του Θοδωρή Πάσχου
Δε ξέρω αν σε μια τοπική εφημερίδα χωράει η κριτική σε αρθρογραφία του ημερήσιου τύπου. Θα κάνουμε μια, και μοναδική, εξαίρεση για το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή http://www.kathimerini.gr/ 4dcgi/_w_articles_kathpolitics _1_06 /02/2011_1294390 , με τίτλο «Ο άνδρας της μυλωνούς και η πολιτική ανυπακοή», που αναδημοσιεύθηκε στο tvxs και σε διάφορα blogs μεταξύ των οποίων και στα Νέα της Πετρούπολης.
Ο δημοσιογράφος είναι γνωστός για τις απόψεις του. Δεν έκρυψε, τουναντίον υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται με θέρμη, τη στήριξή του στο μνημόνιο και στις νεοσυντηριτικές επιλογές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του ΔΝΤ και της Ε.Ε., εγκαλώντας σε πολλές περιπτώσεις την κυβέρνηση για ολιγωρία και καθυστέρηση στην εφαρμογή των μέτρων της νεοκατοχικής σύμβασης εξαθλίωσης του πληθυσμού προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της παρασιτικής άρχουσας τάξης της χώρας μας.
Ένας καλός και «διαβασμένος» φίλος που συμμετέχει στο διάλογο του φόρουμ τον χαρακτηρίζει ως «έναν από τους μισθωμένους, από την οικονομική ελίτ του τόπου, οι οποίοι έχουν αναλάβει την εργασία να "καθαρίσουν" την εικόνα και τις ευθύνες αυτής της ελίτ».
Δε θα χρειαζόταν ίσως να ασχοληθούμε ιδιαίτερα μαζί του, πέρα από την ανάγνωση των κειμένων του «έγκριτου» δημοσιογράφου για δύο λόγους: Ο ένας για να μαθαίνουμε τα πολιτικά και ιδεολογικά επιχειρήματα της κυρίαρχης τάξης με αφορμή την κρίση και ο άλλος για να ... θυμώνουμε!!!
Όμως τελευταία ο Μανδραβέλης δεν αρκείται στην υπεράσπιση της πολιτικής του μνημονίου ή έστω στην κριτική των αντιπάλων του και κυρίως της αριστεράς. Επιστρατεύει βρώμικα επιχειρήματα, κρύβει και διαστρεβλώνει την αλήθεια, συνδυάζει ετερόκλητα και ασύνδετα γεγονότα, με στόχο να στοχοποιήσει και ενοχοποιήσει οποιαδήποτε αντίδραση των εργαζομένων στα μέτρα της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Γιατί; Διότι τρομάζει τα αφεντικά του και τον ίδιο οποιαδήποτε κίνηση – εκδήλωση αντίδρασης στα μέτρα που επιχειρούν να επιβάλουν οι εντολοδόχοι του.
Τρομάζουν στην ιδέα της ανυπακοής των πολιτών για τα μικρά και τα μεγάλα που έρχονται. Τρομάζουν στην ιδέα ότι φουσκώνει το ποτάμι της αγανάκτησης και ανυπακοής, σήμερα για τα διόδια και την αύξηση των εισιτηρίων, αύριο ποιός ξέρει γιατί και πού....
Θέλουν την καλλιέργεια της υπακοής ο Μανδραβέλης και τ’ αφεντικά του, γι’ αυτό μιλούν για τζαμπατζήδες και λούμπεν λαμόγια.
Θέλουν σκυμμένους, άβουλους, αυτόχειρες, υποτακτικούς, υποταγμένους υπηκόους για να σώσουν το τομάρι τους, τα συμφέροντά τους, και όχι καράβι όπως ισχυρίζονται που οι ίδιοι άλλωστε έριξαν στην ξέρα!!! Γι’ αυτό εγκαλούν την κυβέρνησή τους για τη μη λήψη δραστικών μέτρων απέναντι στο διογκούμενο φαινόμενο της ανυπακοής. Και όλα αυτά με την ενορχηστρωμένη προσπάθεια των πρόθυμων και καλά αμειβομένων δημοσιογράφων των μέσων μαζικής «εξημέρωσης» της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Τα ντόπερμαν της ενημέρωσης, όπως χαρακτηρίζει ο Στάθης τα δημοσιογραφικά κοράκια του MEGA (Ελευθεροτυπία 9-2-2011), και συμπληρώνει ότι η στάση τους «...είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος ταλιμπανισμός, είναι φασισμός, είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό. Ούτε απορώ με τους πολιτικούς που πάνε και προσκυνάνε τα ξόανα της τηλεοπτικής τυραννίδας στην πιο απεχθή τους μορφή, αμφισβητώ όμως ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται έστω κι απ' τον καναπέ τους τον κίνδυνο που πηγάζει απ' αυτήν την τηλεοπτική χούντα -αυτό το διαρκές εξουσιαστικό ξεσάλωμα του πρασινοφρουρισμού. Αυτής της ανωφελούς γλίτσας που σπαράζει τη χώρα παραπάνω από δυο δεκαετίες τώρα.... Αυτοί που λήστεψαν τη χώρα, αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, θέλουν τώρα με εργαλείο την ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου να έχουν, να διαθέτουν και να κατέχουν ανθρώπους των 500 Ευρώ. Μας μιλούν με φερέφωνα (όπως άλλοτε με τα κατοχικά μεγάφωνα) τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους».
Τους τρομάζει το διογκούμενο ρεύμα πολιτικής ανυπακοής και η εξάπλωση του «δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» εξαιτίας των μέτρων που υπαγορεύονται από το μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική. Στην έκδοση της Καθημερινής της 6-2-2011 ο Κώστας Ιορδανίδης στο άρθρο του με τίτλο «Η νέα παθογένεια» είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός Γράφει: «.. η κοινωνική ανυπακοή κινείται εκτός θεσμικού πλαισίου, είναι άναρχη και ενδέχεται να καταστεί ...έκφραση “αντιστάσεως” όχι αποκλειστικά των νεαρών, αλλά και των ώριμων σε ηλικία πολιτών. Υπάρχει πολιτική ερμηνεία του φαινομένου. Από τη στιγμή κατά την οποία σταδιακώς έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι η εκάστοτε κυβέρνηση είναι ο βασικός φορέας διαφθοράς και αδικίας, δημιουργούνται προϋποθέσεις έκνομων και αυθαίρετων αντιδράσεων, όχι απλώς για τις ομάδες των αναρχικών, αλλά και για πολίτες που αρνούνται να πληρώσουν τα διόδια, την εφορία, ή τους λογαριασμούς εταιρειών κοινής ωφέλειας. ... Η πολιτική ανυπακοή της μορφής αυτής... μπορεί να πάρει την μορφή πλήρους υπονομεύσεως του όλου συστήματος, διότι ....προέρχεται από άτομα που είναι ενταγμένα στην παραγωγή και αισθάνονται ότι δεν πρέπει να καταβάλουν το τίμημα της κακοδιαχειρίσεως και της διαφθοράς των κυβερνήσεων των τελευταίων τριάντα χρόνων». Και κλείνει ο Κ. Ιορδανίδης ως εξής:
«Το έγκλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι ότι δεν... εκπαίδευσε τον Έλληνα πολίτη για τη σιδηρά πειθαρχία, που επέβαλε στη χώρα η ένταξή της στο ευρωπαϊκό σύστημα και στην ευρωζώνη...»
Ο έντρομος Μανδραβέλης το πάει ακόμα πιο πέρα προκειμένου να ανακόψει αυτόν τον «κατήφορο της ανυπακοής». Επιστρατεύει τα παλιά όπλα της εμφυλιοπολεμικής, αντικομουνιστικής υστερίας. Τη στοχοποίηση του συνόλου της αριστεράς και των πολιτών που αρνούνται να συμμορφωθούν με τα μέτρα υποβάθμισης της ζωής τους, ταυτίζοντάς τους εμμέσως με την .....τρομοκρατία, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής (το newspeak κατά Μανδραβέλη ο οποίος ήλπιζε «να εκλείψει μαζί με την κατάρρευση των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ».
Ενώ φαινομενικά μιλάει για τον πολιτικό λόγο της αριστεράς, στην ουσία επιχειρεί να ταυτίσει την αριστερά με την τρομοκρατία, χρησιμοποιώντας ακροδεξιά ιδεολογικά επιχειρήματα με κύρια επιδίωξη να στοχοποιήσει την πολιτική δράση και να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους πολίτες που αντιδρούν.
Αναφέρουμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα των όσων γράφει:
«Το καλοκαίρι του 2002, συνιστώσες της Αριστεράς επιχείρησαν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι κουμπουροφόροι της «17 Νοέμβρη» δεν διέπρατταν απλές δολοφονίες, αλλά έκαναν «πολιτικά εγκλήματα».
«.... η μεγαλοστομία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν τη σημερινή εποχή «ημέρες Κατοχής», ενώ ο κ. Αλαβάνος ελάλησε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος είναι ο Πινοσέτ της Ε. Ε. επειδή έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη, ενώ ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση (και κάποιοι άλλοι, που δεν κατονόμασε) συμπεριφέρονται «ως σύγχρονοι Κουίσλινγκ της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών».
«Η ίδια μεγαλοστομία χαρακτηρίζει και τα διάφορα κινήματα «δεν πληρώνω», τα οποία χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «κινήματα ανυπακοής».
«.... ο αριστερός Τζόρτζ Οργουελ έγραψε το αριστούργημά του (το «1984») έχοντας κατά νουν τον «σοσιαλιστικό παράδεισο», όπως παρουσιαζόταν η αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ. Το «1984» βγήκε σε μια εποχή που οι κομμουνιστικές δικτατορίες ονομάζονταν «Λαϊκές Δημοκρατίες», ο αιμοσταγής Ιωσήφ Στάλιν «πατερούλης του λαού», η εθνοκάθαρση στις σοβιετικές χώρες «σοσιαλιστική ολοκλήρωση» κ. ο. κ.».
«....το newspeak βασιλεύει μέχρι τις μέρες μας. Για παράδειγμα, ο Περισσός ανακοίνωσε παλιότερα ότι «το ΚΚΕ ήταν και παραμένει κόμμα διεθνιστικό, επομένως και γνήσια πατριωτικό». Ο «ειρηνικός πόλεμος» του Οργουελ βρήκε το καπάκι του στον «πατριωτικό διεθνισμό» του ΚΚΕ.»
«Το «αριστερό newspeak» βασίλευσε στον δημόσιο διάλογο τουλάχιστον 30 χρόνια. Εχει εμποτίσει βαθιά τη σκέψη των Νεοελλήνων. Μόνο που άρχισε να γίνεται αντιληπτό και γι' αυτό έπαψε να είναι λειτουργικό. Μόνη του συνεισφορά πλέον στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι ο γέλωτας, ο οποίος είναι περισσότερο χρήσιμος από τον οξύμωρο «διεθνιστικό πατριωτισμό» του ΚΚΕ...».
Ας σταματήσουμε εδώ τον οχετό του Μανδραβέλη.
Γιατί ενοχλείται ο «έγκριτος» δημοσιογράφος από το αριστερό newspeak αφού στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι για γέλωτα;
Γιατί επιστρατεύει ακόμα και το «αιμοσταγή» Στάλιν και τις «κομμουνιστικές δικτατορίες» στην προσπάθειά του να συκοφαντήσει εκτός από την αριστερά και, όπως λέει, «τα διάφορα κινήματα «δεν πληρώνω», τα οποία χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «κινήματα ανυπακοής»;
Δεν ξέρει ότι η αριστερά έχει πολιτικό και ιδεολογικό μέτωπο ενάντια στην ατομική βία και την τρομοκρατία;
Δεν είναι αφελής ο πρόθυμος κονδυλοφόρος Απλά υπηρετεί το σύστημα, είτε γράφοντας για την οικονομία, είτε για την πολιτική, είτε για την κοινωνία. «Τί ’χες Γιάννη, τί ‘χα πάντα»!!! Τα αφεντικά του θα είναι καλά αν είναι δεδομένη η πολιτική υπακοή και η σιδηρά πειθαρχία που πρέπει να επιβληθεί στο πόπολο.
Αμ, δε!!!! Και όπως λέει ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης:
«Είμαστε εμείς που ζυμώνουμε
και δεν έχουμε ψωμί
εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο
και κρυώνουμε
Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου