Η συμμορία της δραχμής

Αυτό επιδιώκει η συμμορία της δραχμής – όψιμοι εποικιστές του Λονδίνου, μαυραγορίτες με offshore, «αεράτοι» πελάτες ελβετικών τραπεζών, τρανοί διαμορφωτές της πολιτικής σκηνής και της κοινής γνώμης, επιχειρηματίες και τραπεζίτες που δεν σώζονται αν δεν επαναλειτουργήσει ο Χολαργός. Αν αποτύχουμε, θα επαναγοράσουν τη χώρα έναντι πινακίου φακής...

 

.Η «δουλειά» να μείνει στους «επαγγελματίες»

Tου Κωστα Καλλιτση / kostas.kallitsis@yahoo.com

Αν δεν τα καταφέρουμε, διολισθαίνουμε σε εθνικό νόμισμα.

Αυτό επιδιώκουν όσοι πλούτισαν κλέβοντας τις επιχειρήσεις τους, κρατικά και ασφαλιστικά ταμεία, όσοι δεν τίμησαν την εμπιστοσύνη που τους έδειξαν οι καταθέτες. Αυτό επιδιώκει η συμμορία της δραχμής – όψιμοι εποικιστές του Λονδίνου, μαυραγορίτες με offshore, «αεράτοι» πελάτες ελβετικών τραπεζών, τρανοί διαμορφωτές της πολιτικής σκηνής και της κοινής γνώμης, επιχειρηματίες και τραπεζίτες που δεν σώζονται αν δεν επαναλειτουργήσει ο Χολαργός. Αν αποτύχουμε, θα επαναγοράσουν τη χώρα έναντι πινακίου φακής και η νέα γενιά δημοκρατικών αγώνων φοβούμαι ότι θα διεξαχθεί με μέτωπο στον αυταρχισμό και τις συμμορίες της εξουσίας τους.
Είναι εθνικός στόχος να παραμείνουμε στο ευρώ.
Κρίσιμο σκαλοπάτι, η ευόδωση της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου. Πρόκειται για λεπτή και σύνθετη διαδικασία, με δύο σκέλη. Την οριστικοποίηση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, προκειμένου να προχωρήσει η συμμετοχή των ιδιωτών (PSI) στο «κούρεμα» των 206 δισ. Και την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τους ιδιώτες ώστε, ανάλογα με τη συμμετοχή τους, να αποτιμηθούν επιπλέον απαιτήσεις και μέτρα για την προσεχή 3ετία. Αν πάμε καλά, θα έχουμε την ευκαιρία συνέχισης της μεταρρύθμισης της χώρας, με τις κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις να διεξάγονται στο δημοκρατικό πεδίο της ευρωπαϊκής Ελλάδας. Αν όχι, πτώχευση – και συμμορίες.
Ενώ το διακύβευμα είναι τεράστιο, το πολιτικό κατεστημένο παραμένει αυτιστικό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, αντί να επιταχυνθούν οι διαδικασίες κατάρτισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, το οποίο καθυστερεί απελπιστικά, πληθαίνουν οι ένθεν κακείθεν επαναλαμβανόμενοι (συντονισμένοι...) ισχυρισμοί ότι δεν πρέπει να αποφασίσει μέτρα η σημερινή κυβέρνηση, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα γίνει το PSI! Ας γίνει, λέγεται, μετά τις εκλογές! Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι, αντί συστράτευσης, φοβούμενοι ορισμένοι πως θα μείνουν άνεργοι αν πάει καλά η κυβέρνηση Παπαδήμου, κάνουν ό,τι μπορούν για να τη φθείρουν. Και αν μαζί με την κυβέρνηση αποτύχει και η χώρα, τόσο το χειρότερο για την Ελλάδα...
Για τον ίδιο λόγο υψώνεται και το λάβαρο των άμεσων εκλογών – με ψηφοθηρικές γενικολογίες αντί για –κάποια…– πολιτική πρόταση.
Στην κοινή συνείδηση το πολιτικό κατεστημένο έχει κονιορτοποιηθεί. Μόνο 15% θεωρούν κατάλληλο για πρωθυπουργό τον αρχηγό της Ν.Δ., 5% τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, 64% κανέναν από τους δύο. Μόνο 12% θεωρούν ότι η Ν.Δ. μπορεί να διαχειριστεί την οικονομική κρίση, μόνο 5% ότι μπορεί το ΠΑΣΟΚ, 70% πιστεύουν ότι κανένα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη διαφθορά, 70% ότι κανένα δεν μπορεί να φτιάξει το κράτος. Η απαξίωσή τους είναι πλήρης. Γι’ αυτό, μόνο 20% θα ψήφιζαν σήμερα Ν.Δ. και 11% ΠΑΣΟΚ. Στην Αθήνα, μάλιστα, αυτά τα ποσοστά πέφτουν κάτω από 15% και 9% αντίστοιχα. Παράλληλα, λιγοστεύουν αισθητά εκείνοι που τους συγκινεί ο εκσυγχρονισμός των παλιών κομμάτων και πληθαίνουν όσοι επιθυμούν νέα πολιτικά σχήματα.
Γι’ αυτό, ακριβώς, το πολιτικό κατεστημένο θέλει εκλογές άμεσα, ακόμα κι αν με αυτές τιναχτεί στον αέρα το PSI. Οχι για να μιλήσει ο λαός. Αντιθέτως, για να τον προλάβει. Να «μιλήσει» το εκλογικό σύστημα και να παραμείνει η εξουσία σε κάποιον δικό τους – έστω κι αν τον εμπιστεύεται μόνο το 20% των πολιτών. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι και τόσο δημοκρατικό. Αλλά για το πολιτικό κατεστημένο προέχει το μείζον: Η «δουλειά» να μείνει στους «επαγγελματίες». Το θέμα είναι υπαρξιακό…