Εχει δίκιο η Ρένα Δούρου. «Αυτό που συνέβη δεν ήταν μια τυχαία έκρηξη». Οι εκρήξεις είχαν ακουστεί εδώ και καιρό. Οι φωτιές και οι γροθιές είχαν βρει ανοχή. Είχαν βρει ιδεολογική θαλπωρή. Η έκρηξη είχε ετοιμαστεί πριν από την κρίση. Από τότε που κάποιοι διαχώριζαν τις δολοφονίες σε κοινές και «πολιτικές». Από τον Δεκέμβρη του 2008 που οι μολότοφ εξιδανικεύτηκαν ως «εξέγερση». Τότε που με κηρύγματα από τα τηλεπαράθυρα, με τραγούδια και ημερολόγια, η βία φετιχοποιήθηκε στο πολιτικό υποσυνείδητο των σημερινών εικοσάρηδων. Η έκρηξη ετοιμαζόταν κάθε φορά που μια ντουντούκα διαλαλούσε ότι «ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά». Κάθε φορά που οι νόμοι του Κοινοβουλίου εξέπνεαν στο πεζοδρόμιο. Κάθε φορά που κάποιο «δίκιο» – με τσαμπουκά, μπλόκα και καταλήψεις – εξουδετέρωνε το δίκαιο. Την έκρηξη την είχαμε ξαναδεί. Την είδαμε στις τάφρους και τις οδομαχίες της Κερατέας. Την είδαμε όταν η Πολιτεία συνθηκολόγησε υπό το κράτος των μολότοφ. Αυτή την αρχαϊκή σύγκρουση τη βλέπουμε τώρα να χαιρετίζεται ως «πρώιμο αντιμνημονιακό μοντέλο» και να εξυμνείται ως «γαλατικό χωριό». Εχει δίκιο η Ρένα Δούρου. Η αντιδημοκρατική βία της οποίας και η ίδια έπεσε θύμα δεν προέκυψε μέσα σε μια μέρα. Καλλιεργήθηκε από τη ρητορική του μίσους. Από τη συκοφάντηση και την έμπρακτη υπονόμευση των θεσμών. Από την πολιτική δικαιολόγηση του χουλιγκανισμού. Ο κασιδιάρικος φασισμός δεν δυσκολεύτηκε πολύ. Βρήκε τη δημοκρατία «χούντα», και την κυβέρνηση «κατοχική». Βρήκε τη Βουλή «μπουρδέλο» και την πόρτα ανοιχτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου