία της χώρας να τυπώσει νόμισμα, η Ελλάδα μπορεί να εξυπηρετήσει, με δικές της δυνάμεις, ένα δημόσιο χρέος της τάξεως των 75 δισ. € - και κάτι ακόμα λιγότερο -, το οποίο αντιστοιχεί, περίπου, στο 34% του ελληνικού ΑΕΠ. Και φυσικά δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, επ' ουδενί, ένα χρέος της τάξης των 380 δισ. €, που έχει φθάσει σήμερα, ή ένα χρέος της τάξης των 260 δισ. €, που θα φθάσει, μετά από ένα "επιτυχές" κούρεμα - και το οποίο θα ξαναφθάσει στα 400 δισ. €, στα μέσα και προς το τέλος του 2013! -).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά που να τα καταλάβει αυτά ένας Μπίστης...
(Εδώ δεν τα κατάλαβε ο "κ. καθηγητής" - περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος -, με αποτέλεσμα να καταστρέψει τον τόπο. Θα τα καταλάβει ο Μπίστης; Δύσκολο. Πολύ δύσκολο...)
Και κάποια πράγματα ακόμη, για όσα αναφέρει ο Μπίστης, σχετικά με την ομιλία του Κώστα Σημίτη στις 18/12/2008 στην Βουλή, για τον προϋπολογισμό του 2009.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνη την εποχή, λίγους μήνες νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 2008 είχε ξεσπάσει η έντονη παγκόσμια ύφεση του 2008 - 2009, ύστερα από την κατάρρευση της αμερικανικής κτηματαγοράς και την επακολουθήσασα κατάρρευση της Lehmann Bros. Η τοποθέτηση του Κώστα Σημίτη και η ανάλυση που έκανε, φαίνεται σαν προβλεπτική των εξελίξεων που επακολούθησαν, αλλά η καταστροφή που ζούμε τώρα, όσο και αν ήταν πολύ πιθανή, ως ενδεχόμενο, δεν ήταν μοιραία.
Και δεν ήταν μοιραία, διότι η Ελλάδα βρισκόταν σε αυτή την κατάσταση υπερχρέωσης επί μια εξαετία (από το 2002, που η χώρα εισήλθε - όπως εισήλθε, κακήν-κακώς, στην ευρωζώνη -, μέχρι εκείνον τον καιρό που ο Σημίτης έκανε αυτή την ομιλία του στην Βουλή). Για να φθάσει σε αυτό το σημείο, που έφθασε τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, έπρεπε να συντρέξουν τρεις, ακόμα, προϋποθέσεις, πέραν της βασικής πρώτης προϋπόθεσης (και η οποία πρώτη βασική και εκ των ων, ουκ άνευ, προϋπόθεση είναι φυσικά η ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη), προκειμένου να κλειδώσει η πορεία της Ελλάδας προς την ουσιαστική χρεωκοπία. Και αυτές οι τρείς προϋποθέσεις ήσαν οι εξής :
Πρώτη προϋπόθεση ήταν η έλευση μιας μετρίας εντάσεως ύφεση στον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό κόσμο. Αυτή ήλθε το φθινόπωρο του 2008 και ξεπεράστηκε στα τέλη του 2009 στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο (πλην ευρωζώνης).
Δεύτερη προϋπόθεση ήταν η άνοδος στην διακυβέρνηση της χώρας μιας κυβέρνησης ανέτοιμων, άπειρων, ανίκανων και (πιθανότατα) ανέντιμων ανθρώπων, η οποία θα "έδινε" την χώρα στις διεθνείς αγορές. Αυτή η προϋπόθεση πραγματοποιήθηκε, ύστερα από τις μοιραίες, για τον τόπο, βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, που έφεραν στην εξουσία τον ευήθη (σε επίπεδο στρατηγικής ανάλυσης) ΓΑΠ, ο οποίος κατάφερε να φθάσει τα διαφορικά επιτόκια δανεισμού της χώρας από τα επίπεδα των 117 μονάδων βάσης (στα δεκαετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου), που ήσαν τον Σεπτέμβριο του 2009, σε επίπεδα άνω των 400 μονάδων βάσης τον Απρίλιο του 2010, με αποτέλεσμα η χώρα να χρεωκοπήσει.
Για να κλειδώσει, όμως, αυτή η πορεία του τόπου προς την χρεωκοπία, έπρεπε να υπάρξει, ενδιάμεσα και η τρίτη προϋπόθεση, η οποία είναι η διάλυση της εμπιστοσύνης των διεθνών χρηματαγορών, προς την ευρωζώνη και η κονιορτοποίηση της πεποίθησης που είχε εδραιωθεί, σε αυτές τις αγορές, ότι η Ε.Κ.Τ. λειτουργούσε, ως ένας άτυπος εγγυητής του δανεισμού όλων των κρατών της ευρωζώνης και ως ένας άτυπος δανειστής της τελευταίας καταφυγής. Βέβαια, αυτή η πεποίθηση δεν στηριζόταν στις ευρωσυνθήκες, οι οποίες, όντας θεσμικά χαοτικές, δεν προβλέπουν ούτε την ύπαρξη κάποιου εγγυητή των χρεών των κρατών της ευρωζώνης, ούτε την ύπαρξη δανειστή τελευταίας καταφυγής για τα κράτη της ευρωζώνης, αφού η ευρωζώνη, όντας μια ατελής νομισματική ένωση, δεν αποτελεί ομοσπονδιακό κρατικό μόρφωμα και δεν έχει ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με ικανό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό (ο κοινοτικός προϋπολογισμός, που αφορά όλη την Ε.Ε. και όχι μόνο την ευρωζώνη, αντιστοιχεί μόλις στο 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε., ενώ π.χ. ο ομοσπονδιακός προϋπολογισμός στις Η.Π.Α. αντιστοιχεί στο 20% του αμερικανικού ΑΕΠ και μπορεί να κάνει - και πραγματοποιεί τις απαραίτητες ανακυκλώσεις των παραγόμενων πλεονασμάτων από τις πλεονασματικές ομόσπονδες πολιτείες στις ελλειμματικές, κρατώντας σε ισορροπία το εκεί οικονομικό και κοινωνικό σύστημα).
Και για να γίνει αντιληπτό το σε ποιό κρίσιμο σημείο βρίσκεται τώρα η ευρωζώνη, πρέπει να ειπωθεί ότι το ποσοστό του 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε., στο οποίο, όπως προανέφερα, ανέρχεται ο κοινοτικός προϋπολογισμός, αντιστοιχεί, ακριβώς στο ύψος του αμερικανικού ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, όταν ξέσπασε η Μεγάλη Κρίση του 1929 και η οποία κράτησε όλη την δεκαετία του 1930, για να ξεπεραστεί, με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την είσοδο των Η.Π.Α. σε αυτόν τον Δεκέμβριο του 1941. Ουσιαστικά, δηλαδή οι Η.Π.Α. έγιναν μια πραγματική ομοσπονδία και ολοκλήρωσαν την εθνική τους συγκρότηση, μέσα από την Κρίση της δεκαετίας του 1930, με τον πρόεδρο Φράνκλιν Ρούσβελτ, που έδωσε αξιόλογες διαστάσεις (για να φθάσει σήμερα στα επίπεδα του 20% του αμερικανικού ΑΕΠ) στον αμερικανικό ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και μέσα από τον Πόλεμο που ακολούθησε. Σε ένα ανάλογα κρίσιμο σταυροδρόμι βρίσκεται τώρα η ευρωζώνη. Αλλά που να το καταλάβει αυτό ο κυρ-Μπίστης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η ισχυρή πεποίθηση των χρηματαγορών, για τον άτυπο ρόλο της Ε.Κ.Τ. ως εγγυητή και τελικού δανειστή των κρατών της ευρωζώνης και για την αναμενόμενη επίδειξη αλληλεγγύης των χωρών της ευρωζώνης, ως προς τα δημόσια χρέη τους μπορεί να μην προβλεπόταν από τις ευρωσυνθήκες, αλλά στηρίχθηκε, αφ' ενός μεν στα διδάγματα της κοινής λογικής (και στην συμφεροντολογική διάσταση που αυτά τα διδάγματα πήραν, μέσα στην διεθνή γραφειοκρατική χρηματοπιστωτική ελίτ, αφού όλοι θεώρησαν δεδομένο ότι οι ευρωζωνίτες δεν έκαναν την ευρωζώνη για να την διαλύσουν και ως εκ τούτου θα εγγυώντο για τα χρέη τους) και αφ' ετέρου, δε, στην διακήρυξη της Γαλλίας και της Γερμανίας, μετά την συγκρότηση της ευρωζώνης, ότι οι δεσμεύσεις των ευρωσυνθηκών (δηλαδή τα όρια για τα κρατικά ελλείμματα του 3% του ΑΕΠ, για τα δημόσια χρέη του 60% του ΑΕΠ κλπ) δεν ισχύουν γι' αυτές.
Αυτό το ξήλωμα της κάλτσας, που έγινε για ίδιους αναπτυξιακούς λόγους, αλλά και για την διευκόλυνση της δανειοδότησης εντός της ευρωζώνης, μέσα σε συνθήκες - υποτίθεται - αειφόρου ανάπτυξης, δηλαδή χωρίς κρίσεις του συστήματος, οι οποίες - επίσης υποτίθεται ότι - είχαν υπερνικηθεί οριστικά, ήταν φυσικό να το ακολουθήσουν και οι άλλες χώρες της ευρωζώνης και επίσης ήταν φυσικό να εκληφθεί από τις αγορές ως μια άτυπη λειτουργία της Ε.Κ.Τ., ως πραγματικής Κεντρικής Τράπεζας, σαν την FEDERAL RESERVE SYSTEM των Η.Π.Α.
Αυτήν την κατάσταση ήλθε να αμφισβητήσει η ύφεση του 2008 - 2009 και να την ανατρέψει τον Νοέμβριο του 2008 ο βλαξ κεντροτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ. Jean-Claude Trichet, με την διακήρυξή του ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα γίνονταν δεκτά από την Ε.Κ.Τ., ως μέσα πληρωμής από τις 1/1/2011, επειδή, τότε, είχαν την αξιολόγηση Α από τους Οίκους Αξιολόγησης, λόγω της ανακοίνωσης του υπερφουσκωμένου κρατικού ελλείμματος του 2009 (το φούσκωσαν από το 6%, που είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση Καραμανλή στο 12,7% του ΑΕΠ της χώρας - και ενώ το πραγματικό έλλειμμα ήταν στο 10%) από τους μοιραίους ΓΑΠ και Παπακωνσταντίνου. Για να βάλει "το κερασάκι στην τούρτα" της επιτάχυνσης της πορείας της Ελλάδας προς την χρεωκοπία και την έναρξη της επυρωζωνικής κρίσης χρέους, που καλά κρατεί μέχρι τις μέρες μας και θα εξακολουθεί να κρατεί και να εμβαθύνεται, αποδομώντας την ευρωζώνη και στο προβλεπτό μέλλον, ο νέος γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός των Angela Merkel - Guido Westerwelle, ο οποίος σχηματίστηκε, μετά τις γερμανικές βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2009. Έτσι, τον Δεκέμβριο του 2009, η νέα γερμανική κυβέρνηση αρνήθηκε κάθε ιδέα για έκδοση ευρωομολόγου και για την στήριξη των ελληνικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ., με αποτέλεσμα οι αγορές να αντιληφθούν ότι η εμπιστοσύνη στα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης ουδόλως είναι δεδομένη και αυτονόητη και ότι οι κάτοχοί τους πιθανότατα θα έμεναν με τα χαρτιά στα χέρια.
Και αυτή η αλυσιδωτή εξέλιξη που μας οδήγησε εδώ, μπορεί να ήταν πιθανή, αλλά δεν ήταν δεδομένη. Οι εξελίξεις μπορούσαν να είναι διαφορετικές, αν ο μοιραίος ΓΑΠ - ο οποίος (μην το ξεχνάμε) πήρε το δακτυλίδι από τον Κώστα Σημίτη – δεν ανερχόταν στην εξουσία και αν δεν επεδείκνυε μια απίστευτου μεγέθους βλακεία και διαχειριστική ανεπάρκεια. Γι’ αυτό και ας μην μας παρουσιάζει ο Μπίστης τον Σημίτη ως οξυδερκή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνον οξυδερκής δεν ήταν αυτός ο μοιραίος για τον τόπο μας άνθρωπος…
Αλλά, αφού ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν οξυδερκής, το ερώτημα παραμένει, ως προς την πρόβλεψή του τον Δεκέμβριο του 2008, για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Πως και γιατί πιθανολόγησε την πορεία της χώρας προς την ουσιαστική χρεωκοπία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ απάντηση είναι απλή : Ο Κώστας Σημίτης, πέρα από τις προφανείς εκδικητικές του κορώνες, κατά του Αλογοσκούφη και του Καραμανλή, για την απογραφή του 2004, που ξεγύμνωσε τις διαχειριστικές αλχημείες του στα ελληνικά δημοσιονομικά και λοιπά στατιστικά στοιχεία και πέρα από αυτά που - όπως είπε - έλεγαν διάφοροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, με τους οποίους, επίσης προφανώς, είχε επαφές και την κατάλληλη πληροφόρηση, για τα σχέδιά τους, τα οποία γίνονταν, επί χάρτου και τα οποία έδειχναν και την δική τους αδυναμία να συλλάβουν την έκταση του προβλήματα, που αντιμετώπιζε η - τότε - υπό χρεωκοπία Ελλάδα και η ίδια η ευρωζώνη, είναι σαφές ότι γνώριζε τις καταστροφικές, για τον τόπο, επιπτώσεις των δικών του πράξεων και της στρατηγικής του επιλογής να εντάξει την χώρα μας στην χαοτική, θεσμικά, ευρωζώνη, ενώ αυτή (η Ελλάδα) δεν πληρούσε ούτε μια προϋπόθεση για την ένταξη αυτή και ενώ η δομή και η διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας απείχε πολύ από την αντίστοιχη διάρθρωση των οικονομιών των χωρών του ανεπτυγμένου Βορρά, με αποτέλεσμα η πρόσδεσή της σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, όπως είναι η ζώνη του σκληρού ευρώ, να αποτελεί, για την χώρα μας, έναν άκρως επικίνδυνο βρόγχο, που, σε συνθήκες μιας μέτριας διεθνούς ύφεσης, (ή από μια μεγάλη επιδείνωση της ανταγωνιστικότητάς της) θα την οδηγούσε στον ασφυκτικό θάνατο.
Όπως λέει ο ίδιος ο Μπίστης - ασχέτως αν δεν καταλαβαίνει το τι λέει - και όπως κατέδειξα και εγώ, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν ήταν βιώσιμο, ήδη από το 2002, όταν η εγκληματική κυβέρνηση του πάτρωνά του ενέταξε την Ελλάδα στην ευρωζώνη, καθιστώντας το ελληνικό κράτος ένα κράτος που, ουσιαστικά, τελούσε υπό χρεωκοπία και ανέμενε απλώς την ωρίμανση του χρόνου για την εμφάνιση αυτής της χρεωκοπίας. Και δεν ήταν μόνον το ελληνικό δημόσιο ένα αφανώς χρεωκοπημένο δημόσιο. Μαζί με αυτό, αφανώς χρεωκοπημένη ήταν και η ελληνική οικονομία, αφού η ανάδειξη της κρατικής χρεωκοπίας της χώρας, ήταν επόμενο ότι θα καθιστούσε χρεωκοπημένη και την ελληνική οικονομία, διότι η ιδιωτική οικονομία της χώρας θα αναλάμβανε τα βάρη και θα υφίστατο τις επιπτώσεις από την ελληνική κρατική χρεωκοπία. (Αυτό άλλωστε, ζούμε αυτά τα δύο τελευταία χρόνια από το 2010 και θα εξακολουθήσουμε να το ζούμε, για πολύν καιρό ακόμα και όσο η χώρα παραμένει εντός αυτής της χαοτικής θεσμικά ευρωζώνης).
Ο Κώστας Σημίτης και η εγκληματική παρέα του (να θυμηθούμε κάποιους από αυτήν την καταστροφική παρέα : Νίκος Θέμελης, Θεόδωρος Καρατζάς, Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Νίκος Μουζέλης, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάννης Στουρνάρας, Τάσος Γιαννίτσης, Βασίλης Ράπανος, Νίκος Χριστοδουλάκης, Θεόδωρος Τσουκάτος, Τάσος Μαντέλης, Λουκάς Παπαδήμος, Νίκος Γκαργκάνας, Πέτρος Ευθυμίου κ.α.), βάζοντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη, γνώριζαν, πλήρως, την αλυσιτέλεια της ενέργειάς τους και γνώριζαν, πολύ καλά, ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις τεράστιες δυσκολίες του εγχειρήματος της ένταξης μιας περιφερειακής χώρας, σαν την Ελλάδα, σε μια ζώνη έντονου ανταγωνισμού και σκληρού νομίσματος, με πλήρη απώλεια της κρατικής εξουσίας, επί της έκδοσης του νομίσματός της (την οποία εξουσία - το περίφημο seigniorage - ασκούσε, μαζί με τον εσωτερικό δανεισμό, σε κάθε υφεσιακή δυσκολία και μπορούσε να τακτοποιεί τα δημοσιονομικά της ελλείμματα, τα οποία στην χειρότερη των περιστάσεών της, πρωτογενώς, δεν ξεπερνούσαν το 4% του ΑΕΠ) και ως εκ τούτου και κάθε εξουσίας της επί της νομισματικής και ουσιαστικά και της δημοσιονομικής της πολιτικής.
[Για την πλήρη γνώση του γεγονότος ότι η Ελλάδα θα χρεωκοπούσε, εντός ευρωζώνης, δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υποδέχεται το 2012, ράβοντας κοστούμι για την πρωθυπουργία, αλλά... (Ο ΓΑΠ, οι δελφίνοι, το PSI, η επερχόμενη ελεγχόμενη, ή ανεξέλεγκτη ελληνική χρεωκοπία και ο ορατός, πλέον, κίνδυνος ενός κοινωνικού λυντσαρίσματος)"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/01/2012-v-venizelos-gap-psi-official-greek.html . Μόνο και μόνο γι' αυτούς τους λόγους, όλοη αυτή η συμμορία του Κώστα Σημίτη θα έπρεπε να σταλεί στο εδώλιο τοου κατηγορουμένου και να απολογηθεί, για όσα έπραξε, εις βάρος του τόπου...].
Αυτή την απίστευτη αθλιότητα, αυτό το έγκλημα, που αγγίζει τα όρια της εσχάτης προδοσίας, που διέπραξε ο Κώστας Σημίτης, φυσικά την γνώριζε πολύ καλά και γι' αυτό υπήρξε τον Δεκέμβριο του 2008 "προφήτης" των πιθανώς επερχόμενων δεινών. Με απώτερο σκοπό την εκδίκησή του για την απογραφή του 2004, αλλά κυρίως για τον απεγκλωβισμό του από τις δικές του βαρύτατες ευθύνες, για το γεγονός ότι οικοδόμησε και ολοκλήρωσε στρατηγικές επιλογές για την χώρα (την διαλυτική για τον τόπο ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη), οι οποίες θα οδηγούσαν τον τόπο στον όλεθρο, τον δημόσιο (και τον ιδιωτικό) πλούτο στην λεηλασία από τους δανειστές και τον ελληνικό πληθυσμό στην πείνα και στην εξαθλίωση, το μέγεθος των οποίων αρχίζουμε να το βλέπουμε και να το ζούμε. (Αν και ακόμα δεν έχουμε δει και δεν έχουμε ζήσει τίποτε, μπροστά σε αυτά που θα επακολουθήσουν, μόλις ολοκληρωθεί το καθεστώς πεονίας, το οποίο οι δανειστές και ο αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας εξυφαίνουν).
Ο Κώστας Σημίτης, με όσα είπε τότε και όσα λέει και πράττει και σήμερα, προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του από το κάδρο των υπευθύνων.
Δυστυχώς, γι' αυτόν δεν θα τα καταφέρει...
Ο ελληνικός πληθυσμός έχει αντιληφθεί, ενστικτωδώς, την ανήκεστο ζημιά που έχει διαπράξει εις βάρος του και τον "πειρποιείται" και τον "φιλεύει" και αυτόν και την εγκληματική συμμορία του, όπου τον (και τους) βρει...
Ας εξετάσουμε τώρα και μια ενδιαφέρουσα άποψη του Κώστα Σημίτη, την οποία "εκλαϊκεύει" ο Νίκος Μπίστης και η οποία ανφέρεται στην αναγκαία αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Μάλιστα, όλη η κριτική, που έκανε από το Βερολίνο, πριν λίγες ημέρες, ο Κώστας Σημίτης στον ολέθριο, για τον τόπο και ευήθη δολοπλόκο ΓΑΠ, εστιάζεται στο γεγονός ότι το Μνημόνιο του Μαϊου του 2010 υπήρξε μοιραίο πολιτικό σφάλμα και προϊόν του ότι ο ΓΑΠ και η ομάδα που διαχειρίστηκε την κρίση στην οποία εισήλθε, τότε, η χώρα δεν προέβησαν στους κατάλληλους διαπραγματευτικούς χειρισμούς - και για να είμαστε ακριβείς, δεν προέβησαν σε καμμία διαπραγμάτευση, αλλά, απλώς, παραδόθηκαν στους δανειστές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κριτική του Κώστα Σημίτη έχει πραγματική βάση, αλλά είναι ασυνεπής και αλυσιτελής, αν ιδωθεί μέσα στο κλίμα εκείνης της εποχής (Απρίλιος - Μάϊος 2010) και στον βαθμό που μένει μέσα στα πλαίσια της "συζήτησης", που έκαναν οι ευρωπαϊκές ελίτ - και κυρίως ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός, η γαλλική κυβέρνηση, η γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. του Dominique Strauss-Kahn, με την κ. Μέρκελ να έχει τον πρώτο λόγο. Εκείνη την εποχή, η οποιαδήποτε αναφορά σε αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν ένα taboo, αποτελούσε ένα έγκλημα καθοσιώσεως, με αποτέλεσμα η παραδομένη στους δανειστές της χώρας μας κυβέρνηση του ΓΑΠ να διατυμπανίζει, ως παπαγαλάκι των ευρωζωνιτικών αφεντικών της ότι "η αναδιάρθρωση είναι εκτός κάθε συζήτησης, λέγοντας ότι η Ελλάδα θα πληρώσει το χρέος της μέχρι το τελευταίο ευρώ", κάτι που διαρκώς και μονότονα επανελάμβαναν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι από τον Jean-Claude Trichet, μέχρι τον Olli Rehn και τον Jean-Claude Juncker, λέγοντας και αυτοί το ίδιο μονότονα ότι "η Ελλάδα δεν θα χρεωκοπήσει", προσθέτοντας ότι είναι αδιανόητο να προβεί σε αναδιάρθρωση των χρεών της μια αναπτυγμένη χώρα και μάλιστα μια χώρα της ευρωζώνης. Με λίγα λόγια, κάθε αναφορά σε αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εκτός συζητήσεως και εκτός της λογικής του πλαισίου, μέσα στο οποίο εκινείτο η λογική των ευρωζωνιτών και οι θεσμοί της ευρωζώνης. (Οι ευρωσυνθήκες δεν απαγόρευαν την αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών εντός της ευρωζώνης, αλλά η όποια αναδιάρθρωση δημοσίων χρεών ήταν εκτός της λογικής συγκρότησης του ευρώ, ως κοινού νομίσματος, η ισχύς του οποίου θα κλονιζόταν εκ θεμελίων και θα όδευε προς εκμηδενισμό, εάν υιοθετείτο οποιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης χρέους κάτι που συνέβη όταν η Μέρκελ επέβαλε την ελληνική αναδιάρθρωση του χρέους και όταν, μια ανάλογη αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών των χωρών της ευρωζώνης, προβλέφθηκε, μέσα από την μέλλουσα ίδρυση του Μηχανισμού Ευρωπαϊκής Σταθερότητας (του ESM), η λειτουργία του οποίου καθορίστηκε από το 2013 (για να μετατοπιστεί αργότερα τον Ιούνιο του 2012). Η εμβάθυνση της κρίσης που ακολούθησε με την παρ' ολίγον ουσιαστική χρεωκοπία της Ιταλίας και της Ισπανίας, οδήγησε τους ευρωζωνίτες στις 9/12/2011 να αναιρέσουν την αναδιάρθρωση των δημοσίων χρεών των άλλων χωρών της ευρωζώνης και να διακηρύξουν ότι η αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη άρχισε και σταματά στην Ελλάδα.
Έτσι, η όποια συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, στην οποία αναφέρονται ο Κώστας Σημίτης και ο Νίκος Μπίστης, δεν μπορούσε να γίνει, παρά μόνον εκτός του συμβατικού πλαισίου συζήτησης των ευρωζωνιτών και των ιδιωτών δανειστών της Ελλάδας, που οι ευρωζίτες εκπροσωπούσαν.
Μπορούσε να γίνει, δηλαδή, αν ο ΓΑΠ είχε τα κότσια και την λογική να απειλήσει με ανοικτή και επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδας, ή εάν ασκούσε, μέσα από την κήρυξη της χώρας σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το δικαίωμα signiorage, δηλαδή το δικαίωμα, που έχει ένα οποιοδήποτε κράτος να τυπώσει νόμισμα και να πληρώσει τους δανειστές του.
Το νόμισμα αυτό θα μπορούσε να ήταν το ευρώ, αφού ειδοποιούσε σχετικά την Ε.Κ.Τ. και εφ' όσον εκείνη θα ηρνείτο να κόψει νόμισμα, ή θα μπορούσε να τυπώσει συμπληρωματικά, ως προς το ευρώ, δραχμές, με τις οποίες θα πλήρωνε τα εκκρεμούντα κρατικά ομόλογα του Μαΐου του 2010, επιβάλλοντας μια έκτακτη νομοθεσία, που θα κατοχύρωνε αυτό το δικαίωμα της χώρας, στον βαθμό που το 95% του συνόλου των ελληνικών κρατικών ομολόγων, μέχρι πριν από την υπογραφή του Μνημονίου της ντροπής και της Κατοχής, διήποντο από το ελληνικό δίκαιο και οι δικαστικές διαμάχες, γύρω από αυτά τα ομόλογα υπήγοντο στην αρμοδιότητα των ελληνικών δικαστηρίων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αυτά τα όπλα θα μπορούσε να κάνει διαπραγμάτευση ο ΓΑΠ. Αλλά αυτά τα όπλα ήσαν εκτός της λογικής των ευρωζωνιτών. Όπως επίσης ήταν εκτός και της δικής του αφελούς και βλακώδους κοσμοπολίτικης/παγκοσμιοποιητικής λογικής. Και όπως, επίσης, αυτά τα όπλα είναι εκτός και της, ομοίως, βλακώδους "εκσυγχρονιστικής"/κοσμοπολιτικής λογικής του Κώστα Σημίτη και της παρέας του.
Ως εκ τούτου, και μέσα στα πλαίσια αυτά, η πρόταση του Κώστα Σημίτη δεν έχει παρά μόνον φιλολογικό και θεωρητικό περιεχόμενο. Δεν εμπεριέχει κάποιο πραγματικό και πρακτικό περιεχόμενο και γίνεται (όπως είχε γίνει και πέρυσι, διότι η πρόταση αυτή του Κ. Σημίτη δεν είναι τωρινή) μόνον για να πλήξει τον ήδη καταρρακωμένο ΓΑΠ και την ανόητη και απίστευτα ανίκανη παρέα του και τούτο διότι η πρόταση Σημίτη, για εξ αρχής αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους τον Απρίλιο του 2010, είναι αλυσιτελής, αφού δεν προτείνει μια σειρά διαπραγματευτικών επιχειρημάτων και θέσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να προβληθούν στους "εταίρους" και θα ήταν δυνατόν να τους πείσουν, είτε ως λογικοί συνειρμοί, είτε ως απειλές.
Ως εκ τούτου, η πρόταση αυτή είναι άνευ ουσίας και εξαντλείται στα πλαίσια μιας μικροπολιτικής εντυπωσιοθηρίας, η οποία στοχεύει στην προσωπική εκδίκηση του Κώστα Σημίτη, ο οποίος θεωρεί – όχι εντελώς άδικα, αλλά και όχι και εντελώς δίκαια – ότι ο ΓΑΠ επέδειξε αχαριστία στο πρόσωπό του.
Αλλά, είτε του αρέσει, είτε δεν του αρέσει, τον ΓΑΠ αυτός τον επέλεξε. Αυτός τον επέβαλε και του έδωσε την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ. Και επειδή και αυτός και ο ΓΑΠ δεν είναι τίποτε περισσότερο από την Σάρα, την Μάρα και το κακό συναπάντημα, ήταν απόλυτα φυσιολογικό ο ΓΑΠ να τον παραγκωνίσει και να τον πετάξει στον σκουπιδοτενεκέ της ενεργού πολιτικής, όσο και αν αυτό πικραίνει τον "κ. καθηγητή".
Δεν πειράζει. Θα συνηθίσει...
Υ.Γ. : Ο Jean-Claude Trichet αμφισβήτησε τα υποβαθμισμένα από τους Οίκους Αξιολόγησης ελληνικά κρατικά ομόλογα, τον Νοέμβριο του 2009 και όχι τον Νοέμβριο του 2008, όπως, εκ παραδρομής, αναφέρω στο, κατά σειράν, 4ο σχόλιό μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά υπάρχει και άλλο ένα ενδιαφέρον ερώτημα, γύρω από τον Κώστα Σημίτη και το βλακίστατο και πανικόβλητο, από τις καταιγιστικά καταστροφικές εξελίξεις της τελευταίας διετίας, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ, το οποίο οδήγησε την ελληνική οικονομία και κοινωνία στον παρόντα όλεθρο και η οποία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη, για την καταστροφική, για τον τόπο, στρατηγική της επιλογή, που αφορούσε, την, πάσι θυσία, ένταξη της Ελλάδας στην χαοτική, θεσμικά, ευρωζώνη. Και το ερώτημα αυτό μπορεί να διατυπωθεί πολύ απλά :
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου την πάτησαν όλοι αυτοί; Ποιό ήταν το λάθος τους, αφού είχαν επίγνωση του γεγονότος ότι η ελληνική οικονομία (και όχι μόνον αυτή) δεν μπορούσε να σταθεί μέσα σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος και οξύτατου ανταγωνισμού, όπως οικοδομήθηκε και όπως είναι η ζώνη του ευρώ;
Κατ' αρχήν (και πέρα από τους λόγους προσωπικού και ομαδικού συμφέροντος) υπήρχε η ιδεολογικοπολιτική τύφλωσή τους, στην οποία το ιδεολογικό στοιχείο ήταν (και είναι) πολύ έντονο. Ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του πίστεψαν (και πιστεύουν ακόμα) ότι η ευρωζώνη είναι η έμπρακτη και συνάμα επιτυχημένη υλοποίηση μιας ορθής, χρήσιμης και απαραίτητης ιδέας, δηλαδή της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.
Φυσικά, έπεσαν έξω. Και έπεσαν έξω, επειδή η ευρωζώνη, όπως απέδειξαν στην πράξη οι χαοτικές θεσμικές της ανεπάρκειες δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από την μεγάλη (και συνάμα την τραγική) αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.
Μέσα στα πλαίσια της ιδεολογικής τους τύφλωσης (η οποία είναι ανάλογη με εκείνη των κομμουνιστών, όσον αφορά την "σοσιαλιστική" φύση της αλήστου μνήμης "Σοβιετικής Ένωσης" και την, παντί σθένει, υπεράσπισή της, παρά τις όποιες "ατέλειές" της), προχώρησαν και στην εσφαλμένη στρατηγική εκτίμηση, ότι η ευρωζώνη, σε ένα βάθος χρόνου, όχι πολύ μακρινό, θα μετασχηματισθεί σε κρατική ομοσπονδία, σαν τις Η.Π.Α. και ότι, εντός των πλαισίων αυτής της ομοσπονδίας, η Ελλάδα θα εύρισκε ένα απάνεμο λιμάνι ασφάλειας και ευημερίας.
Φυσικά, επίσης και σε αυτήν την στρατηγική τους ανάλυση, έσφαλαν και έπεσαν έξω, με τραγικό τρόπο, ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του. Η γαλλογερμανική (και κυρίως η γερμανική) ελίτ δεν οικοδόμησε την ευρωζώνη για να την κάνει Ομοσπονδία. Την οικοδόμησε και την οργάνωσε θεσμικά, για να μην την μετατρέψει σε ομοσπονδία, όχι ως χώρο αλληλεγγύης και με κοινό πορτοφόλι, όπως είναι κάθε ένα ομοσπονδιακό κράτος, αλλά ως νομισματικό και - ολίγον - οικονομικό χώρο, εντός του οποίου να μπορεί να πραγματοποιεί τις οικονομικές της συναλλαγές, με εντελώς διαφορετικό πορτοφόλι για κάθε μία χώρα. Και φυσικά σε αυτό επιμένουν. Γι' αυτό, άλλωστε, ο γαλλογερμανικός άξονας - αλλά και οι υπόλοιποι - ουδέποτε ευνόησαν την συγκρότηση, εντός του ευρωπαϊκού πληθυσμού της ιδέας μιας κοινής εθνικής συνείδησης, πάνω στην βάση της οποίας έχει, π.χ. οικοδομηθεί η πολυφυλετική αμερικανική κοινωνία, μια εθνική συνείδηση, η οποία συνέχει και συγκρατεί το αμερικανικό κράτος-έθνος. Ήδη και ο υποψήφιος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές της ερχόμενης άνοιξης, ο Francois Hollande διακηρύσσει ότι μόλις εκλεγεί τον Μάϊο, η πρώτη του επίσκεψη θα είναι στο Βερολίνο, όπου θα προσπαθήσει να πείσει την κ. Μέρκελ, να υπογράψουν μια νέα Συνθήκη, στην οποία θα συμμετάσχουν, όσοι επιθυμούν (και προφανώς, εννοεί όσους μπορούν να συμμετάσχουν σε αυτή την νέα Συνθήκη). Με δεδομένες τις δογματικές και σκληρά εθνικιστικές θέσεις του παρόντος γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενο αυτής της νέας Συνθήκης, που θα διαμορφωθεί (εάν όλα ευδοκιμήσουν, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο και καθόλου δεδομένο). Ουσιαστικά, κατά πάσα πιθανότητα, αναγγέλεται μια νέα ευρωζώνη, στην θέση της παρούσας και μάλιστα με πολύ λιγότερα μέλη...
Αλλά και σε επίπεδο τακτικής ανάλυσης, έσφαλλαν ο Κώστας Σημίτης και η ολέθρια παρέα του. Πίστεψαν (όπως και οι "αγορές") ότι εντός ευρωζώνης δεν είναι ανεκτή η χρεωκοπία μιας χώρας, διότι μια ανοικτή και επίσημη κρατική χρεωκοπία, θα οδηγούσε στην διάλυση της ευρωζώνης. Κατ' αρχήν, αυτή η διαπιστωση είναι σωστή (αν και όλοι τους πίστευαν, τότε κατά την περίοδο 1996 - 2002, στο δόγμα της "αειφόρας ανάπτυξης" και ως εκ τούτου απέκλειαν θα εμφανιζόταν στην πράξη μια υπαρκτή πιθανότητα κρατικής χρεωκοπίας εντός ευρωζώνης). Όντως, μια κρατική χρεωκοπία μιας χώρας της ευρωζώνης, θα οδηγούσε - όχι αναγκαία, αλλά σφόδρα πιθανώς - στην έξοδο μια χώρας από την ευρωζώνη και δι' αυτού του τρόπου στην διάλυσή της. Όμως, ο Κώστας Σημίτης δεν έλαβαν υπόψη τους την διπλής κατευθύνσεως εθνικιστική στρατηγική της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία εδράζεται μεν στην διατήρηση της ευρωζώνης (με τους γερμανικούς όρους φυσικά, εξ ου και αυτή η τερατώδης εξύφανση αυτού του απύθμενου καθεστώτος τοκογλυφίας, που επέβαλαν στην διακρατική δανειοδότηση, εντός και εκτός ευρωζώνης, με την συμμετοχή του Δ.Ν.Τ.), αλλά έχει, δε, και ως εναλλακτική λύση την αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ και την ζώνη του, εάν κρίνει ότι το κόστος παραμονής γι' αυτή γίνεται δυσβάστακτο. Και εδώ η βλάκιστη ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική ελίτ την πάτησε, καθ' ολοκληρίαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως, είναι πολύ πιθανό (και θα έλεγα ότι είναι και αναγκαίο) η Ελλάδα και η Πορτογαλία να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη.
Αλλά αυτό που θα ακολουθήσει, εάν κάποια από αυτές τις δύο χώρες (ή και οι δύο μαζί) επιλέξει την επαναφορά του εθνικού της νομίσματος. Και αυτό που θα ακολουθήσει είναι η επιτάχυνση της διαδικασίας αποδόμησης της ευρωζώνης, η οποία, γρήγορα, μετά από μια τέτοια εξέλιξη, θα αποτελέσει παρελθόν.
Αλλά και αν οι ευρωζωνίτες βρουν έναν τρόπο, για να αποφύγουν αυτήν την εξέλιξη (αν δηλαδή η Γερμανία είναι διατεθειμένη να ρίξει κάποια τρισεκατομμύρια ευρώ, για να στηρίξει το καταρρεόν ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης), αυτή η λύση που θα δοθεί, θα είναι εντελώς προσωρινή.
Σε ένα όχι πολύ μεγάλο βάθος χρόνου, η εμβάθυνση της κρίσης χρέους και η παραπέρα διεύρυνση της υποβάθμισης της ανταγωνιστικότητας των οικονομιών τους, θα κτυπήσει την Ισπανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, σε μια πρώτη φάση και στην συνέχεια την Γαλλία. Οι χώρες αυτές θα πρέπει, μέσα από έναν μηχανισμό, να χρηματοδοτηθούν, με απίστευτα ποσά (κάποιων δεκάδων τρισεκατομμυρίων ευρώ).
Η Γερμανία, χωρίς την Γαλλία για στήριγμα, δεν θα δεχθεί να προβεί σε μια τέτοια χρηματοδότηση, η οποία θα είναι αφαιμακτική, για την πραγματική της οικονομία και καταστροφική για την εξαγωγική της βιομηχανία. Για τον λόγο αυτό, θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη - αν και πιο πιθανό είναι ότι αυτό θα το πράξει ευθύς ως αποχωρήσουν από την ευρωζώνη η Ελλάδα και η Πορτογαλία - και θα συστήσει, πιθανότατα, μια νέα νομισματική ένωση, με την Ολλανδία, την Φιλλανδία και την Αυστρία.
Βέβαια, για να το πράξει αυτό, θα πρέπει να έχει την συγκατάθεση των Η.Π.Α., οι οποίες είναι ο τελικός ρυθμιστής των ύψιστων γερμανικών γεωπολιτικών επιλογών. Η συγκατάθεση αυτή δεν είναι καθόλου δεδομένη. Το αντίθετο, μάλιστα..
Ως εκ τούτου, είναι πολύ πιθανόν ο άκαμπτος γερμανικός δογματισμός, για τρίτη φορά στην Ιστορία, να επαναφέρει την πλήρη κυριαρχία του αμερικανικού παράγοντα στον ευρωπαϊκό χώρο και την διάσωση της ευρωζώνης να αναλάβει η πέραν του ατλαντικού υπερδύναμη, με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλλ, το οποίο θα υποτάξει την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ήπειρο στις ευρύτερες αγγλοσαξονικές επιλογές, με τοπικό επιτελάρχη την Μεγάλη Βρετανία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και η κυριαρχία του αμερικανικού παράγοντα μπορεί να επανέλθει και με το σενάριο, κατά το οποίο οι ΗΠΑ θα επιτρέψουν στην Γερμανία να εξέλθει από την ευρωζώνη.
Αυτό το σενάριο, όμως, έχει ένα μεγάλης σημασίας αδύναμο σημείο :
Η ασύντακτη διάλυση της ευρωζώνης και η δημιουργία μιας μικρής γερμανικής νομισματικής ένωσης, θα επαναφέρει την μετασοβιετική Ρωσία στον ευρωπαϊκό χώρο, μέσα από μια συμμαχία με την Γερμανία, η οποία θα θελήσει να χρησιμοποιήσει την Ρωσία, ως αντίβαρο στις αμερικανικές πιέσεις (και ήδη, σε έναν βαθμό το κάνει), ενώ η ρωσική αγορά θα αποτελέσει σε έναν βαθμό διέξοδο για την γερμανική εξαγωγική βιομηχανία και το πλήγμα που θα δεχθεί αυτή από την διάλυση της ευρωζώνης.
Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη και θα κάνουν τα πάντα, για να την αποτρέψουν.
Οψόμεθα. Και εμείς, εδώ, μπορεί να οψόμεθα, αλλά, μ' αυτά και μ' αυτά, έτσι την πάτησαν ο Κώστας Σημίτης και η παρέα του, καθώς και η μωρή και ιδεοληπτική ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική (και μειωμένου - έως ανύπαρκτου - πατριωτισμού ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ)...
[Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Δύο χρόνια από την αποφράδα ημέρα των εκλογών της 4/10/2009, που έφερε τον ευήθη ΓΑΠ στην εξουσία και οδήγησε την χώρα στην εξελισσόμενη παρούσα καταστροφή. (Ώρα να φύγει - αν και δεν έπρεπε να είχε έλθει)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/10/4102009.html , στο οποίο διαπραγματεύομαι - ανάμεσα στα άλλα - και αυτό το ζήτημα, που αφορά την εξέλιξη των διαφόρων σεναρίων και την τύχη της ευρωζώνης στην περίπτωση που η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ και επιστρέψει στην δραχμή].
Υπάρχουν ακόμα κάποια σημεία στις θέσεις του Κώστα Σημίτη, που πρέπει να απαντηθούν. Αλλά, ας ξεκινήσουμε από ένα σημείο, το οποίο ... δεν υπάρχει σε όσα λέει ο Κώστας Σημίτης (και μεταφέρει ο αχθοφόρος του). Και το οποίο σημείο, είναι, άκρως, σημαντικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠουθενά σε όσα λέει ο Κώστας Σημίτης (και στην παλαιά τοποθέτησή του στην Βουλή, για τον προϋπολογισμό του κράτους τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά και στην εκδήλωση στο Βερολίνο στις 23/1/2012, με τίτλο : "Ελλάδα quo vadis;"), ούτε και σε όσα, κατά καιρούς έχει πει, δεν γίνεται λόγος για την τοκογλυφική διάσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο κατέστη αδύνατο να πληρωθεί, αυτοδυνάμως, από την χώρα μας, μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αφού αυτό το χρέος άλλαξε νομισματική βάση και σύνθεση και από ένα, κατά βάση, δραχμικό και αυτοεξυπηρετούμενο χρέος, μετετράπη σε ένα χρέος σε ευρώ, το οποίο λειτουργεί ως ξένο νόμισμα, αφού η Ελλάδα έπαυσε να ασκεί το δικαίωμα του seigniorage, δηλαδή το δικαίωμά της να τυπώνει νόμισμα, εκ του μηδενός, το οποίο δικαίωμα εκτύπωσης έχει κάθε κράτος, είτε αυτό είναι ομοσπονδιακό, είτε όχι.
Αν δει κάποιος τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, την περίοδο 2000 - 2008, θα αντιληφθεί αμέσως την ακραία τοκογλυφική διάσταση και σύνθεση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Την περίοδο αυτή, το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε συνολικά 400,609 δισ. € και με αυτά τα δανεικά :
1) Αποπλήρωσε τρέχουσες δανειακές υποχρεώσεις ύψους 366,900 δισ. € (!) και
2) Χρησιμοποίησε για την κάλυψη τρεχουσών αναγκών του, το ελαχιστότατο (έως αμελητέο) ποσόν των 33,709 δισ. € (!).
Και όλα αυτά, ενώ το ύψος του συνολικού δημόσιου χρέους την ίδια περίοδο, εξακοντίστηκε, λόγω τόκων, από το ποσόν των 143,608 δισ. € το 2000, στο ποσόν των 262,308 δισ. €. Δηλαδή, με έναν ελάχιστο δανεισμό, για τις τρέχουσες δαπάνες του ελληνικού δημοσίου, της τάξεως του 23,47%, ως προς το συνολικό δημόσιο χρέος, με έτος βάσης το 2000, το χρέος αυτό αυξήθηκε (στην περίοδο 2000 - 2008), συνολικά, λόγω της τοκογλυφικής τοκοφορίας του, κατά 118,700 δισ. €, ή κατά 82,65% !!!
Γι' αυτό το τεράστιο έγκλημα που διέπραξε ο Κώστας Σημίτης, ουδέν λέει, ούτε ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, ούτε ο "κολλητός" και υμνητής του, ο κυρ-Νίκος Μπίστης.
Δεν ξεχνούν, όμως να μας πουν ότι το χρέος αυτό που διογκώνεται με την εγκληματικά τοκογλυφική δανειοδότηση της Ελλάδας από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης και ιδιαίτερα το μετατρεπόμενο σε διακρατικό/διευρωζωνικό τμήμα του, η Ελλάδα πρέπει να το αποπληρώσει εις το ακέραιο, γιατί - λένε - το πήρε στα πλαίσια της βοήθειας που ζήτησε η ίδια η χώρα μας.
Επιεικώς κρινόμενοι, πρέπει να πω ότι και οι δυό τους λένε ανοησίες. Η διακρατική "βοήθεια" των χωρών της ευρωζώνης προς την Ελλάδα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πραγματική και ουσιαστική βοήθεια των ευρωζωνιτών, αφ' ενός μεν, προς το, υπό κατάρρευση, χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, δηλαδή ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και αφ' ετέρου δε (και πολύ, μα πολύ περισσότερο) προς το ευρώ και την υπό αποδόμηση ευρωζώνη - παρά τις γκρίνιες, το πείσμα, την δογματική ξεροκεφαλιά, την εσωστρεφή εθνικιστική συμφεροντολογία και τις δεύτερες σκέψεις των Γερμανών, για την τύχη της ευρωζώνης.
Οι χώρες τις ευρωζώνης και η Ε.Κ.Τ. είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει, δεν θα μπορέσουν να κεφαλαιοποιήσουν το τοκογλυφικό ελληνικό χρέος, το οποίο διογκώνουν και το μετατρέπουν σε μια όλο και μεγαλύτερη φούσκα. Και δεν θα μπορέσουν να το κεφαλαιοποιήσουν το χρέος αυτό, διότι, απλούστατα, δεν θα μπορέσουν να το εισπράξουν. Αυτήν την πικρή, γι' αυτούς, αλήθεια την αντιλαμβάνονται, όσο περνάει ο καιρός και γι' αυτό ορέγονται, να αρπάξουν την ελληνική δημόσια (αλλά και την ιδιωτική) περιουσία, προκειμένου, τουλάχιστον να εισπράξουν, ό,τι περισσότερο μπορούν από αυτό το διογκούμενο και υπό περαιτέρω έκρηξη διατελόν χρέος. Και γι' αυτόν τον λόγο οι δανειστές της χώρας μας (δημόσιοι και ιδιώτες) είναι διατεθειμένοι να επιβάλουν ένα μοντέρνο δουλοκτητικό καθεστώς, ένα δρακόντειο καθεστώς πεονίας στον δύσμοιρο ελληνικό πληθυσμό. Και αυτό πράττουν, άλλωστε. Και γι' αυτό, ούτε η νέα δανειακή σύμβαση πρέπει να υπογραφεί και ούτε ακόμα και μια "επιτυχία" του PSI θα αποδώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ελληνικό δημόσιο χρέος, όσο παραμένει πάνω από το 35% του ΑΕΠ της χώρας μας, δεν μπορεί, εντός ευρωζώνης, να εξυπηρετηθεί, αφού η χώρα δεν τυπώνει χρήμα, ασκώντας το δικαίωμα του seigniorage και όσο η Ε.Κ.Τ. δεν αναλαμβάνει την εξυπηρέτησή του, εκδίδοντας/τυπώνοντας αυτή χρήμα για την εξυπηρέτησή του.
Αυτή την απλή αλήθεια αρνούνται οι Σημίτης και Μπίστης να ομολογήσουν - αν και την γνωρίζουν (τουλάχιστον ο πρώτος. Για τον δεύτερο αυτό δεν είναι απόλυτα σίγουρο)...
Με λίγα, λόγια : Ο Κώστας Σημίτης και η εγκληματικά καταστροφική παρέα του έβαλαν την χώρα μέσα σε ένα τεράστιο κλίβανο γεμισμένο με σκατά και τώρα που αυτή πνίγεται μέσα σε αυτά, έρχονται και κάνουν τους έξυπνους!!!
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν μια κατάλληλη έκφραση, για την περίσταση. Το "αιδώς Αργείοι".
Η έκφραση αυτή ταιριάζει, απολύτως στον Κώστα Σημίτη, την παρέα του και την μειωμένου - έως ανύπαρκτου - πατριωτισμού ελληνική "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολίτικη ελίτ, που όταν ανέλαβε το 1996 την πλήρη διακυβέρνηση του τόπου στα χέρια της, οδήγησε το πλοίο "Ελλάς" στα βράχια και από εκεί το έχει εγκαταλείψει στην πορεία του προς την άβυσσο...