Η διεθνής χρηματοπιστωτική φούσκα και το ελληνικό bailout.

  του Τάσου

Το παγκόσμιο ΑΕΠ έχει φθάσει στα 57,53 τρισ δολλάρια (επίσημη συναλλαγματική τιμή) ή 70,24 τρις δολλάρια (σε μονάδες αγοραστικής δύναμης), οι ρυθμοί ανάπτυξης έχουν πέσει δραματικά και από 5% το 2007, φθάσαμε αισίως στο –1% το 2009 και έπεται συνέχεια , ενώ ο παγκόσμιος όγκος των κρατικών ομολόγων, σε τρέχουσα και πραγματική αξία έχει αυξηθεί με μεγαλύτερους ρυθμούς.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι το αν θα ξεσπάσει κάποια στιγμή κρίση γύρω από το ζήτημα της αποπληρωμής των κρατικών ομολόγων, ή όχι. Το ερώτημα είναι το πότε θα ξεσπάσει.

Σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης, όπως η παρούσα, τα πράγματα γίνονται χειρότερα, διότι η φούσκα των κρατικών ομολόγων μεγαλώνει...
Ως εκ τούτου, γίνεται αντιληπτό ότι, σε συνθήκες ύφεσης δεν είναι δυνατή η έξοδος από τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται από αυτήν την διαδικασία...  Για να αλλάξει η κατάσταση, πρέπει να επανέλθει η αναπτυξιακή διαδικασία και να γίνει εκκαθάριση των πραγματικών από τα μη πραγματικά (τα εικονικά) κέρδη και εισοδήματα. Πρέπει, με λίγα λόγια, την διαδικασία του ασφυκτικού θανάτου του εισοδηματία, να την αντικαταστήσει η διαδικασία της ευθανασίας του εισοδηματία (ραντιέρη), μέσα από έναν ελεγχόμενο πληθωρισμό του εισοδήματός του, που έχει εισαγάγει, ως πρόταση, ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς από το 1923 και ο οποίος πληθωρισμός του εισοδήματός του θα οδηγήσει στην προαναφερόμενη εκκαθάριση των πραγματικών από τα εικονικά εισοδήματα και κέρδη.

 Και εδώ έρχομαι στα δικά μας και την μόλις λήξασα πιστωτική κρίση της χώρας, που ξεκίνησε, ως μια κόντρα ανάμεσα στην Αθήνα και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (και τους ευρωγραφειοκράτες των Βρυξελλών), γύρω από την ακολουθητέα οικονομική πολιτική της χώρας μας από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, που ανέλαβε ο ΓΑΠ την διακυβέρνησή της.
Οι συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας στην ελληνική οικονομία, μέσω της απειλής – τον Νοέμβριο του 2009 -, περί μη αποδοχής των ελληνικών ομολόγων από τον Ε.Κ.Τ., που επέβαλαν ο Τρισέ και όλος ο κύκλος των ευρωτραπεζιτών πέτυχαν να κάνουν τον ΓΑΠ να υποκύψει πανικόβλητος σε όλες τις απαιτήσεις τους και οι οποίοι, από την δική τους την οπτική γωνία, παρακολουθούσαν με την δική τους αγωνία τις αντιδράσεις, όχι μόνον του ΓΑΠ και του επιτελείου του, αλλά κυρίως του πληθυσμού της χώρας μας, ο οποίος, μέσα από την ανηλεή κυβερνητική οικονομική τρομοκρατία (η οποία δεν ήταν, βέβαια, καθ’ ολοκληρίαν ψευδής, διότι, προφανέστατα, είχε και πολλά πραγματικά στοιχεία), ουσιαστικά, απεδέχθη την κυβερνητική πολιτική, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει οποιοδήποτε ανασχετικό αντίβαρο στις επιδιώξεις τους κατά την διάρκεια της εξέλιξης της κόντρας τους, με τον ΓΑΠ.


Ολοκληρο το άρθρο στο φόρουμ