[...]
Πολιτική ομάδα ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ... μέσω Αριστερής Στρουθοκάμηλου
Όπως είναι προφανές, η αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης έχει ένα φυσικό όριο: δε μπορείς να απομυζείς απεριόριστα έναν πλανήτη του οποίου οι πόροι είναι περιορισμένοι. Περιττό να πούμε πως ο πλανήτης θα καταστρέφονταν εν ριπή οφθαλμού αν οι υπανάπτυκτες χώρες υιοθετούσαν τα δυτικά πρότυπα. Ας φανταστούμε μονάχα το οικολογικό κόστος (σε ενέργεια, οδικό δίκτυο, μόλυνση της ατμόσφαιρας κ.λπ.) της εξαγγελίας «ένα αμάξι για κάθε δύο Κινέζους».
Συνεπώς, το οικολογικό πρόβλημα είναι άμεσα συνδεδεμένο και με μια δομική ανισότητα. Η ευημερία της Δύσης βασίζεται στη δυστυχία (εκμετάλλευση, ανισότητες, πείνα, επιδημίες) όλων των υπολοίπων.
Αν όμως ο καθεαυτό βιομηχανικός καπιταλισμός του 19ου αιώνα έθεσε τις βάσεις της μελλοντικής οικολογικής υποβάθμισης, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι αυτή η μορφή καπιταλισμού συνοδευόταν από μια πουριτανική ηθική, η οποία βασιζόταν στην αρχή της ετεροχρονισμένης ικανοποίησης: οι άνθρωποι αποταμίευαν....
Οι κοινωνίες του βιομηχανικού καπιταλισμού ήταν κοινωνίες της παραγωγής και της εργασίας...Μαζί με την άγρια εκμετάλλευση του μεγάλου μέρους του εργατικού πληθυσμού, αυτός ο παράγοντας περιόριζε την ανάπτυξη της μαζικής κατανάλωσης.
Αντίθετα, κατά τη μεταπολεμική περίοδο αρχίζει να διαμορφώνεται ένα νέο είδος καπιταλισμού, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ωςκαπιταλισμός της κατανάλωσης.
Η πουριτανική ηθική της αστικής τάξης, όπως και της παραδοσιακής προλεταριακής κουλτούρας ή των μικροαστών, αρχίζει σταδιακά να υποχωρεί και δίνει τη θέση της σε ένα νέο, επιτρεπτικό μοντέλο ζωής.
Οι κοινωνίες της κατανάλωσης δε βασίζονται πια στην αρχή της ετεροχρονισμένης ικανοποίησης και της αποταμίευσης, αλλά στην άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών και στη σπατάλη. Οι κοινωνίες της παραγωγής, όπου κυριαρχεί η εργασία, αντικαθίστανται από κοινωνίες όπου τα πρωτεία βρίσκονται στα χέρια της κατανάλωσης.
Μέσα στις κοινωνίες της κατανάλωσης τα πάντα σχεδόν καθορίζονται από μια βαθιά τάση προς την αποκομιδή, δηλαδή προς τη δημιουργία απορριμμάτων.
Κεντρική δραστηριότητα των ατόμων δεν είναι πια η απόκτηση και η αποταμίευση αλλά η αντικατάσταση: αγοράζουμε κάτι σχεδόν για να το πετάξουμε την αμέσως επόμενη στιγμή και να το αντικαταστήσουμε με κάτι καινούργιο.
Μέσα στις κοινωνίες της κατανάλωσης τα εμπορεύματα παύουν να αποτελούν αξίες χρήσης και καταναλώνονται ως ενσαρκώσεις κοινωνικού κύρους. Εξού και το φαινόμενο των μαρκών: οι άνθρωποι καταναλώνουν όχι βάσει του κριτηρίου της αποδοτικότερης και ορθολογικότερης κάλυψης των υλικών αναγκών τους, αλλά αναζητώντας τα προϊόντα εκείνα που θα τους δώσουν κύρος στα μάτια των «ανταγωνιστών» τους.
Οι κοινωνίες της κατανάλωσης χαρακτηρίζονται από μια βαθειά κρίση νοήματος : οι συλλογικές αξίες και τα πρότυπα αποσυντίθενται κι έτσι τα άτομα αδυνατούν να βρουν κάποιο περιεχόμενο στη ζωή τους.
Πασχίζουν να καλύψουν το κενό νοήματος απ’ το οποίο υποφέρουν, προσπαθώντας να δομήσουν προσωπικές ταυτότητες μέσα από την κατανάλωση συγκεκριμένων προϊόντων και υπηρεσιών, τα οποία υποτίθεται ότι τους επιτρέπουν να «διακρίνονται» από τους καταναλωτικούς ανταγωνιστές τους.
Μέσα στις σημερινές κοινωνίες, με το βαθύ πρόβλημα του προσανατολισμού και του αληθινού νοήματος της ζωής, η ίδια η κατανάλωση, η άσκοπη σπατάλη, συνιστά τη βασική ενασχόληση. Η ενασχόληση αυτή, ανίκανη εκ των πραγμάτων να γεμίσει το κενό, αποτελεί έναν τρόπο αποπροσανατολισμού ικανό να στρέψει το βλέμμα μας μακριά από αυτό που δεν είναι εκεί.
Αυτός ο τύπος κοινωνίας είναι βαθύτατα αντιοικολογικός.[...]
Το πρόταγμα της από-ανάπτυξης, τις ιδέες του οποίου ακολουθούμε στην ανάλυσή μας, βασίζεται σε αυτή την παραδοχή. Ενδεικτικά τέτοιου είδους αλλαγών είναι τα 5 σημεία που προτείνει ο Σερζ Λατούς: μείωση, επαναχρησιμοποίηση, επισκευή, ανακύκλωση, επιβράδυνση.
1) Μείωση : οφείλουμε να περιορίσουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες υιοθετώντας ένα μοντέλο «εθελούσιας ολιγάρκειας». Να καταναλώνουμε λιγότερο, αλλά να ζούμε καλύτερα. [...]
2) Επαναχρησιμοποίηση: οφείλουμε να περιορίσουμε τη χρησιμοποίηση υλικών μιας χρήσης. Τα υλικά συσκευασίας αποτελούν μια τεράστια πηγή παραγωγής σκουπιδιών και μια τεράστια πηγή σπατάλης.Μπορούμε να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικά ποτήρια ή μπουκάλια μιας χρήσης, σακουλάκια και σακούλες μιας χρήσης, ξυραφάκια μιας χρήσης, προφυλακτικά μιας χρήσης (καλά, ας μη φτάσουμε ως εδώ).
3) Επισκευή : χάλασε το κινητό, ο υπολογιστής, το αμάξι; Πάρε άλλο· που θα πει δημιούργησε νέα απορρίμματα (λες και δεν έχουμε ήδη αρκετά), των οποίων η διαχείριση είναι πολύ δύσκολη, αφού η τοξικότητα που εκλύεται κατά την αποσύνθεσή τους είναι μεγάλη. Αλλά επίσης η αγορά καινούργιων προϊόντων αντί της επισκευής των παλιών σημαίνει κατασπατάληση υλικών, ενέργειας και εργασίας.
1) Μείωση : οφείλουμε να περιορίσουμε τις καταναλωτικές μας ανάγκες υιοθετώντας ένα μοντέλο «εθελούσιας ολιγάρκειας». Να καταναλώνουμε λιγότερο, αλλά να ζούμε καλύτερα. [...]
2) Επαναχρησιμοποίηση: οφείλουμε να περιορίσουμε τη χρησιμοποίηση υλικών μιας χρήσης. Τα υλικά συσκευασίας αποτελούν μια τεράστια πηγή παραγωγής σκουπιδιών και μια τεράστια πηγή σπατάλης.Μπορούμε να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικά ποτήρια ή μπουκάλια μιας χρήσης, σακουλάκια και σακούλες μιας χρήσης, ξυραφάκια μιας χρήσης, προφυλακτικά μιας χρήσης (καλά, ας μη φτάσουμε ως εδώ).
3) Επισκευή : χάλασε το κινητό, ο υπολογιστής, το αμάξι; Πάρε άλλο· που θα πει δημιούργησε νέα απορρίμματα (λες και δεν έχουμε ήδη αρκετά), των οποίων η διαχείριση είναι πολύ δύσκολη, αφού η τοξικότητα που εκλύεται κατά την αποσύνθεσή τους είναι μεγάλη. Αλλά επίσης η αγορά καινούργιων προϊόντων αντί της επισκευής των παλιών σημαίνει κατασπατάληση υλικών, ενέργειας και εργασίας.
Οπότε, μην πάρεις καινούργιο, απλά επισκεύασε το παλιό.[...]
4) Ανακύκλωση: τα οφέλη της ανακύκλωσης είναι γνωστά.
4) Ανακύκλωση: τα οφέλη της ανακύκλωσης είναι γνωστά.
[...]
5) Επιβράδυνση:
5) Επιβράδυνση:
Οι ρυθμοί ζωής, υπεύθυνοι για το άγχος και το στρες που κάνουν τη ζωή στις μεγαλουπόλεις αφόρητη, οφείλουν να χαλαρώσουν. Και μπορούν να χαλαρώσουν στο πλαίσιο μιας κοινωνίας όπου δε θα μετρώνται τα πάντα με τους όρους του χρήματος και της οικονομικής αποδοτικότητας, αλλά κεντρική θέση θα διατηρεί το πρότυπο μιας ισορροπημένης ζωής με τον ελεύθερο χρόνο βασικό συστατικό της.
Η μείωση των ωρών εργασίας είναι ένα απαραίτητο βήμα για τη μετάβαση από την κοινωνία της εργασίας, όπου ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα ρομπότ που εργάζεται και καταναλώνει, στην κοινωνία του ελεύθερου χρόνου, όπου ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει ολόπλευρα την προσωπικότητά του αποφεύγοντας τις μονοσήμαντες εμμονές. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να δώσει λύση και στο πρόβλημα της ανεργίας.[...]
Το κείμενο θα ήταν επίκαιρο - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ενδιαφέρον -, αν γραφόταν σε άλλες εποχές. Δηλαδή στην εποχή, που επικρατούσε το ιδεολόγημα της "αειφόρας ανάπτυξης".
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς εκ τούτου, το άρθρο είναι εκτός τόπου και χρόνου και καθίσταται ανεπίκαιρο, διότι γράφεται αυτή την εποχή, κατά την οποία οι διεθνείς γραφειοκρατικοί χρηματοπιστωτικοί κύκλοι (κυρίως οι ευρωπαϊκοί) έχουν επιβάλει μια οικονομική πολιτική, που στραγγαλίζει την αναπτυξιακή διαδικασία, εις βάρος, φυσικά, των ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού και των συντελεστών της πραγματικής οικονομίας, προκειμένου να κατορθώσει ο χρηματοπιστωτικός τομέας να έχει τις επιθυμούμενες αποδόσεις μέσα στα πλαίσια της τρέχουσας χρηματοοικονομικής ισορροπίας από απόψεως νομισματικής ποσότητας και κυκλοφορίας.
Αυτό φυσικά, σημαίνει ότι οι οικονομίες της εποχής μας δουλεύουν με πρωταρχικό σκοπό την αποπληρωμή των χρεών και ως εκ τούτου αυτή η διαδικασία οδηγεί, απολύτως φυσιολογικά, στην ύφεση, η οποία από απρόσμενο αρχικά (το 2008) γεγονός, έχει εξελιχθεί σήμερα, σε εφαρμοσμένη οικονομική πολιτική, κυρίως στην Ευρώπη, αλλά και στον αναπτυγμένο κόσμο (όχι, όμως στις τριτοκοσμικές οικονομίες, οι οποίες ακολουθούν τα πρότυπα της Δύσης, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο συγγραφέας του παραπάνω άρθρου).
Με αυτήν την τακτική, οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί κύκλοι και οι θεραπαινίδες τους - οι κυβερνήσεις των αναπτυγμένων χωρών - εφαρμόζουν, με ένα τρόπο και για την εξυπηρέτηση των δικών τους επιδιώξεων το "πρόταγμα", που υπερασπίζεται ο αρθρογράφος, δηλαδή την διαδικασία απο-ανάπτυξης, αφού οι αναπτυξιακοί ρυθμοί πέφτουν ή/και γίνονται έντονα αρνητικοί (Δείτε στο μπλογκ μου το σχετικό άρθρο μου : "2008-2009 : Η αριθμητική της βαθιάς ύφεσης της παγκόσμιας οικονομίας(προϊόν της βλακώδους και συμφεροντολογικής πολιτικής της ελίτ των γραφειοκρατικών χρηματοπιστωτικών αγορών", http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/02/2008-2009.html , στο οποίο γίνεται αναφορά στους ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, κατά το έτος 2009, οπότε, για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο το παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε κατά 0,8% έως 1%, ενώ έντονα αρνητικοί ήσαν οι ρυθμοί ανάπτυξης στις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες).
Για τους λόγους αυτούς, επαναλαμβάνω, ότι το παραπάνω άρθρο, εγκωμιάζοντας την διαδικασία απο-ανάπτυξης, είναι άστοχο και φυσικά δεν μπορεί να βρει ευήκοα ώτα από την ευρύτερη κοινωνία (το αντίθετο μάλιστα), η οποία χειμάζεται από την επιδρομή, που κάνουν οι πολιτικοί εκπρόσωποι και υπηρέτες των εγχώριων χρηματοπιστωτικών κύκλων και των μοντέρνων κατακτητών, που έφεραν ο ΓΑΠ και το ανίκανο επιτελείο του, με την υπογραφή του αποικιοκρατικού Μνημονίου της αποφράδας Πρωτομαγιάς του 2010, καθιστάμενοι έτσι υποτελείς των Ευρωπαίων εκπροσώπων των διεθνών δανειστών της χώρας, αφού, προηγουμένως, κατάφεραν, με την ανικανότητά τους, το ακατόρθωτο : Να μετατρέψουν την οξεία δημοσιονομική κρίση, που παρέλαβαν από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, σε απόλυτη πιστωτική κρίση, που οδήγησε στην διακοπή της ομαλής ροής των πιστώσεων στο ελληνικό δημόσιο και σε ένα σημαντικό βαθμό και ευρύτερα στην ελληνική οικονομία, οδηγώντας την χώρα στην ουσιαστική χρεωκοπία.
Στην παρούσα φάση το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και του παραγωγικά εργαζόμενου πληθυσμού αντιλαμβάνεται πλήρως και καθαρά ότι το ουσιώδες πρόβλημα που αντιμετωπίζει έχει να κάνει με την διαδικασία απο-ανάπτυξης, δηλαδή με την έντονη ύφεση στην οποία έχει περιέλθει και η οποία της έχει επιβληθεί από τους μοντέρνους κατακτητές και την υποτελή σε αυτούς κυβέρνηση του τόπου, τα μέλη της οποίας αποδείχτηκαν ανίκανα να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς εκ τούτου, ο εγκωμιασμός της διαδικασίας αυτής, προκαλεί την απέχθεια του ελληνικού πληθυσμού, που ασχολείται με την πραγματική παραγωγή και βλάπτει και τις ιδέες της οικολογίας, που πρέπει να αναπτύσσονται, λαμβάνοντας υπόψη τους τον ιστορικό χρόνο μέσα στον οποίο επιθυμούν να εκφραστούν.
Εκτός εάν αυτό που ενδιαφέρει είναι η αφ' υψηλού αντιμετώπιση των πραγματικών ανθρώπων και των αναγκών τους. Ή η κατά κάποιον τρόπο εξυπηρέτηση αυτού που συμβαίνει σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, η κοινωνία θα γυρίσει την πλάτη σε όσους εκφράσουν τέτοιου είδους "προτάγματα". Και αυτό οι φίλοι της νεόδμητης "Δημοκρατικής Αριστεράς" θα πρέπει να το λάβουν υπόψη τους. Διότι διαφορετικά η τύχη τους θα είναι η ίδια με αυτήν του παλαιότερου παρελθόντος τους...
Κόλησες Τάσο μου για τα καλά. Τι σχέση έχει η Δ.Α. με το κείμενο αυτό που όντως δημοσιεύτηκε πριν ένα ή δύο χρόνια. Το θέμα όμως που θίγεται είναι κεφαλαιώδες και άρα πάντα επίκαιρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο το κείμενο, που δημοσιεύεται στην "Αριστερή Στρουθοκάμηλο" είναι ανεπίκαιρο και εκτός τόπου και χρόνου, αφού δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να διαφημίζει την ... ύφεση και μάλιστα σε καιρούς χαλεπούς, για τα ευρύτερα στρώματα του εργαζόμενου πληθυσμού της χώρας μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει σχέση με την ΔΑ, από απόψεως χρόνου, αφού γράφτηκε τον Ιούλιο του 2009, δηλαδή έναν χρόνο πριν.
Έχει, όμως, σχέση με την ΔΑ, από απόψεως περιεχομένου, λόγω των οψιγενών οικολογικών "ανησυχιών" του Φώτη Κουβέλη και της "ανανεωτικής" του παρέας.
(Βέβαια, οι οψιγενείς οικολογικές ανησυχίες του κυρίου Φώτη δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια τακτική πολιτικής επιβίωσης, τώρα που διέβη τον Ρουβίκωνα και έφυγε από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, αφού ελπίζει ότι μια πολιτική συμμαχία με τους Οικολόγους του Μιχάλη Τρεμόπουλου θα του επιτρέψει να επιπλεύσει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δικαίωμά του να το ελπίζει).
Αλλά από την δική μου την μεριά, δεν κάνω τίποτε άλλο από το να κτυπάω το καμπανάκι, διότι, αν ο κ. Φώτης Κουβέλης και η ΔΑ υιοθετήσουν, μέσα στην παρούσα συγκυρία, τέτοιου είδους θέσεις, σαν αυτές που εκφράζονται στο κείμενο αυτό, τότε η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη...
Γι' αυτό, καλόν (γι' αυτούς) είναι να προσέχουν...
Αυτό είναι που εγώ λέω και τίποτε περισσότερο...
Κάνεις λάθος Τάσο στα περί όψιμων οικολογικών ανησυχιών. Να θυμίσω ότι την οικολογική ανησυχία στην αριστερά την εισήγαγε ο Μ. Παπαγιαννάκης πριν από αρκετά χρόνια και δεν είναι λίγες οι αριστερογενείς συλλογικότητες που δρούν μέσα στο περιβαλλοντικό πλαίσιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συμπληρώσω ότι το παιχνίδι για τον ΣΥΝ "χάθηκε" όταν αντί τς στρατηγικής συμμαχίας με το οικολογικό κίνημα , που πρότεινε ο Μ.Παπαγιαννάκης, επιλέχθηκε η "αριστερή" στροφή με στρατηγική την σύγκλιση με το ΚΚΕεμπνευστής της οποίας ήταν ο Αλαβάνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μου επιτρέψεις Γιάννη να μην συγκρίνω τον μακαρίτη Μιχάλη Παπαγιαννάκη, με τον μεγάλο πολιτικό οπορτουνιστή Φώτη Κουβέλη (έχει πάρει πολλά χούγια από τον μέντορά του Λεωνίδα Κύρκο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ξαναγράψει ότι ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης - με τον οποίον διαφωνούσα σε πολλά, αλλά πάντοτε αναγνώριζα την μεγάλη του αξία, ως διανοούμενου και ως πολιτικού όντος - δεν είχε ποτέ την κουλτούρα του επαγγελματικού στελέχους της Αριστεράς, δεν υπήρξε ποτέ ένας συμβατικός γραφειοκράτης της πολιτικής. Ήταν το αντίθετο του Φώτη Κουβέλη.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης φυσικά ήταν αυτός που έφερε την Οικολογία στον πολιτικό του χώρο. Και αυτό το έπραξε, επειδή το πίστευε και όχι κυρίως για λόγους που ανάγονται σε τακτικισμούς και στον πολιτικό οπορτουνισμό, που αποσκοπούν στην πολιτική επιβίωση και μεταχειρίζεται κάθε είδους συμμαχίες, προκειμένου να επιτύχει αυτόν τον στόχο.
Ο Φώτης Κουβέλης ήταν πάντοτε τυπικό υπόδειγμα των επαγγελματικών στελεχών του ευρωκομμουνιστικού χώρου και τέτοιος παρέμεινε σε όλη του την ζωή. Αυτή είναι η αλήθεια.
Και το γεγονός ότι τώρα, μεταχρονολογημένα, θυμήθηκε τον χώρο της Οικολογίας, ο οποίος στην Ελλάδα φυτοζωεί και δεν έχει και τους καλύτερους δυνατούς (ούτε ριζοσπαστικούς) εκπροσώπους, δεν αλλάζει τα πράγματα.
Αντίθετα, μάλιστα, αποδεικνύει τον πολιτικό ακροβατισμό του κ. Φώτη και την βαθιά ριζωμένη μέσα του νοοτροπία των επαγγελματικών στελεχών της κομμουνιστικής αριστεράς.
(Φυσικά, δικαίωμά του είναι να επιβιώνει πολιτικά και να εφευρίσκει τρόπους για να το πετυχαίνει. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μην επισημαίνεται. Και πολύ περισσότερο, πρέπει να γίνεται αναφορά στο στοιχείο της υποκρισίας, που κρύβει αυτή η οπορτουνιστική πολιτική τακτική επιβίωσης...
Eπιτέλους Τάσο, βρήκαμε και κάποιο σημείο επαφής. Προσωπικά θεωρούσα τον Μιχάλη το πρόσωπο που ενσάρκωνε την προοπτική της σύγχρονης αριστεράς, μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και οραματιστής και ριζοσπάστης αλλά και απίστευτα προσγειωμένος και ρεαλιστής. Άλλωστε αυτό είναι το ζητούμενο, χωρίς ρεαλισμό δεν ζει ούτε η ουτοπία. Πολύ καλό σχετικό κείμενο διάβασα στην αριστερή στρουθοκάμηλο ( νομίζω) με τίτλος " Η αυτολοβοτομημένη Αριστερά" Θα το ανεβάσω αν το βρώ πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για τον Φώτη Κουβέλη νομίζω ότι τον αδικείς κατάφωρα. Δεν συγκρίνεται με τον Μ.Π. αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι τχοδιώκτης καριερίστας, κάθε άλλο. Εξάλλου κάνεις και ένα άλλο λάθος. Δεν είναι επαγγελματικό στέλεχος. Δικηγορεί πάντα και με επιτυχία από όσο γνωρίζω. Είναι προσωπικότητα ευρύτατης αποδοχής, να σου θυμίσω ότι σε καιρούς δύσκολους για την ανανετική αριστερά υπήρξε επι σεορά ετών πρόεδρος του δικηγορικού συλλόγου Αθηνών, γεγονός όχι τυχαίο εκτιμώ. Τέλος λάβε υπόψη σου ότι το εγχείρημα δεν αποτελεί προσωπική υπόθεση του Φ.Κ. Οι ιδεολογικές-πολιτικές διαφορές ανάμεσα στις δύο τάσεις στον ΣΥΝ είναι υπαρκτές, σοβαρές και όχι προσχηματικές. Κάτισαν και αυτό που μας χωρίζει. Δεξίος στην αριστερά εγώ - έξω αριστερά εσύ.
Δεν σε θεωρώ δεξιό Γιάννη. Όχι ότι θα ήταν κακό να ήσουν δεξιός. Κάθε άλλο. Δεν έχω τέτοια ταμπού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνώμη μου είναι ότι οι διαχωρισμοί, ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά, στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου και νοήματος - όπως μας δίδαξε, πολύ σοφά, η αναπάντεχη ακολουθία των καταιγιστικών εξελίξεων του τελευταίου εννεάμηνου.
Πόσο αριστερός, δηλαδή, (ή έστω κεντροαριστερός) μπορεί να χαρακτηριστεί, στις παρούσες συνθήκες, ο Μνημονιόφρων ΓΑΠ και πόσο αριστερός ο μη Μνημονιόφρων Αντώνης Σαμαράς;
Όλα αυτά έχουν χάσει το νόημά τους, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά στην Ελλάδα, μόλις τώρα - μετά την οδυνηρή εμπειρία, που υπέστη ο ελληνικός λαός από τον Φεβρουάριο του 2010 και μετά και από το σοκ της οποίας θα αργήσει να συνέλθει και να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί -, αρχίζει να αντιλαμβάνεται αυτήν την πραγματικότητα.
Ο Φώτης Κουβέλης, όντως, έχει επάγγελμα, είναι δικηγόρος και φυσικά είναι ικανός σε αυτό και δεν περιμένει να ζήσει από την πολιτική και κομματική του καρριέρα. Δεν είναι δηλαδή, κατά κυριολεξία, παιδί του κομματικού σωλήνα.
Αυτό που θέλω να πω, αναφέροντας ότι "Ο Φώτης Κουβέλης ήταν πάντοτε τυπικό υπόδειγμα των επαγγελματικών στελεχών του ευρωκομμουνιστικού χώρου", είναι ότι ο Φώτης Κουβέλης έχει αποκτήσει την νοοτροπία και την πολιτική σκέψη της κομμουνιστικής κομματικής γραφειοκρατίας και γι' αυτό τον χαρακτήρισα έτσι.