Απλή και άβολη του Ανδρέα Πετρουλάκη

Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr

Αν οι εκλογές του περασμένου Ιουλίου είχαν γίνει με απλή αναλογική  και χωρίς το σκαλοπάτι του 3%, τα τρία κόμματα τα οποία στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση θα είχαν συνολικά 145 έδρες.  Αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ είχαν αποκλείσει τη συνεργασία με τα κόμματα του Μνημονίου, κυβέρνηση μπορούσε να γίνει μόνο με το κόμμα που αυτοαποκαλείται «Ανεξάρτητοι Έλληνες»,  κάτι που δεν θα ήταν εκτός πραγματικότητας όπως προκύπτει και από εκείνο σουρεαλιστικό non paper. Αν οι εκλογές είχαν γίνει με το 3%, τότε τα τρία κόμματα θα είχαν σχηματίσει κυβέρνηση με 156 έδρες  η οποία θα έπεφτε αμέσως μετά το καλοκαίρι, δεδομένων των αποχωρήσεων και από τα τρία κόμματα. Αν είχε συμμαχήσει και ο Καμμένος θα έπεφτε αυτές τις μέρες.

Όταν επί τρείς δεκαετίες το αίτημα της απλής αναλογικής στοιχειώνει σε όλα τα συνθήματα και τις αφίσες της αριστεράς και την κρίσιμη στιγμή, που επιτέλους δημιουργείται η δυνατότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση με τη συμμετοχή της (ή ακόμα και αμιγής αριστερή), οι ηγεσίες της  αρνούνται, στην ουσία ακυρώνουν τους εαυτούς τους. Αποδεικνύουν ότι η απλή αναλογική ήταν ένα πουκάμισο αδειανό που επί χρόνια έντυνε τις πολιτικές φαντασιώσεις κάποιων στελεχών και ψηφοφόρων και ένα αγαπημένο άλλοθι των ηγεσιών επί της διαδικασίας, για να αποφεύγουν απαντήσεις επί των προτάσεων.

Το παραδοσιακό  κόμμα της αριστεράς ομολόγησε στο τέλος ότι δεν το ενδιέφερε ποτέ συνεργασία με οποιονδήποτε και απλώς  η αναλογική ήταν ο τρόπος να αποκτήσει περισσότερους βουλευτές για να κάνει τη ζωή των υπολοίπων πιο δύσκολη. Παραδέχτηκε ότι το πολιτικό του σχέδιο ήταν πάντα θνησιγενείς κυβερνήσεις των άλλων μέχρι να μη μπορούν. Το σημερινό μεγαλύτερο κόμμα του χώρου αυτού αρνήθηκε να ανταποκριθεί σε οποιαδήποτε πρόσκληση συνεργασίας και στις δύο τελευταίες αναμετρήσεις, άρα τι την ήθελε την απλή αναλογική; Για να κυβερνήσει αυτοδύναμο αλλά και να μην αδικήσει ταυτόχρονα τους υπόλοιπους;  Γιατί αν η απλή αναλογική δεν είχε στόχο την παρέμβαση της αριστεράς στη διακυβέρνηση μέσα στο μέτρο των ποσοστών της  τι άλλο είχε; Εκτός αν και αυτό το κόμμα επεδίωκε να κάνει κυβέρνηση με τον Καμμένο, η οποία θα έπεφτε  και αυτή τώρα.

Βλέπουμε ότι πάνω κάτω όλα τα κυβερνητικά σενάρια με απλή αναλογική  θα εξαρτώντο από τις εξελίξεις στο ελεγχόμενης σοβαρότητας αυτό κόμμα  του  άεργου μεγαλοαστού που ονειρεύεται πετρέλαια. Νομίζω ότι ο πολιτικός αυτός προσωποποιεί δραματικά  το πόσο άκαιρο αίτημα με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και την τωρινή άνευ δανεικών συγκυρία  είναι η απλή αναλογική. Προϋποθέτει πράγματα και πρόσωπα που δεν υπάρχουν γύρω μας και απόδειξη αυτού είναι τα επιχειρήματα-ευχολογίες που επικαλούνται οι υπερασπιστές της περί μελλοντικής  δημιουργίας κουλτούρας συνεργασιών και νέων πολιτικών σχηματισμών, λες και το εκλογικό σύστημα είναι ο εμβρυουλκός των πολιτικών εξελίξεων και όχι οι ουσιαστικές διεργασίες στην κοινωνία και τον πολιτικό κόσμο, που  και αν υπάρχουν σήμερα κρύβονται καλά.

Μπορεί η ΔΗΜΑΡ να είναι το μόνο αριστερό κόμμα που δικαιούται  να μιλά για συνεργασίες αλλά θα πρέπει και αυτή να παραδεχτεί ότι είναι προτιμότερο στην εποχή μας να αποτυπώνονται προνομιακά τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα (είτε της δεξιάς είτε του ΣΥΡΙΖΑ ), γιατί διαφορετικά το αδιέξοδο είναι σίγουρο αν δεν έχουμε χόμπι τις αλλεπάλληλες εκλογές. Ένας Πρωθυπουργός πρώτος μεταξύ ίσων δεν μπορεί να κυβερνήσει σήμερα. Άλλωστε υπάρχει και ένα είδος δικαιοσύνης στο να καρπωθεί και η αριστερά κάποτε τα προνόμια ενός συστήματος που λειτουργούσε ως τώρα εις βάρος της.

Η απλή αναλογική ως αίτημα στόχευε στην ακριβή αποτύπωση των πολιτικών δυνάμεων και άρα στην κοινοβουλευτική συρρίκνωση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, και όταν αυτή επήλθε από μόνη της, τίποτα από τα προσδοκώμενα οφέλη δεν διαπιστώσαμε.  Η σημερινή Βουλή, προϊόν της οργής και απογοήτευσης των πολιτών απέναντι στους παρηκμασμένους πολιτικούς των προηγουμένων περιόδων, παραδόξως  είναι η χειρότερη όλων των εποχών και οι νέοι πολιτικοί σχηματισμοί  από γραφικοί μέχρι επικίνδυνοι. Ο μόνος  δε που επέδειξε μέχρι στιγμής ειλικρινές πνεύμα και κουλτούρα συνεργασίας  είναι η ίδια  η ΔΗΜΑΡ και οδηγήθηκε στις μυλόπετρες.