...γιατί ο άρρωστος δεν μπορεί να αντέξει για πολύ!

            «Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν κυρίως οι καρκινοπαθείς από την έλλειψη φαρμάκων, περιέγραψε, ο υπηρεσιακός υπουργός Υγείας.
"Έχουμε έναν άρρωστο και ο άρρωστος είναι η οικονομία της χώρας μας. Εδώ καλούνται οι γιατροί, οι γιατροί είναι τα κόμματα. Άλλος προτείνει χημειοθεραπεία, άλλος προτείνει χειρουργική επέμβαση. Εμείς είμαστε η υπηρεσιακή κυβέρνηση, οι νοσοκόμες, θεραπεύουμε και τον κρατάμε στη ζωή... Με ποια τακτική θα χειρουργηθεί θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός που είναι αυτή την στιγμή ο ασθενής. Εάν υπάρχουν διαφωνίες πρέπει να συμφωνήσουν οι γιατροί (σσ δηλαδή τα κόμματα) γιατί ο άρρωστος δεν μπορεί να αντέξει για πολύ...", προειδοποίησε ο Χρήστος Κίττας, υπηρεσιακός υπουργός.»

            Καλά τα είπε ο υπηρεσιακός υπουργός, θα τα έλεγε ακόμα καλύτερα εάν μπορούσε να πει όλη την αλήθεια. Άρρωστη είναι όντως η οικονομία, αλλά άρρωστοι είναι και οι γιατροί, τα περισσότερα κόμματα δηλαδή, τα κόμματα που μολύνουν την κοινωνία με τον ιό της δημαγωγίας, του λαϊκισμού.

            Μεγάλα τμήματα του σώματος της κοινωνίας, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα να ξεφύγουν από τον εφιάλτη της ανεργίας και της δραματικής μείωσης εισοδημάτων.  Αδυνατούν να δουν ένα φως στην άκρη του τούνελ και αγκιστρώνονται στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Διολισθαίνουν στον φανατισμό, προσχωρούν σε διχαστικές πολιτικές μιας νέας εκδοχής καρικατούρας δικομματισμού. Αναβιώνει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, γυρίζουμε πίσω  στα γαλάζια (με μπόλικο μαύρο) και στα ροζ( με άφθονο πράσινο) καφενεία. Το «ή εμείς ή αυτοί», το μισαλλόδοξο σύνθημα  του Συριζα ήταν το γάντι που σήκωσε ο εθνολαϊκιστής υπερπατριώτης Σαμαράς για να κηρύξει τον δικό του πόλεμο, να απευθύνει το δικό κάλεσμα συσπείρωσης της κεντρο-ακρο-δεξιάς.

            Με θολωμένο το μυαλό η κοινωνία αδυνατεί να καταλάβει τι πρέπει να γίνει, ποια είναι τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, ποιοι είναι οι ένοχοι που πρέπει να καταδικαστούν και ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε. Διαλέγει στρατόπεδο αλλά δεν βλέπει την μεταμφίεση του παλαιού συστήματος. Καταδικάζει τα φθαρμένα πρόσωπα αλλά μένει στην επιφάνεια, δεν βλέπει ότι τα, υπό νέα διεύθυνση, μαγαζιά καλά κρατούν. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ενώ κατέβηκαν οι ταμπέλες στις κομματικές παράγκες, το σύστημα το πελατειακό, το βαθύ κράτος είναι εδώ, είναι εκεί, ζει και βασιλεύει. Ο Παπανδρέου έφυγε (καλό ταξίδι, δεν θα μας λείψει), το ίδιο και Καραμανλής. Σε λίγο παίρνουν σειρά Σαμαράς και Βενιζέλος, ούτε και αυτοί θα μας λείψουν. Πίσω από την βιτρίνα όμως;

            Πίσω από την βιτρίνα, δεν είναι η Δραπετσώνα, το Κερατσίνι … αλλά το βαθύ κράτος, το κράτος που δεν έχει χρώμα, σήμερα είναι πράσινο, αύριο γαλάζιο και μεθαύριο ροζ. Είναι οι Φωτόπουλοι, οι Ραυτόπουλοι, οι Μανώληδες, οι Λυμπερόπουλοι. Αυτό το βαθύ κράτος που έχει χαντακώσει, εκτός όλων των άλλων και τους χιλιάδες κρατικούς υπαλλήλους. Τους δημόσιους υπαλλήλους που δέχτηκαν με την στάση τους , μην το ξεχνάμε, να βάλουν πλάτη στους πρώτους μήνες του προγράμματος προσαρμογής, που  δεν ξεσηκώθηκαν στις άγριες οριζόντιες περικοπές, και που βγήκαν στα κάγκελα όταν πια κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει φως με την λιτότητα χωρίς δικαιοσύνη και κυρίως χωρίς προοπτική.

            Εκτός όμως από όσους υποκύπτουν στις σειρήνες του λαϊκισμού, αυξάνονται και όσοι αντιλαμβάνονται την κοροϊδία, τις κωλοτούμπες, την αναξιοπιστία και κυρίως την αναποτελεσματικότητα των κομμάτων εξουσίας. Ένα μέρος από αυτούς τείνουν να απορρίψουν συνολικά το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, την ανάπηρη έστω, δημοκρατία. Είναι το αυγό του φιδιού που εκκολάπτεται. Είναι η επόμενη μέρα της καταστροφής που θα φέρει η επιστροφή στην δραχμή. Ο Αλέκος ο Αλαβάνος έχει δίκιο να λέει ότι πρέπει να προετοιμάσουμε το λαό για να αντέξει αλλά κάνει λάθος αν πιστεύει ότι η Αριστερά μπορεί να διαχειριστεί την χρεοκοπία, τουλάχιστον όχι με την δημοκρατία παρούσα.