Συνάντηση Αριστεράς και Οικολογίας, του Σταύρου Λιβαδά

( χαιρετισμός στη συνέντευξη τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς και στελεχών του οικολογικού χώρου  στις 13/3/2012)

Συνάντηση Αριστεράς και Οικολογίας, θα την ονοµάζαµε, κυριολεκτώντας, αφού

βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι, από τη µια µεριά, αντιπροσωπεία της Δηµοκρατικής Αριστεράς,, µε επικεφαλής τον πρόεδρο Φώτη Κουβέλη και δίπλα κάθονται, ως εκπρόσωποι µιας ευρύτερης οµάδας στελεχών του Οικολογικού Χώρου, δυο από τους πρωτεργάτες του οικολογικού κινήµατος στη χώρα µας, ο Ηλίας Ευθυµιόπουλος και ο Μιχάλης Μοδινός. Δυο πρόσωπα µε πλούσια, πολυετή (τριάντα και πλέον χρόνια), και πολυεπίπεδη δράση και συνεχή παρουσία στα οικολογικά πράγµατα, όχι µόνο της χώρας, αλλά και της Ευρώπης: θεωρητική και πρακτική, συγγραφική,

κινηµατική και µη κυβερνητική αλλά και θεσµική- διοικητική. Στο πρόσωπό τους αποτυπώνεται, θα ‘λεγα, ένα µεγάλο κοµµάτι της ιστορίας της πολιτικής οικολογίας στη χώρα µας.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που επιχειρείται µια τέτοια συνάντηση (Αριστεράς και Οικολογίας). Στο χώρο, µάλιστα, της ανανεωτικής αριστεράς, υπάρχει µια µακρά

παράδοση. Ας θυµηθούµε ένα πρόσωπο-δεν είναι το µόνο, είναι όµως εµβληµατικό- τον αξέχαστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη, που για πολλά χρόνια, µε µεγάλο πείσµα

και επιµονή, είτε ως Ευρωβουλευτής, είτε από τα έδρανα της ελληνικής βουλής, στα τελευταία του, αλλά και από τη θέση του υπευθύνου του Τµήµατος Οικολογίας του

Συνασπισµού, πάλευε για ένα γόνιµο «πάντρεµα», µια παραγωγική σύνθεση του «κόκκινου» µε το «πράσινο». Όταν, κόντρα στο «ρεύµα», ενάντια στις εκκωφαντικές

σειρήνες του λαϊκισµού της εποχής, στον αντίποδα της  πολιτικά κυρίαρχης πελατειακής λογικής, έδινε τη µάχη για να αποτραπεί η καταστροφική για το περιβάλλον εκτροπή του Αχελώου. Ή όταν εναντιώνονταν στην εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής, στον ολέθριο µαζικό προσανατολισµό των ελλήνων αγροτών, από την παραγωγή προϊόντων στην παραγωγή «επιδοτήσεων».  

Συναντήσεις «αριστεράς» και «οικολογίας», υπάρχουν και άλλες, αφού ούτε η αριστερά, ούτε η οικολογία είναι έννοιες µονοσήµαντες, ούτε οι οικολόγοι ή οι  αριστεροί είναι µιας και της ίδιας κοπής. Ωστόσο εµείς που βρισκόµαστε σ’ αυτό το τραπέζι συµπίπτουµε σε κάποια «δεν» και µας συνδέουν πολλά κοινά πιστεύω».

Αρνούµαστε ως τρόπο άσκησης της πολιτικής την άρνηση και τη διαµαρτυρία. Δεν πιστεύουµε ότι, στο όνοµα µιας απλοϊκής αντίληψης προστασίας του περιβάλλοντος, πρέπει ν’ αντιστρατευόµαστε κάθε αναπτυξιακό σχέδιο. Δεν θεοποιούµε τα «µικρά» και αποστέλλουµε στο πυρ το εξώτερο, συλλήβδην, τα µεγάλα έργα. Ούτε, η αντίθεσή µας στην εκµετάλλευση, οδηγεί αυτόµατα στη δαιµονοποίηση της επιχειρηµατικότητας. Δεν θεωρούµε κάθε µεταρρυθµιστική τοµή προς µια ανταγωνιστική οικονοµία, apriori, επίθεση του νεοφιλελευθερισµού στην κοινωνία και τη δηµοκρατία. Αντίθετα προσβλέπουµε στη βιώσιµη ανάπτυξη, στην αειφορία. Στην ανάπτυξη παραγωγικών δραστηριοτήτων, µε παράλληλη δηµιουργία υποδοµών, ώστε να µην θίγονται τα όρια αντοχής του φυσικού περιβάλλοντος, στην εκµετάλλευση των φυσικών πόρων µε ρυθµούς µικρότερους της διαδικασίας φυσικής αναπαραγωγής τους.

Πιστεύουµε στη βιώσιµη οικονοµία, η οποία συνιστά µια διαφορετική αντίληψη στη σχέση ανθρώπου φύσης, στις έννοιες της εργασίας και της παραγωγής, τους τρόπους

κοινωνικής οργάνωσης, τα πρότυπα κατανάλωσης και τις αξίες ζωής.

Καλλιεργούµε την Πράσινη Κοινωνική Οικονοµία, µια οικονοµία µε κοινωνικούς σκοπούς και στόχους, που ενισχύει τους οικονοµικά ασθενέστερους και φροντίζει για

καλύτερους όρους προστασίας και βελτίωσης του περιβάλλοντος.

Στους ορίζοντές µας είναι η ανάπτυξη µε αποκέντρωση, σε συνεργασία µε την Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση και τους ΟΤΑ. Προσβλέπουµε σε δοµές τοπικής οικονοµίας, σε Τοπικά Επενδυτικά Δίκτυα και Συνεταιριστικές Τράπεζες,

στην ανάπτυξη της έννοιας της Τράπεζας Χρόνου. Πιστεύουµε στην ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, στις αποκεντρωµένες δράσεις, στον εθελοντισµό,

στα κινήµατα προστασίας της φύσης, σε µια νέα κουλτούρα που συνδέει τη φύση µε τον πολιτισµό.

Είµαστε αντίθετοι στην προωθούµενη από πολλές πλευρές αντίληψη πως αυτή η αειφορική αντίληψη ανάπτυξης είναι πολυτέλεια, στην περίοδο που διανύουµε, συνιστά ανασταλτικό παράγοντα στην αντιµετώπιση της κρίσης.

Αντίθετα θεωρούµε πως οι «πράσινες πολιτικές» δηµιουργούν πολλές εναλλακτικές αναπτυξιακές διεξόδους, προσφέρουν «αναπτυξιακά ισοδύναµα» στη γεωργία και

την καθετοποιηµένη ανάπτυξή της, τη βιοµηχανία, τις µεταφορές, τον τουρισµό, την «καθαρή» και ανανεώσιµη ενέργεια.