Ποιο κίνημα θα στείλει το «κίνημα» στην «ανεργία»;

του Λ.Καστανά στην "Μαργαρίτα"

Με τα «τεράστια κενά» στα γυμνάσια και τα λύκεια, τι γίνεται ρε παλικάρια; Κλείσανε; Με κείνα τα συγχωνευμένα σχολεία - «Άουσβιτς των 1000 μαθητών», τι γίνεται; Ανοίξανε;  Με κείνες τις τάξεις των 30-35 μαθητών; Λειτουργούν; Το «εκπαιδευτικό κίνημα» τι λέει; Γιατί δεν βγαίνει στις ρούγες; Συμμετείχε  κανείς προχτές (Πέμπτη) στην απεργία;

Δε νομίζω. Τώρα τρέχουν να κλείσουν, όχι τα κενά, αλλά τα πλεονάσματα. Οι μέρες είναι πονηρές και με την εργασιακή εφεδρεία προ των πυλών, οι υπεύθυνοι πασχίζουν να βρουν θέσεις στους τόσους πλεονάζοντες, κυρίως των τεχνικών ειδικοτήτων. Γιατί μπορεί να συνταξιοδοτήθηκαν 11000 εφέτος, να διορίστηκαν μόνο καμιά 500αριά, να μην έχουν διοριστεί ακόμα αναπληρωτές, αλλά στη μέση εκπαίδευση κενά δεν υπάρχουν. Αντιθέτως, υπάρχουν πλεονάσματα. Για να καταλάβετε το πάρτυ των διορισμών στις εποχές της αφθονίας. Για να νοιώσετε λιγάκι «μαλάκες», όσοι δουλεύετε με αυταπάρνηση, είστε απολυμένοι, ή την βγάζετε δύσκολα.

Την ίδια στιγμή που έξω η ανεργία  καλπάζει, τα λουκέτα πέφτουν βροχή, το κράτος ετοιμάζει τις πρώτες μαζικές απολύσεις ΔΥ και η χώρα οδηγείται στη χρεοκοπία, υπάρχουν εν έτει 2011 στα ελληνικά σχολεία, καθηγητές χωρίς αντικείμενο, με μειωμένο ή μηδενικό ωράριο, που πληρώνονται κανονικά. Και δεν είναι μόνοι καθηγητές για να μην παρεξηγηθούμε. Είναι χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα που και να θέλουν, δεν βρίσκουν αντικείμενο. Αυτά είναι τα θαύματα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τα έργα του πελατειακού κράτους, αυτά είναι τα αιτήματα του «κινήματος» που έσπευδε να ικανοποιήσει κάθε χρόνο η αστική εξουσία.

Τα σχολεία έχουν ανοίξει 2 εβδομάδες τώρα. Καθηγητές έχουν, βιβλία πάλι δεν έχουν. Απαράδεκτο προφανώς. Αλλά υπάρχουν λύσεις. Είδα καλαίσθητες φωτοτυπίες των πρώτων κεφαλαίων σε τόμους, που βγήκαν με λεφτά των σχολικών επιτροπών. Είδα και κανονικά βιβλία να διανέμονται. Και φορτηγά όμως άκουσα ότι ξεφόρτωναν το καλοκαίρι σχολικά βιβλία σε βιβλιοπωλεία. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Τα σχολεία άνοιξαν, προσωπικό έχουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και όλα λειτουργούν κανονικά.

Πολλά λύκεια βρίσκονται υπό κατάληψη. Μαθητές αλλά και σύλλογοι γονέων, υπό την ανοχή συχνά των διδασκόντων, και την προτροπή των «επαναστατών», τα έκλεισαν, πριν ανοίξουν.

Γιατί υπάρχει κρίση και χρεοκοπία και ανάλγητα μέτρα. Γι’ αυτό τα σχολεία πρέπει να κλείσουν, να είναι τα παιδιά στο δρόμο, να μη μελετούν, να τα βρίσκει πιο εύκολα ο έμπορος, στα στέκια.

Αυτοί που το πρωί δασκαλεύουν τα παιδιά τους να κλείσουν το δημόσιο και δωρεάν σχολείο, το απόγευμα, βάζουν βαθιά το χέρι στη τσέπη για να πληρώσουν την παράλληλη εκπαίδευση και καταγγέλλουν την πολιτεία ότι προωθεί το σχολείο της αγοράς.

Αλλά και πολλά από αυτά που λειτουργούν, ακούω και ακούτε, ότι δεν προχωρούν την ύλη, ότι δεν έχουν κανονικό πρόγραμμα, ότι τα project, δήθεν, δεν τα αφήνουν να οργανωθούν σωστά.

Στη χώρα της έκπτωσης, η ιδεοληψία και η ιδιοτέλεια κοστίζουν ακριβά, η δουλειά, η γνώση και η ευθύνη υποτιμούνται.

Στο κάποιο υποβαθμισμένο σχολείο, τα παιδιά της εργατικής τάξης δεν φέρνουν ούτε τετράδιο, ούτε μολύβι. Σέρνονται στις τάξεις ανόρεχτα, χαζεύουν το κινητό τους και όταν τους μιλάς, σου ψελλίζουν το παραμύθι των μεγάλων «δεν έχουμε βιβλία».

 Όταν τους υπενθυμίζεις ότι το κράτος είναι πλέον φτωχό και είναι πολύ πιθανόν και οι δύο γονείς τους να είναι αύριο άνεργοι, τα γέλια σταματούν, γιατί το ξέρουν.

Όταν τους λες, ότι το μόνο εφόδιο που θα έχουν, όταν βγουν στον «πόλεμο», είναι τα χέρια και το μυαλό τους, σκοτεινιάζουν, γιατί το ξέρουν.

Όταν τους φωνάζεις, ότι σήμερα, όσο ποτέ, πρέπει να κοιτάξουν να μάθουν κάτι, να απαιτήσουν από τους δασκάλους και τους εαυτούς  τους περισσότερη και καλύτερη δουλειά, σε κοιτούν βουρκωμένα, γιατί το ξέρουν.

Όταν τους ουρλιάζεις, ότι τώρα μόλις ξεκινούν, ότι το μέλλον είναι δικό τους, ότι αύριο θα κάνουν και αυτά παιδιά και πρέπει κάπως να τα ζήσουν, δακρύζουν μέσα τους, γιατί το ξέρουν.

Όταν παραληρείς και τους ζητάς να πάρουν την τύχη της εκπαίδευσής στα χέρια τους, να αγαπήσουν το σχολείο τους, να αναζητήσουν τις αιτίες της αδικίας και να μαθαίνουν πράγματα χρήσιμα, τα βλέπεις να ανοίγουν τα μεγάλα μάτια τους και να απορούν. Τι έπαθε σήμερα ο ψυχάκιας που έχουν απέναντί τους;

Αμέσως μετά τα βλέπεις να τρίβουν τις ιδρωμένες παλάμες τους και κάτι σαν οργή, μαζεύεται στην άκρη των χειλιών τους.

Μετά, χτυπάει το κουδούνι και χάνονται στα γέλια.

Είναι τα παιδιά μας.

Πως θα γίνει να μη χαθούν; Ποια επανάσταση, ποιας λογικής θα τα λυτρώσει; Ποιο κίνημα θα στείλει το «κίνημα» στην «ανεργία»;