Αλλαγή νοοτροπίας τώρα, η μόνη ελπίδα για κάτι που θα διαρκέσει

Πηγή:  Αριστερή Στρουθοκάμηλος

Οι παραινέσεις για ανάπτυξη πρέπει να αντιμετωπίσουν και την αρνητική ψυχολογία δεκαετιών επιδότησης και μετάθεσης των προβλημάτων

Η κρίση έχει φέρει φόβο, ανείπωτο φόβο, ανασφάλεια. Συσσώρευση προβλημάτων που μοιάζουν αξεπέραστα. Για κάποιους (πρόωρα συνταξιοδοτημένους, δημοσίους υπαλλήλους) είναι απλά περιορισμός σε μια πιο φτωχή ζωή. Για άλλους όμως είναι αδιέξοδο, απόγνωση, χρεοκοπία, ανεργία.
Οι άνθρωποι δεν έχουν πια δυνάμεις να ανταπεξέλθουν ατομικά.
Μέσα στην κρίση η μόνη ελπίδα είναι η συνεργασία. Ναι χρειάζεται κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων πόρων, πολεμική οικονομία χωρίς πόλεμο!

Η πελατειακή λογική όσους "έσωσε" έσωσε. Οι υπόλοιποι μεγαλωμένοι μέσα στον καταναλωτισμό, την τυφλή πίστωση και την μετάθεση προβλημάτων πρέπει τώρα να αντιστρέψουμε πορεία: έχουμε τα προσόντα;

Έχουμε δεν έχουμε πρέπει τώρα να μάθουμε να συνεργαζόμαστε και να λύνουμε προβλήματα.
Κι αυτό αφορά όλους μας όσους τουλάχιστον δεν ζουν από εισοδήματα, από την πολιτική ή από την εκμετάλλευση άλλων.

Το να λες απλά "δεν αναγνωρίζω το χρέος" μπορεί να σε δικαιώνει ηθικά αλλά δεν σε πάει και πουθενά. Δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα.
Τι διεκδικείς; Να γίνει ένα θαύμα και να παραγραφεί το χρέος;

Κι αν στο μεταξύ δεν έχεις μάθει να ζεις αξιοποιώντας τους δικούς σου πόρους και παράγοντας ανταγωνιστικά πως θα ζήσεις;
Παίρνουμε τα δάνεια για να κερδίσουμε χρόνο και να κάνουμε ότι ο δικομματισμός εμπόδισε δεκαετίες: να γίνουμε νοικοκύρηδες στον τόπο μας.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να παράξουμε κινητοποιώντας τους εθνικούς πόρους και το δίλημμα είναι πως και πόσο γρήγορα κι όχι αν οι δημοτικές θα ενισχύσουν το "όχι στο μνημόνιο".

Κατά τα άλλα η ανασφάλεια διασκεδάζεται με τον θυμό και την ανακάλυψη αντιπάλων και "ποπ αριστεράς" αλλά όχι για πολύ.

Είναι αλήθεια δύσκολο να ισορροπήσεις ψυχολογικά εν μέσω κρίσης.

Απαιτείται ένα ευνοϊκό "ενεργειακό" περιβάλλον και κάποιες εσωτερικές αποφάσεις.

Η χρήση του ψυχολογικού παράγοντα βέβαια, διακωμωδείται στην κοινωνία μας - και έπειτα ο καθένας μας βυθίζεται στην δική του ψυχολογική κόλαση από την οποία δεν ξέρει πως να βγει.

Είναι πράγματι δύσκολη και άγνωστη η χρήση της ψυχολογικής υποστήριξης σε μια κοινωνία ατομιστών. Γιατί η οικονομική κρίση όπως και ο πόλεμος, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες και κάθε απώλεια ή καταστροφή εμφανίζει διάφανα το επίπεδο ψυχολογικής αυτογνωσίας κάθε κοινωνίας.

Εμφανίζεται η συνήθεια να "χτυπάει κόκκινο" (αυτή τη φορά όχι με αγορά εβαπορέ ευτυχώς) με αδράνεια αντίδρασης, εμπόδια παραμελημένα μέσα στην καθημερινότητα να αναδύονται μαζεμένα, προηγούμενες επιλογές να δείχνουν το βάρος και τις συνέπειές τους και μια κοινωνία να αδυνατεί να οργανωθεί και να αντιμετωπίσει "δυο προβλήματα":

Την παραγωγή, την έκτακτη κινητοποίηση των πόρων, την αυτοδιοίκηση, τα σκουπίδια...

Συνήθισε αλλιώς; Αιφνιδιάστηκε άσχημα; Αδυνατεί να αντιμετωπίσει προβλήματα; Δεν ξέρει να συνεργάζεται;

Το προφίλ του νεοέλληνα πρέπει να παρουσιαστεί, να αποτιμηθεί, να υπολογιστεί στην κρίση. Δεν γίνεται να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο.

Αδυναμίες, ανεπάρκειες, νοοτροπίες. Εμπόδια στην οποιαδήποτε ανασυγκρότηση.

Ένα ψυχολογικό προφίλ που δεν είναι αποδεκτό "επίσημα" αν και σιγοψιθυρίζεται παντού... στα καφέ, στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, στις πολιτικές παρέες.

Ο νεοέλληνας έμαθε στην επιδότηση χωρίς έλεγχο και νόμισε ότι αυτό είναι σοσιαλισμός δηλ. να σε πληρώνουν οι ξένοι γιατί ...σε συμπαθούν ή είναι κορόϊδα.

Έμαθε να μην λύνει κανένα πρόβλημα αλλά να παίρνει ...παράταση.

Έμαθε να βάζει το ατομικό συμφέρον πρώτα και τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα.

Έμαθε ότι η συνεργασία είναι για τους αφελείς και τους κακομοίρηδες κι όχι για τους έξυπνους και ικανούς - εκτός αν αφορά το κόμπλεξ της "εθνικής ανωτερότητας" στις αθλητικές επιτυχίες που κι εκεί έβλεπε ατομικά φυλετικά χαρίσματα.

Ο νεοέλληνας ξέχασε να παράγει.

Δεν ξέρει πως.

Δεν άλλαξε τις αγροτικές καλλιέργειες, την χρήση του νερού - αν και αυτό λιγόστεψε επικίνδυνα - δεν έκλεισε τις χωματερές, δεν έμαθε να ανακυκλώνει τα σκουπίδια του.

Διατήρησε τις ίδιες ενεργοβόρες μονοκαλλιέργειες, απαίτησε εκτροπή του Αχελώου για να συνεχίσει να ποτίζει το βαμβάκι που δεν μπορεί να πουλήσει.

Βολεύτηκε στην τεμπελιά του Δημοσίου και στο "δώσε και σε μένα μπάρμπα" (ΕΕ).

Διατήρησε τον δικομματισμό ψηλά και στην εξουσία, αλλάζοντας και πολιτικό στρατόπεδο όταν χρειαζόταν για να βολέψει τα παιδιά του αδιαφορώντας για τη χώρα του, την καταστροφή της φύσης, την ανικανότητα των κρατούντων, τα σκάνδαλα, την ρεμούλα - αρκεί να είχε αυτός ένα κάποιο όφελος.

Πιστεύει στις εύκολες υποσχέσεις για ισχυρή Ελλάδα, ζηλεύει τους γερμανούς που παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα και τα "σπρώχνουν" κιόλας με όποιον τρόπο βρουν, φθονεί τους γείτονες επειδή κάτι πέτυχαν...

Κι όλα αυτά γιατί δεν ξέρει πως να μεταφράσει τις ώρες που σπαταλά "απασχολούμενος" - κι είναι πολλές - σε πλούτο!

Καταριέται θεούς και δαίμονες, το ΔΝΤ που εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία, τις τράπεζες που τοκογλυφούν, την Μέρκελ που υπερασπίζεται τα συμφέροντά της και δεν μας επιστρέφει τα κέρδη που έβγαλε από μας...

Μα δεν παίρνει καμιάν απόφαση!

Να λύσει επιτέλους συναινετικά Κυπριακό και Σκοπιανό.

Να συνεκμεταλλευτεί το Αιγαίο (όχι μισά μισά αλλά λύνοντας το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας με διεθνή συμφωνία).

Να μηδενίσει τις αμυντικές δαπάνες ( να αρκετά όπλα έχουμε).

Να διανείμει την εκκλησιαστική περιουσία ή να βγάλει από την δημόσια μισθοδοσία και ενίσχυση κάθε είδους την εκκλησία και τα μέλη της.

Να λύσει κατά προτεραιότητα το κτηματολόγιο, το δασολόγιο, την διαχείριση των σκουπιδιών.

Να δώσει άμεσα νερό ΕΥΔΑΠ στις μολυσμένες περιοχές της Αττικοβοιωτίας και Εύβοιας.

Να ενισχύσει τα έσοδα φορολογώντας με κλίμακα βάσει κυρίως του τρόπου ζωής.

Να επιδοτήσει με γνώση και πίστωση τον καινοτόμο επιχειρηματία που φέρνει ποιότητα υπηρεσιών, εισόδημα και θέσεις εργασίας.

Να ενισχύσει τις συντάξεις με πόρους από φόρους και εξοικονόμηση από μη παραγωγικούς τομείς.

Να επιδοτήσει καθαρές ενέργειες, την βιολογική αγροτική παραγωγή και τον τουρισμό ποιότητας και όχι πολυτέλειας.

Και κυρίως: Να επιβραβεύσει την συνεργασία, την συνεργατική παραγωγική καινοτομία, τον θεσμικό πειραματισμό στην παραγωγή και τις υπηρεσίες και στους τρόπους αξιοποίησης των εθνικών πόρων (τα σκουπίδια είναι ένας από αυτούς).

Να επιβραβεύσει τον νοικοκύρη και όχι τον εξυπνάκια, τον εργαζόμενο και όχι τον τεμπέλη, τον επιχειρούντα και όχι τον εισοδηματία, τον κανονικό συνταξιούχο και όχι τον πρόωρα επιβαρύνοντα τους παραμένοντες στην εργασία.

Αλλαγή νοοτροπίας. Ναι, η μόνη ελπίδα για κάτι που θα διαρκέσει.