Θεόδωρος Ζαρέτος, 19/07/2012 (από την Μεταρρύθμιση)
Τι είναι ο κρατισμός; …..ρώτησε κάποτε τον κ. Θ., ένας τραπεζικός υπάλληλος.
Ο κ. Θ. του έδωσε την εξής απάντηση:
Ας υποθέσουμε ότι η τράπεζα που δουλεύεις έχει σήμερα 1.200 υπαλλήλους και ικανοποιητικό επίπεδο μισθών, σε σχέση με τις τιμές των προϊόντων που έχεις ανάγκη. Έρχεται η κυβέρνηση και λέει στους μετόχους ότι το κράτος θα την αγοράσει υποχρεωτικά, γιατί θέλει να έχει τον έλεγχο των τραπεζών.
Οι μέτοχοι, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, την πουλάνε στο κράτος. Το ίδιο φυσικά γίνεται με όλες τις τράπεζες, για να έχει η κυβέρνηση τον έλεγχο.
Την παίρνει λοιπόν το κράτος και διορίζει άλλους 654 υπαλλήλους, που είχαν την ατυχία εκείνη την περίοδο να είναι άνεργοι. Η ανεργία υποχωρεί και οι πολίτες χαίρονται.
Οι υπάλληλοι είναι τώρα 1.200+654=1.854. Ανάλογους διορισμούς κάνει σε όλες τις τράπεζες και αυξάνει και τους μισθούς σας για να είσαστε ευχαριστημένοι και στις εκλογές να την ξαναψηφίσετε.
Σε δύο μήνες, η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι δεν την φτάνουν τα λεφτά για να σας πληρώνει αφού είσαστε περισσότεροι και με μεγαλύτερους μισθούς και βάζει φόρους στις επιχειρήσεις για να συμπληρώσει όσα της λείπουν.
Οι φόροι όμως για κάποιες επιχειρήσεις είναι μεγάλοι, οπότε άλλες κλείνουν, αφού οι ιδιοκτήτες τους χάνουν πλέον απ’ αυτές και άλλες απολύουν κάποιους εργαζόμενους για να μπορέσουν από τους μισθούς που γλύτωσαν να πληρώσουν τους φόρους που ζητά η κυβέρνηση.
Οι άνεργοι και οι απολυμένοι, απαιτούν από την κυβέρνηση δουλειά.
Η κυβέρνηση διορίζει διοικητικά συμβούλια με ειδικούς οικονομολόγους, που ανοίγουν και πάλι τις επιχειρήσεις που έκλεισαν, προσλαμβάνει σ’ αυτές όλους τους απολυμένους, αλλά και τους άνεργους, όπως έκανε και με τις τράπεζες.
Σε δύο χρόνια, διαπιστώνει ότι της λείπουν περισσότερα λεφτά από όσα την πρώτη φορά για να πληρώσει όλους αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους της, στις κρατικές πλέον επιχειρήσεις που ξανάνοιξαν με περισσότερο προσωπικό.
Για τα μισά από όσα της λείπουν, βάζει φόρους σε όσες επιχειρήσεις υπάρχουν ακόμα και για τα άλλα μισά κόβει νέο χρήμα και βγάζει ομόλογα, υποχρεώνοντας τις δικές της πλέον τράπεζες να τα αγοράσουν και να την δανείσουν όσα της λείπουν.
Κλείνουν λόγω φόρων κι άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και η κυβέρνηση κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και την προηγούμενη φορά. Καθώς αυτό επαναλαμβάνεται μερικές φορές ακόμα, η κυβέρνηση διαπιστώνει σε 30-40 χρόνια ότι: 1. Οι επιχειρήσεις και οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα είναι πια τόσο λίγοι, που όσους φόρους και να τους βάλει, θα της λείπουν ένα σωρό λεφτά για να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν αυξηθεί πάρα πολύ.
2. Τα λεφτά που δανείζεται η ίδια είναι πια τόσα πολλά, που οι τράπεζές της δεν έχουν άλλα για να δανείσουν όσους χρειάζονται χρήμα για να ξεκινήσουν κάποια επιχείρηση. 3. Δεν υπάρχει πια ιδιωτικός τομέας και όλα ανήκουν στο κράτος, που η περιουσία του έχει γίνει τεράστια. Οι πολίτες χαίρονται που το κράτος τους είναι πάμπλουτο! 4. Παράγονται όλο και λιγότερα προϊόντα, αφού οι επιχειρήσεις έχουν σχεδόν όλες κλείσει και όσα εισάγονται είναι πανάκριβα, αφού η κυβέρνηση κόβει διαρκώς για τις ανάγκες της νέο χρήμα, που αυτομάτως χάνει την αξία του σε σύγκριση με τα νομίσματα των χωρών από τις οποίες αγοράζουμε ό,τι μας λείπει.
Βγάζει λοιπόν η κυβέρνηση κι άλλα ομόλογα και πάει αυτή τη φορά σε ξένους τραπεζίτες, προτείνοντάς τους να τα πάρουν για να την δανείσουν όσα της λείπουν.
Οι ξένοι τραπεζίτες καταλαβαίνουν ότι τα ομόλογα αυτά θα χάνουν την αγοραία αξία τους όσο τα κρατούν περιμένοντας να εισπράξουν την ονομαστική τους αξία συν τον συμφωνημένο τόκο. Θα μπορούν δηλαδή να τα πουλήσουν πριν τη λήξη τους, με σίγουρη ζημία. Λένε λοιπόν στην κυβέρνηση ότι μπορούν να την δανείσουν μόνο αν δεχτεί να τους πληρώσει σε είδος. Επειδή δε το μυαλό σου δεν πρέπει να πηγαίνει πάντα στο πονηρό, εννοούν ότι ζητούν από την κυβέρνηση να υποθηκεύσει κάποια από τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους και μάλιστα όσα θεωρούν ότι πολύ δύσκολα μπορεί να χάσουν την αξία τους. Ταυτόχρονα όμως, ζητούν από αυτήν να υπογράψουν από κοινού μια συμφωνία, ένα μνημόνιο δηλαδή, πως αν χρειαστεί να πληρωθούν με τα υποθηκευμένα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούν να τα κάνουν ό,τι θέλουν αφού θα είναι δικά τους. Για έναν περίεργο λόγο, η κυβέρνηση θεωρεί ότι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι μόνο κρατικό δικαίωμα και αρνείται να υπογράψει τέτοια συμφωνία.
Το κράτος παραμένει πάμπλουτο και οι πολίτες χαίρονται και πάλι.
Επειδή όμως δεν της φτάνουν και πάλι τα λεφτά για να πληρώσει όλους εσάς τους πολίτες, που είσαστε όλοι πια δημόσιοι υπάλληλοι, σας προετοιμάζει γι’ αυτό λέγοντας ότι θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί σας, αλλιώς κινδυνεύει η εθνική σας ανεξαρτησία.
Μειώνει λοιπόν τόσο, όσο χρειάζεται, τους μισθούς σας κι εσείς μειώνετε αντίστοιχα τις ώρες δουλειάς σας, αν και αυτό δεν φαίνεται με το πρώτο μάτι… Η εθνική μας ανεξαρτησία σώζεται… Οι δημόσιοι υπάλληλοι (δηλαδή οι πολίτες), χαίρονται που σώθηκε.
-Μα αυτό που λέτε, δεν είναι αυτό ακριβώς που έγινε τόσα χρόνια στην Ελλάδα και μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα; … διέκοψε, ρωτώντας, ο τραπεζοϋπάλληλος.
-Από την ερώτησή σου συμπεραίνω ότι κατάλαβες τι είναι ο κρατισμός, απάντησε ο κ. Θ. και στο βλέμμα του σαν να τρεμόπαιξε για μια στιγμή η φλογίτσα μιας μικρής ελπίδας.
Ο κ. Θ. του έδωσε την εξής απάντηση:
Ας υποθέσουμε ότι η τράπεζα που δουλεύεις έχει σήμερα 1.200 υπαλλήλους και ικανοποιητικό επίπεδο μισθών, σε σχέση με τις τιμές των προϊόντων που έχεις ανάγκη. Έρχεται η κυβέρνηση και λέει στους μετόχους ότι το κράτος θα την αγοράσει υποχρεωτικά, γιατί θέλει να έχει τον έλεγχο των τραπεζών.
Οι μέτοχοι, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, την πουλάνε στο κράτος. Το ίδιο φυσικά γίνεται με όλες τις τράπεζες, για να έχει η κυβέρνηση τον έλεγχο.
Την παίρνει λοιπόν το κράτος και διορίζει άλλους 654 υπαλλήλους, που είχαν την ατυχία εκείνη την περίοδο να είναι άνεργοι. Η ανεργία υποχωρεί και οι πολίτες χαίρονται.
Οι υπάλληλοι είναι τώρα 1.200+654=1.854. Ανάλογους διορισμούς κάνει σε όλες τις τράπεζες και αυξάνει και τους μισθούς σας για να είσαστε ευχαριστημένοι και στις εκλογές να την ξαναψηφίσετε.
Σε δύο μήνες, η κυβέρνηση διαπιστώνει ότι δεν την φτάνουν τα λεφτά για να σας πληρώνει αφού είσαστε περισσότεροι και με μεγαλύτερους μισθούς και βάζει φόρους στις επιχειρήσεις για να συμπληρώσει όσα της λείπουν.
Οι φόροι όμως για κάποιες επιχειρήσεις είναι μεγάλοι, οπότε άλλες κλείνουν, αφού οι ιδιοκτήτες τους χάνουν πλέον απ’ αυτές και άλλες απολύουν κάποιους εργαζόμενους για να μπορέσουν από τους μισθούς που γλύτωσαν να πληρώσουν τους φόρους που ζητά η κυβέρνηση.
Οι άνεργοι και οι απολυμένοι, απαιτούν από την κυβέρνηση δουλειά.
Η κυβέρνηση διορίζει διοικητικά συμβούλια με ειδικούς οικονομολόγους, που ανοίγουν και πάλι τις επιχειρήσεις που έκλεισαν, προσλαμβάνει σ’ αυτές όλους τους απολυμένους, αλλά και τους άνεργους, όπως έκανε και με τις τράπεζες.
Σε δύο χρόνια, διαπιστώνει ότι της λείπουν περισσότερα λεφτά από όσα την πρώτη φορά για να πληρώσει όλους αυτούς τους δημοσίους υπαλλήλους της, στις κρατικές πλέον επιχειρήσεις που ξανάνοιξαν με περισσότερο προσωπικό.
Για τα μισά από όσα της λείπουν, βάζει φόρους σε όσες επιχειρήσεις υπάρχουν ακόμα και για τα άλλα μισά κόβει νέο χρήμα και βγάζει ομόλογα, υποχρεώνοντας τις δικές της πλέον τράπεζες να τα αγοράσουν και να την δανείσουν όσα της λείπουν.
Κλείνουν λόγω φόρων κι άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και η κυβέρνηση κάνει ό,τι ακριβώς έκανε και την προηγούμενη φορά. Καθώς αυτό επαναλαμβάνεται μερικές φορές ακόμα, η κυβέρνηση διαπιστώνει σε 30-40 χρόνια ότι: 1. Οι επιχειρήσεις και οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα είναι πια τόσο λίγοι, που όσους φόρους και να τους βάλει, θα της λείπουν ένα σωρό λεφτά για να πληρώνει τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν αυξηθεί πάρα πολύ.
2. Τα λεφτά που δανείζεται η ίδια είναι πια τόσα πολλά, που οι τράπεζές της δεν έχουν άλλα για να δανείσουν όσους χρειάζονται χρήμα για να ξεκινήσουν κάποια επιχείρηση. 3. Δεν υπάρχει πια ιδιωτικός τομέας και όλα ανήκουν στο κράτος, που η περιουσία του έχει γίνει τεράστια. Οι πολίτες χαίρονται που το κράτος τους είναι πάμπλουτο! 4. Παράγονται όλο και λιγότερα προϊόντα, αφού οι επιχειρήσεις έχουν σχεδόν όλες κλείσει και όσα εισάγονται είναι πανάκριβα, αφού η κυβέρνηση κόβει διαρκώς για τις ανάγκες της νέο χρήμα, που αυτομάτως χάνει την αξία του σε σύγκριση με τα νομίσματα των χωρών από τις οποίες αγοράζουμε ό,τι μας λείπει.
Βγάζει λοιπόν η κυβέρνηση κι άλλα ομόλογα και πάει αυτή τη φορά σε ξένους τραπεζίτες, προτείνοντάς τους να τα πάρουν για να την δανείσουν όσα της λείπουν.
Οι ξένοι τραπεζίτες καταλαβαίνουν ότι τα ομόλογα αυτά θα χάνουν την αγοραία αξία τους όσο τα κρατούν περιμένοντας να εισπράξουν την ονομαστική τους αξία συν τον συμφωνημένο τόκο. Θα μπορούν δηλαδή να τα πουλήσουν πριν τη λήξη τους, με σίγουρη ζημία. Λένε λοιπόν στην κυβέρνηση ότι μπορούν να την δανείσουν μόνο αν δεχτεί να τους πληρώσει σε είδος. Επειδή δε το μυαλό σου δεν πρέπει να πηγαίνει πάντα στο πονηρό, εννοούν ότι ζητούν από την κυβέρνηση να υποθηκεύσει κάποια από τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους και μάλιστα όσα θεωρούν ότι πολύ δύσκολα μπορεί να χάσουν την αξία τους. Ταυτόχρονα όμως, ζητούν από αυτήν να υπογράψουν από κοινού μια συμφωνία, ένα μνημόνιο δηλαδή, πως αν χρειαστεί να πληρωθούν με τα υποθηκευμένα περιουσιακά στοιχεία θα μπορούν να τα κάνουν ό,τι θέλουν αφού θα είναι δικά τους. Για έναν περίεργο λόγο, η κυβέρνηση θεωρεί ότι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι μόνο κρατικό δικαίωμα και αρνείται να υπογράψει τέτοια συμφωνία.
Το κράτος παραμένει πάμπλουτο και οι πολίτες χαίρονται και πάλι.
Επειδή όμως δεν της φτάνουν και πάλι τα λεφτά για να πληρώσει όλους εσάς τους πολίτες, που είσαστε όλοι πια δημόσιοι υπάλληλοι, σας προετοιμάζει γι’ αυτό λέγοντας ότι θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί σας, αλλιώς κινδυνεύει η εθνική σας ανεξαρτησία.
Μειώνει λοιπόν τόσο, όσο χρειάζεται, τους μισθούς σας κι εσείς μειώνετε αντίστοιχα τις ώρες δουλειάς σας, αν και αυτό δεν φαίνεται με το πρώτο μάτι… Η εθνική μας ανεξαρτησία σώζεται… Οι δημόσιοι υπάλληλοι (δηλαδή οι πολίτες), χαίρονται που σώθηκε.
-Μα αυτό που λέτε, δεν είναι αυτό ακριβώς που έγινε τόσα χρόνια στην Ελλάδα και μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα; … διέκοψε, ρωτώντας, ο τραπεζοϋπάλληλος.
-Από την ερώτησή σου συμπεραίνω ότι κατάλαβες τι είναι ο κρατισμός, απάντησε ο κ. Θ. και στο βλέμμα του σαν να τρεμόπαιξε για μια στιγμή η φλογίτσα μιας μικρής ελπίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου