Αυτοδιοίκηση και αυτοοργάνωση

[...]Θα μπορούσε ο καθένας να πει δεκάδες ιστορίες με Δήμους και με φίδια. Οι Δήμοι και όχι οι δήμοι των πολιτών, τέκνα της νόθας πολιτικοποίησης της μεταπολίτευσης, ρουφάνε και αυτοί το αίμα και το οξυγόνο του πολίτη στο μέτρο που τους αναλογεί. Η έρμη η Αριστερά δεν έχει κανένα λόγο να μην αντιπαλεύει επίσημα και υπεύθυνα αυτές τις εστίες πολιτικού αμοραλισμού, σπατάλης δημόσιου χρήματος, επαγγελματικής ανευθυνότητας, και κατασυκοφάντησης κάθε έννοιας δημοκρατίας και αυτοδιοίκησης. Και όμως, συμμετέχοντας και αυτή άκριτα στο πανηγύρι των εκλογών κάθε 4 χρόνια, διεκδικεί το κόκαλο από το τραπέζι των αρχόντων. Κάποιο δήμαρχο, κάποιους έμμισθούς συμβούλους, μια πολιτική προβολή τη νύχτα των αποτελεσμάτων, μια συμμαχία με τους ισχυρούς και άλλα τέτοια λίγα και μίζερα, που πολιτικά δεν της αφήνουν κανένα κέρδος, αντιθέτως τη συκοφαντούν. Η αριστεροσύνη της εξαντλείται σε κάτι πύρινους δεκάρικους για λαϊκές συμμετοχές και κύτταρα δημοκρατίας και άλλα τέτοια φθαρμένα και τελειωμένα. Μπροστά σ’ αυτήν την υποκρισία οι κινήσεις αυτοδιαχείρησης όπως στα Πετράλωνα, στο Χαλάνδρι, στα Εξάρχεια και στην Πατησίων φαντάζουν και είναι τόσο απελευθερωτικά, τόσο δικά μας. Μπορεί κάποιες να είναι κινήσεις αναρχικών και «φρικιών». Και λοιπόν; Σημασία έχει να σωθεί ο δημόσιος χώρος και στη μάχη αυτή όσοι τον υποστηρίζουν είναι σύμμαχοι. Μπορούν να γίνουν και γίνονται κινήσεις «νοικοκυραίων» παράλληλα και σε συμμαχία με κάθε συλλογικότητα που αντιστέκεται στον εκβαρβαρισμό της δημόσιας ζωής, στην έκπτωση των αξιών και στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

Νομίζω ότι είναι μάταιο να επιζητούμε από τη Τ.Α, όπως είναι σήμερα δομημένη, να φροντίσει την πόλη. Οι καλύτερες προθέσεις των δημοτικών σχηματισμών (αν υπάρχουν) θα σκοντάψουν σε χίλια δυο εμπόδια και συμφέροντα, θα ακυρωθούν στην πράξη.

Η μόνη ελπίδα είναι η οργάνωση των πολιτών. Είτε για να πιέσουν σοβαρά και επίμονα την δημοτική αρχή να πράξει τα δέοντα, είτε για να πράξουν οι ίδιοι οι πολίτες αυτό που πρέπει να γίνει, έξω από αρχές και εξουσίες. Η αυτοοργάνωση πρέπει να είναι μέσα στην ατζέντα της Αριστεράς. Αρκεί να βρει χώρο ανάμεσα από τη στείρα καταγγελία ή τον καθωσπρεπισμό.

Πηγή: Μη μαδάς τη μαργαρίτα