Από τα γκρεμίδια της ΝΔ στα συντρίμμια του ΠαΣοΚ

 του Α. Καρακούση στο Βήμα

Η συγκρότηση της μεταβατικής κυβέρνησης - ανεξαρτήτως της απογοήτευσης που το πλήθος των υπουργών και η σύνθεσή της προκάλεσαν - έφερε μια πρώτη ανακούφιση στην πλειονότητα των πολιτών. Και ο πρώτος λόγος του νέου πρωθυπουργού φαίνεται να υπερκάλυψε τη θυμηδία που τα καμώματα των δύο αρχηγών προκαλούν.
Οι κορώνες αντίστασης του κ. Σαμαρά προς τους ευρωπαίους και τα «πρωθυπουργικά» σπαράγματα του κ. Παπανδρέου, που θέλησε, μιάμιση ώρα πριν από την έναρξη της συζήτησης επί των προγραμματικών δηλώσεων, να συναντήσει το πλήθος των υπουργών του ΠαΣοΚ για να δώσει δήθεν οδηγίες και να επιβεβαιώσει την ηγεμονία του επί ενός σώματος που δεν ορίζει, ουδένα ωφελούν αυτή την ώρα και ουδέν προσθέτουν. Ο κ. Παπανδρέου οδηγήθηκε θέλοντας και μη στη λύση Παπαδήμου μετά τα όσα απίστευτα έκανε και ο κ. Σαμαράς προφανέστατα δεν μπορούσε παρά να αποδεχθεί μια κυβέρνηση διάσωσης της χώρας, αρνούμενος τους προηγούμενους λόγους του, όπως θα κάνει και τώρα, όταν θα του τεθεί το δίλημμα μη καταβολής της έκτης δόσης.

Τα πράγματα για τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων είναι απλά. Φέρουν κι οι δυό το βάρος ευθύνης των κομμάτων τους για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ο κ. Παπανδρέου για την παιδαριώδη στάση του στα δυό τελευταία χρόνια και ο κ. Σαμαράς για τη νεοδημοκρατική κληρονομιά που κουβαλάει και την οποία δεν θέλησε να μετριάσει, μη υπερασπιζόμενος πραγματικά εξυγιαντικές πολιτικές.

Η κοινή γνώμη έχει εδραία πεποίθηση ότι η Νέα Δημοκρατία άφησε πίσω της γκρεμίδια το 2009, τα οποία ο κ. Παπανδρέου τα κατέστησε συντρίμμια.

Αυτή είναι αξιολόγηση των πολλών ανθρώπων και αυτή δεν αίρεται ούτε με θεατρικά μονόπρακτα, ούτε με ασκήσεις θάρρους.

Τα δύο κόμματα εξουσίας αν θέλουν να μείνουν τέτοια θα πρέπει να αναλάβουν πλήρως τις ευθύνες τους και να αλλάξουν πραγματικά.

Αλλιώς απειλούνται με εξαφάνιση. Η φθορά που έχουν υποστεί είναι τεράστια και δεν μπορεί να σβήσει με μικροκινήσεις.

Ηδη τα εσωκομματικά προβλήματα που διαδοχικά εμφανίζονται, πότε στο ένα και πότε στο άλλο κόμμα, φανερώνουν ακριβώς το μέγεθος της φθοράς και τις τάσεις πολυδιάσπασης και διάλυσης που τείνουν να επικρατήσουν.

Αλλά και του κ. Αβραμόπουλου η σπουδή να καπαρώσει από την αρχή θέση στην κυβέρνηση συνεργασίας και ο αγώνας του κ. Παπανδρέου να κρατήσει στο νέο κυβερνητικό σχήμα και τον τελευταίο υφυπουργό του φανερώνουν ακριβώς φόβους και ανησυχίες για την επόμενη μέρα.

Αμετανόητοι οι περισσότεροι επιμένουν στα παλιά, τη θέση τους, την παραμονή τους στο σύστημα εξουσίας υπερασπίζονται, κινούνται και δρουν σαν να μην τους νοιάζει τίποτε άλλο.

Οφείλουν ωστόσο να γνωρίζουν ότι κινδυνεύουν να τελειώσουν αυτογελοιοποιούμενοι. Ο κόσμος φανερά πια δεν τους αντέχει και τους το δείχνει με κάθε ευκαιρία.

Το μόνο που αναμένει είναι να στηρίξουν την κυβέρνηση Παπαδήμου μήπως και μας βγάλει μια ώρα αρχύτερα απ' αυτόν τον κύκλο της μεγάλης αβεβαιότητας. Για τα υπόλοιπα, για τα χαλιά του Αβραμόπουλου, του Παπανδρέου τις αγωνίες και του Σαμαρά τις επιθυμίες δεν δίνουν δεκάρα. Οσο γρηγορότερα το καταλάβουν τόσο καλύτερα για αυτούς και τα κόμματά τους.