Έλα μωρέ! Στην τελική θα κάνουμε δημοψήφισμα.

Αυτή η λογική του “έλα μωρέ” είναι η νοοτροπία που έχει ποτίσει όλα τα κύτταρα των εγκεφάλων της ανεύθυνης Αριστεράς διότι ποτέ έως τώρα δεν είχε βρεθεί στην θέση να υλοποιήσει όσα εκ του ασφαλούς υποστήριζε στα χρόνια της αντιπολίτευσης. Σύμφωνα με αυτή την θεωρία όλα λύνονται με πολιτικές αποφάσεις που εξαφανίζουν την πραγματικότητα και την υποτάσσουν στην αδάμαστη πολιτική μας θέληση, 

Εκτός όμως από αυτή την παρενέργεια της επί πολλά χρόνια άσκησης αντιπολίτευσης, υπάρχει και άλλη μία επίσης επικίνδυνη εγκεφαλική βλάβη. Η βουλιμία για την εξουσία και στην συνέχεια η ακόρεστη επιθυμία να διατηρηθεί αυτή με κάθε κόστος.

Για την ανεύθυνη Αριστερά όμως ήρθε η ώρα να δοκιμαστεί στην πράξη. Να εφαρμόσει την πολιτική της. Κάπου εκεί, μετά από 3 μήνες “ας πούμε" διακυβέρνησης , διαπιστώνει η νέα κυβέρνηση τον κίνδυνο ενός αδιεξόδου. Διαπιστώνει την ανάγκη να δεχθεί μια συμφωνία που βρίσκεται έξω από τα όρια της πρόσφατης λαϊκής εντολής. Επειδή όμως στην “δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα” , υπάρχει ως λύση το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος.

Το γεγονός ότι οι κυβερνώσα πλέον Αριστερά έχει υποστεί εγκεφαλικές βλάβες δεν υποχρεώνει να υποστούμε το ίδιο και όλοι οι άλλοι. Αυτή η ιδέα περί δημοψηφίσματος δοκιμάζει ευθέως την ικανότητα μας να σκεφτόμαστε με όρους στοιχειώδους λογικής. Ας τα πάρουμε με την σειρά, με την λογική.

Υπάρχουν λοιπόν δύο ενδεχόμενα.

Η κυβέρνηση να έρθει σε μία συμφωνία με τους εταίρους μας και να την θέση υπό έγκριση στον κυρίαρχο λαό. Συμφωνία είναι μια λέξη προερχόμενη από το ρήμα συμφωνώ. Γιατί τώρα μια κυβέρνηση πρέπει να κάνει δημοψήφισμα για κάτι που συμφωνεί; Γιατί αυτή η συμφωνία βρίσκεται έξω από τα όρια της λαϊκής εντολής, είναι η απάντηση. Πως όμως γίνεται η κυβέρνηση να συμφωνεί σε κάτι που είναι έξω από τα όρια της εντολής, όρια που η ίδια έθεσε προεκλογικά;

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα:

Η κυβέρνηση διαφωνεί με όσα προεκλογικά έθεσε ως όρια. Η κυβέρνηση διαφωνεί με το προεκλογικό της εαυτό και συμφωνεί με τους εταίρους σε κάτι που προηγουμένως διαφωνούσε αλλά τώρα συμφωνεί ή η κυβέρνηση συμφωνεί ακόμα με τον προεκλογικό εαυτό της και βλέποντας αδιέξοδο ζητάει την λαϊκή έγκριση να μην αλλάξει εαυτό αλλά να μείνει στην εξουσία και να πράξει αυτό που διαφωνούσε και εξακολουθεί να διαφωνεί.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ο πολίτης μπροστά στην κάλπη, τι θα απαντήσει; Έστω ότι λέει Ναι. Τι σημαίνει αυτό;

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.

Σημαίνει ότι εγκρίνει την συμφωνία με την οποία προεκλογικά διαφωνούσε, αλλά τώρα συμφωνεί και δίνει το πράσινο φως να την εφαρμόσει ή κυβέρνηση που μπορεί να διαφωνούσε αλλά τώρα θέλει να την εφαρμόσει είτε συμφωνεί είτε εξακολουθεί να διαφωνεί. Το άλλο ενδεχόμενο είναι το ΝΑΙ να σημαίνει ότι εγκρίνει την συμφωνία με την οποία προεκλογικά διαφωνούσε και συνεχίζει να διαφωνεί αλλά δίνει το πράσινο φως να την εφαρμόσει ή κυβέρνηση που διαφωνούσε πριν αλλά τώρα θέλει να την εφαρμόσει χωρίς να συμφωνεί.

Οι πολίτες όμως μπορούν να επιλέξουν το ΟΧΙ.

Τι θα σημαίνει αυτό;

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.

Μπορεί να σκεφτούν ότι η κυβέρνηση δεν έχει εντολή για ρήξη και γιαυτό πρέπει αυτή να γίνει με δημοψήφισμα. Μπορεί να σκεφτούν ότι έτσι θέλει η κυβέρνηση να σκεφτούν αλλά δεν μπορεί να το πει καθαρά. Μπορεί όμως να σκεφτούν ότι με το ΟΧΙ δεν δίνουν έγκριση για ρήξη αλλά τρίζουν τα δόντια της νωπής λαϊκής εντολής και έτσι η πολυπόθητη γερμανική υποχώρηση θα γίνει πραγματικότητα. Οι κρουνοί της χρηματοδότησης θα ανοίξουν, ο ΕΝΦΙΑ θα καταργηθεί, οι μισθοί και συντάξεις θα αυξηθούν, οι άνεργοι θα βρουν μια θέση στο δημόσιο.

Υπάρχουν εν τέλει πολλά ενδεχόμενα. Ένα όμως δεν υπάρχει.

Το κόλπο να ασκείς εξουσία και ταυτόχρονα να βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση. 

Να είσαι κυβέρνηση αλλά να μην κυβερνάς, να πετάς το μπαλάκι αλλού. 

Να φορτώνεις το κόστος στη χώρα και όχι στο κόμμα. 

Το κόστος ήδη η χώρα το καταβάλει.

Σύντομα θα έρθει και ο λογαριασμός στην για πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς.

Υπάρχει τέλος ακόμα ένα ενδεχόμενο. Να ντρεπόμαστε να λεγόμαστε Αριστεροί ακόμα και όσοι ποτέ δεν βρέθηκαν στην ίδια όχθη με Αυτούς. 

Υπό αυτή την έννοια το "γιά πρώτη φορά" μπορεί και να σημαίνει "και για τελευταία"