Ριχάρδος Σωμερίτης σην Μεταρρύθμιση 27/03/2012
| Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μέσα σε αυτή την ιδεολογική και πολιτική καταχνιά, ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή, το σημαντικό είναι να ανάψουμε ένα φωτάκι για το αύριο. Ένα φωτάκι δημοκρατικού σοσιαλισμού που να μην ντρέπεται τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό και τις μεταρρύθμισεις και που να μην συγχέει τον σημαντικό αυτόν όρο με τις απάνθρωπες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών |
Οι εκλογές θα γίνουν λοιπόν τέλη του Απρίλη (29) ή αρχές του Μάη (06). Αν τα όσα λέγονται και μετριούνται είναι σωστά, το πιο πιθανό αποτέλεσμά τους θα είναι μια νέα κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας –ΠαΣοΚ.
Με πρωθυπουργό Σαμαρά; Χλωμό φαντάζει κι ας είναι πιθανότατα το κόμμα του πρώτο σε έδρες. Διότι ο Σαμαράς γνωρίζει ότι με βάση τα ελληνικά πρότυπα δεν μπορεί να κυβερνήσει με μια τέτοια κυβέρνηση κι ας το μπορούν τόσοι ισχυροί ευρωπαίοι ηγέτες.
Με πρωθυπουργό τον Βενιζέλο; Χλωμό φαντάζει και αυτό για τους ίδιους λόγους αλλά και για έναν ακόμη: είναι πιθανό (;) το ΠαΣοΚ να μην καταποντιστεί δραματικά, αλλά θα δεχτεί ποτέ η Νέα Δημοκρατία μια τέτοια λύση ψυχολογικής υποτέλειάς της; Το μόνο προηγούμενο ανήκει στην εποχή του Εμφυλίου, όταν οι Αμερικανοί ανάγκασαν τον δεξιό Τσαλδάρη, που πλειοψηφούσε, να ψηφίσει πρωθυπουργό τον κεντρώο Σοφούλη.
Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα δύο μόνο διαφορετικές λύσεις προσφέρονται: ή ξανά-μανά εκλογές κι όποιος επιζήσει με την οικονομία της χώρας όχι να χαροπαλεύει –αυτό της συμβαίνει σήμερα- αλλά νεκροζώντανη σε κώμα, κάπως όπως ο Σαρόν στο Ισραήλ – τον θυμάστε; Και, δεύτερη λύση ο Παπαδήμος ή ένας δεύτερος Παπαδήμος, αν βρεθεί.
Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα – γιατί οι ψηφοφόροι μπορεί να αποφασίσουν άλλα, καλύτερα ή χειρότερα αλλά πάντως διαφορετικά αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού ή γιατί μπορεί να ανατραπεί με τον άλφα η βήτα τρόπο η κατάσταση και, νόμιμα ή πραξικοπηματικά, να μην στηθούν κάλπες- οι εκλογές δεν θα λύσουν το πολιτικό πρόβλημα επανασύνδεσης του «συστήματος» με τους πολίτες.
Με την εξαίρεση μιας πλήρους ανατροπής, δεν θα αλλάξουν όμως και τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Τα μεγάλα κόμματα έχουν αναλάβει με υπογραφές και ψηφοφορίες να εφαρμόσουν πιστά τα όσα προβλέπονται από τη νέα δανειακή σύμβαση, δέχτηκαν δηλαδή μαζί με τα δισεκατομμύρια και μερικές μεταρρυθμίσεις και τις πολιτικές μιας μαζικής –με λίγες εξαιρέσεις- ατομικής πτώχευσης των Ελλήνων. Πόσοι και πώς θα την αντέξουν χωρίς αντίσταση; Άγνωστο. Το γνωστό είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να προτείνουν κάτι το ουσιαστικά διαφορετικό ακόμα κι αν το θέλουν.
Το μόνο που μπορούν είναι να προτείνουν επιτέλους ένα συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από το τέλμα όπου πνιγόμαστε. Υπονοούν ότι αυτό επιδιώκουν αλλά δεν μας λένε πώς προφανώς γιατί δεν το γνωρίζουν. Το να χορεύεις καλαματιανό λέγοντας «ανάπτυξη-ανάπτυξη» δεν οδηγεί στην ανάπτυξη γιατί η οικονομία δεν είναι καλαματιανός.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μέσα σε αυτή την ιδεολογική και πολιτική καταχνιά, ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή, το σημαντικό είναι να ανάψουμε ένα φωτάκι για το αύριο. Ένα φωτάκι δημοκρατικού σοσιαλισμού που να μην ντρέπεται τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό και τις μεταρρύθμισεις και που να μην συγχέει τον σημαντικό αυτόν όρο με τις απάνθρωπες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών.-
Αυτά σημαίνουν ότι αν σκεφτούμε το αύριο πρέπει να επιλέξουμε τις δυνάμεις εκείνες που ίσως (και επιμένω στο δύσπιστο ίσως) μπορεί να το προετοιμάσουν. Αυτή τη στιγμή, με ορισμένες ανατριχιαστικές εξαιρέσεις παρείσακτων σε αναζήτηση στέγης αυριανιστών, οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις αυτές βρίσκονται κοντά στη ΔΗ-ΜΑΡ κατά πολύ περισσότερο από ό,τι στο ΠαΣοΚ.
Και αυτό, με την επιφύλαξη των όσων θα συμβούν ως τις εκλογές, θα έπρεπε να είναι καθοριστικό για τη ψήφο μας.
Με πρωθυπουργό Σαμαρά; Χλωμό φαντάζει κι ας είναι πιθανότατα το κόμμα του πρώτο σε έδρες. Διότι ο Σαμαράς γνωρίζει ότι με βάση τα ελληνικά πρότυπα δεν μπορεί να κυβερνήσει με μια τέτοια κυβέρνηση κι ας το μπορούν τόσοι ισχυροί ευρωπαίοι ηγέτες.
Με πρωθυπουργό τον Βενιζέλο; Χλωμό φαντάζει και αυτό για τους ίδιους λόγους αλλά και για έναν ακόμη: είναι πιθανό (;) το ΠαΣοΚ να μην καταποντιστεί δραματικά, αλλά θα δεχτεί ποτέ η Νέα Δημοκρατία μια τέτοια λύση ψυχολογικής υποτέλειάς της; Το μόνο προηγούμενο ανήκει στην εποχή του Εμφυλίου, όταν οι Αμερικανοί ανάγκασαν τον δεξιό Τσαλδάρη, που πλειοψηφούσε, να ψηφίσει πρωθυπουργό τον κεντρώο Σοφούλη.
Συνεπώς, με τα σημερινά δεδομένα δύο μόνο διαφορετικές λύσεις προσφέρονται: ή ξανά-μανά εκλογές κι όποιος επιζήσει με την οικονομία της χώρας όχι να χαροπαλεύει –αυτό της συμβαίνει σήμερα- αλλά νεκροζώντανη σε κώμα, κάπως όπως ο Σαρόν στο Ισραήλ – τον θυμάστε; Και, δεύτερη λύση ο Παπαδήμος ή ένας δεύτερος Παπαδήμος, αν βρεθεί.
Αυτό σημαίνει ότι πιθανότατα – γιατί οι ψηφοφόροι μπορεί να αποφασίσουν άλλα, καλύτερα ή χειρότερα αλλά πάντως διαφορετικά αλλάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού ή γιατί μπορεί να ανατραπεί με τον άλφα η βήτα τρόπο η κατάσταση και, νόμιμα ή πραξικοπηματικά, να μην στηθούν κάλπες- οι εκλογές δεν θα λύσουν το πολιτικό πρόβλημα επανασύνδεσης του «συστήματος» με τους πολίτες.
Με την εξαίρεση μιας πλήρους ανατροπής, δεν θα αλλάξουν όμως και τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα. Τα μεγάλα κόμματα έχουν αναλάβει με υπογραφές και ψηφοφορίες να εφαρμόσουν πιστά τα όσα προβλέπονται από τη νέα δανειακή σύμβαση, δέχτηκαν δηλαδή μαζί με τα δισεκατομμύρια και μερικές μεταρρυθμίσεις και τις πολιτικές μιας μαζικής –με λίγες εξαιρέσεις- ατομικής πτώχευσης των Ελλήνων. Πόσοι και πώς θα την αντέξουν χωρίς αντίσταση; Άγνωστο. Το γνωστό είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να προτείνουν κάτι το ουσιαστικά διαφορετικό ακόμα κι αν το θέλουν.
Το μόνο που μπορούν είναι να προτείνουν επιτέλους ένα συγκροτημένο σχέδιο εξόδου από το τέλμα όπου πνιγόμαστε. Υπονοούν ότι αυτό επιδιώκουν αλλά δεν μας λένε πώς προφανώς γιατί δεν το γνωρίζουν. Το να χορεύεις καλαματιανό λέγοντας «ανάπτυξη-ανάπτυξη» δεν οδηγεί στην ανάπτυξη γιατί η οικονομία δεν είναι καλαματιανός.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους πιστεύω ότι μέσα σε αυτή την ιδεολογική και πολιτική καταχνιά, ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή, το σημαντικό είναι να ανάψουμε ένα φωτάκι για το αύριο. Ένα φωτάκι δημοκρατικού σοσιαλισμού που να μην ντρέπεται τη δημοκρατία, το σοσιαλισμό και τις μεταρρύθμισεις και που να μην συγχέει τον σημαντικό αυτόν όρο με τις απάνθρωπες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών.-
Αυτά σημαίνουν ότι αν σκεφτούμε το αύριο πρέπει να επιλέξουμε τις δυνάμεις εκείνες που ίσως (και επιμένω στο δύσπιστο ίσως) μπορεί να το προετοιμάσουν. Αυτή τη στιγμή, με ορισμένες ανατριχιαστικές εξαιρέσεις παρείσακτων σε αναζήτηση στέγης αυριανιστών, οι άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις αυτές βρίσκονται κοντά στη ΔΗ-ΜΑΡ κατά πολύ περισσότερο από ό,τι στο ΠαΣοΚ.
Και αυτό, με την επιφύλαξη των όσων θα συμβούν ως τις εκλογές, θα έπρεπε να είναι καθοριστικό για τη ψήφο μας.
Αμ, κυρ-Σωμερίτη μου, σ' αρέσει, δεν σ' αρέσει [καταλαβαίνω ότι δεν σου αρέσει, αλλά - τι να κάνουμε; - που έλεγε και το παλαιό ίνδαλμά σου (ξέρεις ποιόν εννοώ, ε; Ναι, ναι, τον Λένιν, φυσικά), θέλεις, δεν θέλεις, θα το υποστείς και αυτό, μέσα στα βαθιά σου γεράματα και για όσο σε αφήνει να τυρανιέσαι ο κακός ... θεός] οι "μεταρρυθμίσεις" σου ταυτίζονται με τις απάνθρωπες μειώσεις των συντάξεων και των μισθών. Και όχι μόνον ταυτίζονται, αλλά τις προϋποθέτουν κιόλας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξέρεις καλά αυτό, αλλά παριστάνεις τον ανήξερο, μια τακτική που πάντοτε ακολουθούσες, όταν έβλεπες ότι η πραγματικότητα δεν συμβάδιζε με αυτά που προπαγάνδιζες, όπως, ακριβώς, έκανε πάντοτε και το άλλο ίνδαλμά σου, το οποίο ουδέποτε ξέχασες και του οποίου όλα τα "χούγια", τα αντέγραψες, ρε μπαγάσα! (Ξέρεις για ποιόν λέω, κυρ-Ριχάρδε μου; Μα και βέβαια ξέρεις. Ναι ντε! Για τον Στάλιν λέω, αφού σταλίνι ήσουν στην νοοτροπία και σταλίνι, μου παρέμεινες. Αντισταλινικός - από ένα σημείο της ζωής και μετά - στα λόγια και σταλινικός στην πράξη και - το κυριώτερο - στο μυαλό και στην χαρακτηροδομή)!
Γι' αυτό, λοιπόν, άσε τα ... ψόφια! Οι "απάνθρωπες μειώσεις των μισθών", για τις οποίες κόπτεσαι, πάνε γάντι, με τις "μεταρρυθμίσεις" σου! Τροφοδοτούνε οι μεν, τις δε. Κάτι σαν τον Φίλιππο, με τον Ναθαναήλ, κατι σαν τον Πελοπίδα, με τον Επαμεινώνδα, ή κάτι σαν κώλος, με βρακί - που λέει ο λόγος - ένα πράγμα.
(Σε καταλαβαίνω, βέβαια και πάλι, για το "κόψιμο", που σε έχει πιάσει, για τις μειώσεις των μισθών. Κάποια σύνταξη θα έχεις πάρει και αυτός ο μπουχέσας ο Βενιζέλος, θα στην έχει κουτσουρέψει και γι' αυτό, μου σκούζεις, σαν σφαγμένο βόδι, για τις μειώσεις των μισθών - ανάμεσα στα άλλα, μου έχεις γίνει και δραχμοφονιάς! Τι σε πειράζει, δηλαδή, τώρα, στα γεράματά σου και πριν αφήσεις τον μάταιο τούτο κόσμο, για το επέκεινα, εκεί που σε περιμένει, με τις καλύτερες προθέσεις, η φιλενάδα σου η ... Μαλβίνα, να συμβάλεις και εσύ, με το κάτι τι σου, στην "σωτηρία της χώρας"!)
Άντε, ρε μαγάσα, Ριχάρδε! Με έκανες να θυμηθώ την Μαλβίνα και μελαγχόλησα, διότι θυμήθηκα αυτή την παλιά ρήση, το παλιό γνωμικό του θυμόσοφου ελληνικού λαού, που πάει γάντι στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ποιά είναι αυτή η ρήση; Ποιό είναι αυτό το γνωμικό; Δεν σου ξεφεύγει κι' αυτό. Το ξέρεις καλά. Αλλά, επειδή μου έχεις γεράσει και υπάρχει και το Alzheimer, ας σου το θυμήσω :
"Οι καλοί πεθαίνουν νέοι και οι κακοί, γέροι"...
(Όσον αφορά τις μειώσεις των μισθών, πάρ'το απόφαση! Εδώ και πολύν καιρό είναι μέσ' το πρόγραμμα. Και θα εξακολουθήσουν να είναι μεσ' το πρόγραμμα, για, πάρα πολύ καιρό, ακόμα. Και επειδή μου έχεις παραγεράσει, κυρ-Ριχάρδε μου, να είσαι σίγουρος ότι θα τις γευτείς, όσο ζεις. Και μέχρι να πεθάνεις, αύξηση δεν πρόκειται να δεις)...
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.
Τάσος Αναστασόπουλος